فردا شب اولدترافورد شاید خالی از تماشاگر باشد ولی هرگز خالی از هیجان نخواهد بود. ۲ تیم منچستری در نیمه نهایی جام اتحادیه به مصاف هم خواهند رفت، هر دو تیم از دربی قبلی که صفر صفر به پایان رسید هنوز شکستی را تجربه نکرده اند.
یونایتد با یک بازی کمتر و اختلاف تفاضل ۷ تایی نسبت به لیورپول در جایگاه دوم پرمیرلیگ نشسته است. سولشر عملکرد نوسانی اش بهبود یافته و قالب هوادارانشان بیش از پیش نسبت به موفقیت های او و تیم جوانش روشن شده، همچنان منچستر با دوران طلایی فرگوسن فاصله زیادی دارد ولی مگر میشود که عاشقان یونایتد قبول کنند که باید به چیزی کمتر از اول بودن فکر کنند! فردا کاوانی نیست و مارسیال احتمالاً بازی خواهد کرد ولی شیاطین حتی اگر فردا ماکدا ایتالیایی هم در زمین باشد چیزی کمتر از رسیدن به فینال برایشان راضی کننده نخواهد بود. فوتبالی ها فکر می کنند یونایتدی‌ها خیلی پر مدعا و زیاده خواه هستند که در این شرایط همه جام‌ها را با بهترین نتایج میخواهند، افسوس که نمی دانند فرگوسن بزرگ آنان را با موفقیت های که هیچ گاه به نام ها و بازیکنان وابسته نبوده بد عادت کرده است.
سیتیزن ها با آنکه در لیگ رتبه پنجم را دارند ولی اگر دو بازی عقب افتاده شان را با پیروزی پشت سر بگذارند، ۲ امتیاز از لیورپول صدرنشین پیش خواهند افتاد. گواردیولا هنوز نتوانسته آبی‌های شهر منچستر را به آرزوی دیرینه قهرمانی اروپایی برساند ولی حداقل کاری که اینک از او انتظار می رود درو کردن جام های داخلی است. کاری که به خوبی طی سه سال گذشته با دو قهرمانی پرمیرلیگ انجام داده است. با این حال آبی‌ها اینها را با پیگرینی هم کسب کرده اند. پپ وستارگان سیتی اگر فردا پیروز شوند آنگاه است که می توان ۸۰ درصد مطمئن شد که می‌توانند استون ویلا و اورتون را هم در بازی های عقب افتاده شکست دهند و با توجه به افت فعلی لیورپول، آنها را شانس اصلی قهرمانی لیگ و اتحادیه دانست.
فردا یک نبرد دیگر هم میان دی بروین و برونو خواهد بود جایی که ادعا های شیاطین در مورد برونو راستی آزمایی می شود و می توان پی برد که چه کسی تا حالا بهترین هافبک هجومی جهان فوتبال است، دی بروین همچنان صاحبه این عنوان است یا برون او آن را ربوده است؟
اما جذابیت دیدار فردا شب فرا تر از این حرف ها است چرا که فوتبال همیشه فراتر از لغات و اعداد بوده است.
