۴-٢-۴ اواخر دهه ۵۰میلادی
فوتبال از نظر سیتماتیک، به دوره قبل و بعد از این زمان تقسیم بندی می شود. یعنی زمانی که برای اولین بار آرایش های چهار دفاعه مورد استفاده قرار گرفت، به دوران بعد از ۴-٢-۴، عصر مدرن فوتبال می گویند.
به ۴-٢-۴ پدر فوتبال مدرن می گویند. جالب است که در دهه ۵۰ میلادی این آرایش به صورت کاملا مستقل و متفاوت، در مجارستان و برزیل ابداع شد.( گفته می شود که مجارها ابداع کنندگان اصلی این آرایش هستند.) در فاز دفاع این آرایش شبیه ٣-۱-٢-۴ شده؛ به طوری که یکی از مهاجمین به عقب آمده و همانند یک هافبک تهاجمی انجام وظیفه می کرد و دو هافبک مرکزی، وظیفه خنثی کردن ضدحملات را داشتند. از آنجایی که فشار زیادی به هافبک های مرکزی وارد می شد، وظیفه اصلی دفاع برعهده چهار مدافع تیم بود.
در فاز دفاع، مدافعین باید به سرعت به پاس های طولی حریف یورش برده تا بتوانند با قطع پاس مناسب، مانع از برتری عددی حریف شوند.
در فاز حمله، معمولا یکی از مدافعین مرکزی وظیفه حمل توپ طولی و جلو آوردن توپ را داشت و دو مهاجم مرکزی به عمق رفته و وینگرها کاملا باز می شدند. در فاز حمله این آرایش شبیه ۴-٣-٣ می شد.
برزیلی ها با سبکی متفاوت تر با مجارها در جام جهانی ۱٩۵٨، توانستند با آرایش ۴-٢-۴ خود قهرمان جام شوند.
تفاوت اصلی ۴-٢-۴ برزیلی ها با مجارها در این بود که آنها در فاز حمله برخلاف مجارها، معمولا یکی از فولبک های خود را آزاد می کردند تا در حملات، برتری عددی داشته باشند.
آنچه در آرایش های ٢-۴-۴ و ٣-٣-۴ فعلی می بینید؛ برگرفته از ۴-٢-۴ برزیلی ها در دهه ۵۰ میلادی بوده است
