YB ROMA 1927من توی چند سال اخیر به یه نتیجه رسیدم و اونم اینه که سالها گفتیم مشکل از بازیکنامونه و هیچی نشدیم و همیشه اعتقاد داشتیم مربیمون دستش خالیه
.
ژکو،صلاح،استروتمن، فلورنزی، الشعراوی، کولاروف، پروتی، مانولاس، بن عطیه،رودیگر، دروسی، پیانیچ، الیسون و...
.
ببینید این همه سال ما همیشه تیم پر مهره ای داشتیم اما حتی یک فینال جام حذفی نرفتیم
.
لاتزیو به مراتب از ما ضعیف تر بوده این سالها ولی 3 جام برده، ناپولی 3 جام برده، حتی میلان افتضاح هم با مونتلا سوپر کاپ گرفت، آتالانتا 2 فینال حذفی رفت فقط با 3 سال قدرتنمایی
.
ولی ما این همه سال با بازیکنایی که هرکدومشون رفت معلوم شد چقدر ستاره های بزرگی بودن حتی 1 فینال حذفی هم نرسیدیم
.
چون ما همش خواستیم متفاوت بازی کنیم یا رفتیم گارسیا آوردیم یا رفتیم انریکه آوردیم یا فونسکا
.
در حالیکه برای موفقیت تو ایتالیا باید ایتالیایی بازی کنی، باید خط دفاعت محکم باشه، باید بتونی گاهی کثیف بازی کنی گاهی وقت بازیو مدیریت کنی
.
با این مربی های به اصطلاح مدرن بنظرم موفقیت امکانش کمه سراغمون بیاد
