MKV .یکم بی ربطه به این پست شاید هم مرتبط ولی گفتم اینجا بگم
از ۱۹۹۷ که فوتبال می بینم تلخ ترین و غم انگیزترین باختی که از رئال تیم محبوبم دیدم توی چمپیونز ، توی همین سال بود و نیمه نهایی همین سال.باخت و برد زیاد داشته رئال ولی اون سال توی اون نیمه نهایی واقعا برا من تلخ بود.
بازیه رفتی که ۲-۱ بردیم و موقعیت هایی که هدر دادیم رو کنار بگذاریم حسرتایی که بازیه برگشت گذاشت رو دلمون خیلی بود..از رونالدو برزیلی که مصدوم بود به خاطر مصدومیت توی ترکیب ثابت نبود(تعویضی اومد داخل و پنالتی گرفت)و اثرش خیلی بود توی تیم و اگه مصدوم نبود و از اول داخل زمین بود شاید ورق بر می گشت از موقعیت صد در صدی که گوتی بعد از مکث یک یا دو ثانیه ایش به هوای افساید بد زد و بوفون راحت برگردوندش تا اتوبوسی بازی نکردن تو بازیه برگشت خیلی فضا دادن به دلپیرو و ترزگه جوری که اول بازی شک می کردی شاید رئال احتیاج به برد داره که اینقدر باز داره بازی می کنه که شاید اگه فقط تو اون بازی برخلاف اون نوع بازیه اون سال هامون با دلبوسکه رفته بودیم توی دفاع و ضد حمله می زدیم قضیه فرق می کرد و از اون سمت اون مونترو که شاید اگه رونالدو رو تو محوطه نمی زد رونالدو اون موقعیت رو گل می کرد و اصلا اون موقعیت پنالتی نمی شد که فیگو بخاد خرابش کنه و از همه بدتر حسرت پنالتی فیگو.فیگویی که پنالتی زن بدی نبود و کم تجربه هم نبود و اون مکث کردنای خیلی کوتاه قبل از ضربه که انگار دو دل بود و نگاهش به بوفون که به کدوم سمت متمایل میشه و بوفونی که تا لحظه اخر وایساد و اون ضربه لعنتی رو گرفت. که اگه نگرفته بود شاید قضیه فرق می کرد.هنوزم انگار فریم به فریم اون پنالتی جلو چشامه.شاید اگه می رفتیم بالا با برگشتن رونالدو و بودن رائول و زیدان و فیگو و بقیه قهرمان می شدیم.شاید.
بعد از اون باخت پرز اشتباه بدی کرد و دلبوسکه رو برکنار کرد برا فصل بعد و اشتباه های بعدی توی انتخاب مربیای بعدی و بعد هم اشتباه بزرگتر که رفتن خودش از رئال بود و دادن رئال به کالدرون که فوق مزخرف بود.انگار برا من سرچشمه همه اون سال ها و حسرتایی که توی سی ال خوردیم بعدش از اون بازی کلید خورد.
