حتی استادیوم های فوتبال هم توانایی تبدیل و انحراف طبیعیت بی رحمانه جنگ به وسیله ایجاد شادی و سرگرمی را ندارد و در نهایت خودش به سنگر جنگ تبدیل می‌شود که باعث ترس و وحشت مردم می‌شود. این واقعیتی است که در جنگ داخلی اسپانیا اثبات شد. مانند ورزشگاه بوئناویستای باشگاه رئال اویودو که سنگر جمهوری خواهان در جنگ شد و مثل اکثر نقاط شهر در بمباران با خاک یکسان شد.
پس از سرنگونی دولت جمهوری خواه، حاکمان جدید به دنبال احیای نظم و قانون در اسپانیا محاصره شده بودن و احیای لیگ برتر فوتبال کشور هم در دستور کار قرار گرفت. رئال اویدو تا سالها نتوانست روی پای خود بایستد و هیچوقت به یک تیم بزرگ تبدیل نشد. در آخرین فصل برگزاری لالیگا قبل از جنگ داخلی اسپانیا یعنی فصل 1935-36، اویدو تیمی قدرتمند بود و فقط با 3 امتیاز اختلاف نسبت به بیلبائوی قهرمان، سوم شد. اتلتیکو مادریدی که بعد از جنگ تیم ناسیونالیستهای نیروهای هوایی، ضمیمه آن شد، اما در بین 12 تیم، یازدهم شد. 3 سال بعد دولت اسپانیا تصمیم به از سرگیری لالیگا گرفت اما اویدو به دلیل ویرانیهای شدید پس از جنگ، توان حضور در مسابقات را نداشت و از فدراسیون خواست تا با یک سال تعویق، به مسابقات اضافه شوند.
اتلتیکو آویون در سال 1941
منطقا مطابق فصول گذشته دو تیم انتهای جدول به دسته پایین تر سقوط می‌کردند اما مشکل این بود که هر دو تیم اوساسونا و اتلتیکو مادرید به نوعی برای خود امتیاز و مصونیت داشتند! استدلال باشگاه اتلتیکو این بود که آنها بعد از ادغام شدن با تیم نیروی هوایی اسپانیا، "حق ورزشی" برای باقی ماندن در لیگ دارند، از طرفی یکی از پاداشهای اقدامات استان ناوارا و پامپلونا در کمک به ژنرال فرانکو برای پیروزی، اجازه داشتن تیم در لالیگا بود (بعید به نظر می رسد که یک رژیم جدید و غیر منتخب از وعده های خود دست بکشد). این شرایط سختی را برای فدراسیون و دولت ایجاد کرد چرا که نیروی هوایی روی دولت تاثیر زیادی داشت و از طرفی دولت ترجیح میداد که بر علیه استانهای شمالی مستعد جدایی طلبی اقدامات خصمانه و تحریک آمیزی ولو در حداقلی ترین حالت انجام ندهد. راه حل ساده بود. فدراسیون یک پلی آف را در یک مکان بی طرف برگزار کرد. برنده در لالیگا رقابت می کند، در حالی که بازنده به سگوندا سقوط می کند.
اتلتیکو مادرید پس از پایان جنگ در سال 1939 در شرایط اسفناکی به سر می‌برد، اکثر اعضا، بازیکنان و مدیران باشگاه در طول جنگ کشته شدند یا به نوعی آنها را از دست دادند. ورزشگاهشان قابل استفاده نبود و یک میلیون پزو بدهی روی دست باشگاه بود و همه چیز فراهم بود تا سرنوشت اتلتیکو هم مانند رئال اویدو شود و برای همیشه فقط نامی از آن باقی بماند. در این شرایط نیروی هوایی ارتش اسپانیا مانند منجی به داد این تیم رسید، نیروی هوایی اسپانیا تیمی به نام "هوانوردهای ناسیونالیست" داشت که در سال 1937 تاسیس شده بود و حاصل ذهن سه مقام عالی رتبه ناسیونالیست نیروی هوایی بود. آنها تیم نسبتا خوبی جمع کرده بودند که در مسابقات قهرمانی استان آراگون در 1939 قهرمان شد و به کوپا ژنرالسیمو راه یافت و تا مرحله هشتم نهایی صعود کردند که توسط سویا حذف شدند. این تیم جاه طلب بود اما می‌خواستند راه صد ساله را یک شبه طی کنند و حاضر نبودند از انتهای جدول شروع کرده و از طریق سیستم پیچیده لیگ پایین اسپانیا کار کنند و سالها در لیگهای پایین تر تلاش کنند تا به لالیگا برسند. پس در حرکتی دو سر برد، به مادرید نقل مکان کردند.
ادغام دو باشگاه به سود هر دو طرف بود، از طرفی عدم پذیرش شرایط باشگاه نیروی هوایی نیز خطراتی را برای اتلتیکو به دنبال داشت زیرا ممکن بود به جایگاه آنهارا به خطر بیندازد. نکته جالب این است که نیروی هوایی ابتدا قصد داشت با رئال مادرید وارد مذاکره شود اما مسئولین رئال که نگرانی بابت سقوط نداشتند، با شرایط این تیم که شامل حضور مقامات نیروی هوایی در اتاق هیئت مدیره و همچنین تغییر نشان و نام باشگاه بود مخالفت کردند و به این ترتیب دو گزینه باقی ماند. اتلتیکو مادرید و ناسیونال مادرید که هر دو به شدت به کمک نیاز داشتند و به سراغ تیم دوم شهر مادرید یعنی اتلتیکو رفتند. سرانجام مدیران اتلتیکو، سران تیم هوانوردان را متقاعد کردند که توافق با آنها سودمندتر خواهد بود. هرچند مذاکرات ساده نبود، زیرا باشگاه اتلتیک مادرید بسیاری از تردیدها و ترس های مشابه رئال مادرید را داشت.
دو طرف توافق کردند و نام باشگاه را به اتلتیکو آویاسیون (Athletic-Aviación Club ) تغییر دادند (در سال 1940 پس از ممنوعیت فرانسوی توسط فرانکو، به Atlético Aviación تبدیل شد). دو بال به نشانه نیروی هوایی در کنار لوگوی اتلتیکو قرار گرفت و چند ارتشی از نیروی هوایی به هیئت مدیره اضافه شدند اما نوارهای راه راه قرمز و سفید باشگاه دست نخورده باقی ماند. با گذشت زمان و محو شدن تیم ناسیونال مادرید ثابت شد که تصمیم مدیران اتلتیکو درست بود و مداخله نیروی هوایی، نعمت نجات دهنده باشگاه بود. حال تنها مشکل باشگاه بازی پلی آف بود. باشگاه آتلتیکو آویاسیون با مربیگری دروازه بان افسانه ای سابق اسپانیایی، ریکاردو زامورا که تازه از تبعید در فرانسه آمده بود برای بازی پلی آف به والنسیا (شهر بی طرف) رفت. بازی شروع شد و در دقیقه 20 اوساسونا گل اول را زد اما پیش از پایان نیمه اول، انریکه گل تساوی را زد. دقیقه 54 وازکز گل دوم اتلتکیو رو زد و در دقیقه 75 بازهم وازکز گلزنی کرد. اتلتیکو 3-1 برنده شد و اوساسونا به سگوندا سقوط کرد.
اما این پایان کار نبود و روزهای خوش اتلتیکو تازه شروع شده بود، اتلتیکو دو فصل متوالی در سالهای 1940 و 1941 قهرمان لالیگا شد. در سال 1947، اتحاد رسمی باشگاه با نیروی هوایی به پایان رسید چراکه ارگانهای نظامی دیگر علاقه ای به دخالت در ورزش نداشتند، بال ها از روی نشان حذف شدند و نام باشگاه به اتلتیکو مادرید تغییر کرد. واقعیت این است که جنگ تقریباً اتلتیکو مادرید را نابود کرد اما عاملین جنگ مجددا این تیم را ساختند، به هر حال اگر آن توافق نبود احتمالاً باشگاه وجود نداشت. هرچند خود شخص فرانکو به گواه تاریخ علاقه چندانی به فوتبال نداشت یا حداقل از هیچ باشگاه خاصی حمایت نمی کرد، رئال مادرید،30 جام در زمان حکومت فرانکو گرفت و بارسلونا 24 جام و رئال در الکلاسیکو هایی که در زمان فرانکو رخ داده است فقط 3 بار بیشتر پیروز بوده است.
منبع: thesefootballtimes
