برگی از تاریخ جام جهانی، عنوان مطالب دنباله دار اختصاصی طرفداری است که کتاب تاریخ جام جهانی را ورق زده و مهم ترین اطلاعات و وقایع آن را مرور می‌کند و تا روزهای منتهی به جام جهانی 2022، در کنار شما خواهد بود.
اختصاصی طرفداری| هشتمین جام جهانی در 11 تا 30 ژوئن 1966 در انگلستان برگزار شد. 70 تیم ملی واجد شرایط بودند (آفریقا مسابقات را به دلیل اعمال قانون جدید، تحریم کرد، این قانون می‌گفت تماما یک سهمیه به سه قاره‌ی اقیانوسیه، آسیا و آفریقا خواهد رسید و این به مذاق آفریقایی‌ها خوش نمی‌آمد). از این تعداد، 14 تیم به همراه انگلیس میزبان خود به خود و برزیل، قهرمان وقت، جواز حضور در مرحله نهایی جام جهانی را کسب کردند.
تحریم جام جهانی 1966 توسط آفریقایی‌ها
در سال 1960، تصمیم گرفته شد بزرگترین رقابت‌های فوتبالی را به سازندگان آن بسپارند، انگلیس که خود را تافته‌ی جدا بافته می‌دید، پس از جنگ جهانی دوم، برای اولین بار در جام جهانی شرکت کرد و در دهه‌ی شصت، این رقابت‌ها را به قلب خود کشاند.
آفریقا هنوز راضی به این تعداد نماینده در بزرگترین رقابت ورزش روی زمین نبود. تعداد زیادی از کشورهای آفریقایی به عضویت فیفا درآمده بودند، اما این بار هم کنفدراسیون فوتبال آفریقا اجازه حضور نهایی در مسابقات را به تیم‌هایش نداد. همه تیم های آفریقایی که از این رفتار ناراحت بودند و مسابقات را تحریم کردند
این تحریم باعث شد که شانس قاره‌ی آسیا و اقیانوسیه بیشتر شود، استرالیا و کره شمالی جنگیدند و کره برای اولین بار به مرحله نهایی صعود کرد. برای اولین بار جام جهانی با تصاویر رنگی پوشش داده شد، علاوه بر این دنبال کنندگان در خانه در سال 1966 برای اولین بار می‌توانستند بازپخش‌های اسلوموشن مسابقاتی را که به صورت زنده پخش می‌شد را ببینند. نکته جدید دیگر آزمایشات دارویی بود که برای اولین بار توسط فیفا در یک جام جهانی به اجرا درآمد.
پوستر رسمی، لوگوی مسابقات و توپ مسابقات جام جهانی 1966
تصویر بالا سمت راست، لوگوی جام و تصویر سمت چپ هم پوستر مسابقات است. اسلزنجر چلنج، اولین توپی بود که برای اولین بار در مقر فیفا آزمایش شد و بعد از این اتفاق، آزمایش کردن توپ‌ها قبل از جام جهانی اجباری شد.
تیم‌های شرکت کننده در جام جهانی 1966
- آرژانتین
- برزیل
- بلغارستان
- شیلی
- انگلستان
- فرانسه
- مجارستان
- ایتالیا
- کشور پرتغال
- مکزیک
- کره شمالی
- اتحاد جماهیر شوروی
- اسپانیا
- سوئیس
- اروگوئه
- آلمان غربی
مقام اول، دوم و سوم در جام جهانی 1966
- انگلیس
- آلمان غربی
- پرتغال
گلزنان برتر در جام جهانی 1966
- اوزه بیو / پرتغال : 9 گل
- هلموت هالر / آلمان غربی : 6 گل
- جف هرست / انگلیس : 4 گل
شهر‌ها و ورزشگاه‌های جام جهانی 1966
- لندن (ورزشگاه ومبلی و وایت سیتی)
- بیرمنگام (ورزشگاه ویلا پارک)
- لیورپول (ورزشگاه گودیسون پارک)
- منچستر (ورزشگاه اولدترافورد)
- شفیلد (ورزشگاه هیلزبورو)
- ساندرلند (ورزشگاه راکر پارک)
- میدلزبورو (ورزشگاه آیرسام پارک)
میانگین حضور تماشاگران در جام جهانی 1966: 48847 نفر
قالب برگزاری مسابقات جام جهانی 1966
روند مسابقات همانند دوره‌ی قبلی بود، این فرمت در دور نخست شامل چهار گروه چهار تیمی بود و از هر گروه، دو تیم به مرحله حذفی راه پیدا می‌کردند و تعدادشان به هشت تیم می‌رسید. مرحله حذفی شامل یک چهارم نهایی، نیمه نهایی، یک مسابقه رده بندی و یک فینال بود.
ورزشگاه فینال جام جهانی 1966
هشت ورزشگاه در 7 شهر مورد استفاده قرار گرفتند. فینال در ورزشگاه ومبلی برگزار شد که در آن زمان تقریباً 100000 نفر ظرفیت داشت. میانگین حضور در این این دوره 48847 نفر بود که رکورد قدیمی 47511 نفر تماشاگر مربوط به سال 1950 را شکست. ورزشگاه قدیمی ومبلی در سال 1922 با 750000 پوند و گنجایش 82000 نفری ساخته شد و قبل از جام جهانی، در سال 1963 بازسازی شد و ظرفیتش به 100000 نفر رسید. این ورزشگاه در سراسر قرن بیستم به منزل تیم ملی انگلستان تبدیل شد و در سال 2003 به کل تخریب شد تا جای خود را به ومبلی جدید دهد.
ورزشگاه ومبلی قدیمی
اولین مسابقه برگزار شده در ومبلی قدیم بین دو تیم وستهام و بولتون در فینال جام حذفی فوتبال انگلستان ۲۸ آوریل ۱۹۲۳ برگزار شد و در این مسابقه نزدیک به ۱۲۷۰۰۰ نفر از روی سکوها و 240000 تا 300000 نفر از کنار زمین و از روی تراس‌ها این مسابقه را تماشا کردند.
اتفاقات جام جهانی 1966
جام جهانی فوتبال 1966 شامل 32 بازی بود که در آن 89 گل زده شد، بطور میانگین 2/78 گل در هر بازی، این عدد دقیقا برابر با دوره‌ی قبلی بود، پنج بازیکن در طول این مسابقات اخراج شدند.
انگلیس در اولین بازی مقابل اروگوئه، در حد قهرمانی ظاهر نشد و جایگاهی به عنوان فتح کننده‌ی جام در پیشبینی‌های دنبال کنندگان نداشت اما کشور میزبان با کسب اولین عنوان قهرمانی خود در جام جهانی رویای خود را به واقعیت تبدیل کرد. گوردون بنکس، بابی چارلتون و جف هرست از جمله نام‌های بزرگ طرف انگلیسی بودند.
در فینال، انگلیس پس از وقت اضافه، آلمان غربی را در یک بازی بزرگ شکست داد. یکی از بحث‌برانگیزترین گل‌های تاریخ جام جهانی شوت جف هرست بود که به تیر دروازه برخورد کرد و در نزدیکی خط دروازه به پایین پرتاب شد. داور روی خط دروازه تصمیم گرفت، اما بحث در مورد اینکه آیا توپ از خط دروازه گذشت یا نه، تا دهه ها بعد ادامه داشت، مانند شوت فرانک لمپارد در جام جهانی 2010 مقابل آلمان. بعدها گزارش گسترده‌ای از یان رید و اندرو زیسرمن همراه با فن آوری مدرن تهیه شد که ادعا می‌کردند توپ هرگز از خط عبور نکرده بود.
شوت جنجالی جف هرست به آلمان غربی در جام جهانی 1966
می‌توان با قاطعیت گفت که اوزه‌بیو، بازیکن پرتغالی، بزرگترین بازیکن این مسابقات بود. پرتغال پس از شکست مقابل انگلیس در نیمه نهایی و غلبه بر اتحاد جماهیر شوروی در مسابقه، به جایگاه سوم رسید.
همانطور که در جام جهانی قبلی برخی از مسابقات بسیار غیر ورزشی بود. اروگوئه مقابل آلمان غربی تبدیل به یک مسابقه جنجالی شد که در آن یک بازیکن اروگوئه ای پس از اخراج با پلیس درگیر شد. برزیل که دو قهرمانی اخیر را به دست آورده بود عملکرد بدی داشت و در مرحله گروهی با مصدومیت پله از دور بازی‌ها خارج شد. این اتفاق که بازیکنان حریف می‌توانستند مهارت‌های پله را با تکل‌های خشن خنثی کنند مایه شرمساری بود و برای خود پله دلیل کافی بود تا از فوتبال بین‌المللی خدافظی کند و این کار را هم انجام داد اما بعد از دو سال بعد نظرش را تغییر داد.
ایتالیا نسبت به برزیل شکست بزرگتری خورد، قرعه‌ی «کره شمالی» روی کاغذ و به نسبت ساده می‌آید اما در آخرین بازی گروه که صعود ایتالیا به این بازی گره خورده بود، پرافتخارترین تیم جام مغلوب کره‌ای‌ها شد و از دور مسابقات کنار رفت، کره شمالی هم با باخت 3 بر 5 به پرتغال، کار خودش را در مرحله‌ی یک چهارم نهایی با جام جهانی به اتمام رساند.
مرحله گروهی جام جهانی 1966
| گروه اول |
امتیازات |
|
انگلیس
|
5 |
| اروگوئه |
4 |
| مکزیک |
2 |
| فرانسه |
1 |
| گروه دوم |
امتیازات |
| آلمان غربی |
5 |
| آرژانتین |
5 |
| اسپانیا |
2 |
| سوئیس |
0 |
| گروه سوم |
امتیازات |
| پرتغال |
6 |
| مجارستان |
4 |
| برزیل |
2 |
| بلغارستان |
0 |
| گروه چهارم |
امتیازات |
| اتحاد جماهیر شوروی |
6 |
| کره شمالی |
3 |
| ایتالیا |
2 |
| شیلی |
1 |
در آن زمان، تیم برنده‌ی بازی دو امتیاز کسب می‌کرد و اگر بازی با تساوی به پایان می‌رسید به طرفین یک امتیاز اختصاص می‌دادند.
مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی 1966
انگلیس 1 - 0 آرژانتین
پرتغال 5 - 3 کره شمالی
آلمان غربی 4 - 0 اروگوئه
اتحاد جماهیر شوروی 2 - 1 مجارستان
مرحله نیمه نهایی جام جهانی 1966
انگلیس 2 - 1 پرتغال
آلمان غربی 2 - 1 اتحاد جماهیر شوروی
فینال جام جهانی 1966
انگلیس 4 - 2 آلمان غربی
خوشحالی انگلیسی‌ها در فینال جام جهانی 1966
دیدار رده بندی جام جهانی 1966
پرتغال 2 - 1 اتحاد جماهیر شوروی
ترکیب تیم‌های فینالیست در جام جهانی
نمی‌دانستم هت‌تریک کرده‌ام
جف هرست قهرمان سه‌شیرها در فینال جام جهانی است که به تنهایی 3 گل از 4 گل تیمش در آن مسابقه را وارد دروازه ژرمن‌ها کرد تا تنها بازیکن تاریخ باشد که در فینال جام جهانی هت‌تریک کرده است. او در مورد این مسابقه، صحبت‌های جالبی مطرح کرده است:
در طول 51 سال گذشته روزهای زیادی بوده که کسی در مورد فینال جام جهانی 1966 با من صحبت نکرده. من از ارکان اصلی این موفقیت نیستم؛ شما معمولا حوصله صحبت کردن در مورد قهرمانی در جام جهانی برای انگلیس را ندارید. در هر صورت، هرچه بزرگتر می شوم، متوجه می شوم که از اینکه بخشی از چنین دستاوردی بوده‌ام که برای بسیاری از مردم اهمیت والایی دارد، شگفت زده می شوم. من فکر نمی‌کنم این غیرعادی باشد. در هر زمینه‌ای از زندگی، با گذشت سال‌ها، شما شروع به درک اهمیت آنچه به دست آورده‌اید می‌کنید.
بعدازظهر خوبی بود. من هت تریک کردم، اما اینکه بگوییم خوش شانس بودم، تواضع کاذب نیست. آن تیم نیازی به حضور من در کلاس جهانی نداشت. شما گوردون بنکس، بابی مور، بابی چارلتون، جیمی گریوز را داشتید. هر یک از آنها خارق العاده بودند. من بهترین بازیکن مدرسه‌ام هم نبودم چه برسد به کشور، اما سخت کار کردم و نگرش خوبی داشتم. این چیزی است که سر آلف رمزی (سرمربی انگلیس) در بازیکنانش می‌خواست. اتفافات آن روز برای من مجموعه‌ای از یک سری لحظات مهم است.
هرست که در جام جهانی 1966 تنها 4 گل زد که 3 گل آن در فینال به دست آمد، در ادامه می‌گوید:
یادم می آید چه زمانی این عکس گرفته شد. اگر از من بپرسید که چه احساسی داشتم، می توانم در دو کلمه به شما بگویم: خسته بودم. دو ساعت داشتیم بازی می‌کردیم و همه خسته شده بودیم. می توانید آن را در چهره ری ویلسون ببینید، او در تلاش است تا مور را آنجا بلند کند. نمی دانم چگونه اینقدر سرزنده و پرانرژی به نظر می رسم. شگفت‌انگیز این که وقتی این عکس گرفته شد، نمی‌دانستم کارمان چقدر مهم بوده است و هنوز نمی دانستم هت‌تریک کرده‌ام.
ما بابی را بر دوش سوار کردیم و رژه می‌رفتیم. از کسی دستوری نگرفتیم. او فقط برای چند ثانیه روی شانه های ما بود، نه بیشتر. این فقط یک حرکت خودجوش بود، ساختگی و برای نمایش در مقابل دوربین نبود، من، عکاسی را که این لحظه را ثبت کرده است را دوست دارم، شکار فوق‌العاده‌ای است؛ به نوعی رفاقت تیم را نشان می‌دهد. نشان می دهد که ما به عنوان یک گروه چقدر به هم نزدیک بودیم.
چیز دیگری که به وضوح احساس می‌کنم آرامش بود. ما فقط می‌خواستیم برنده شویم و چون آلمان غربی یک گل در آخرین لحظه به ثمر رسانده بود تا بازی را به وقت اضافه بکشاند، این نگرانی وجود داشت که نکند جام متعلق به آنها شود. هیچ نویسنده‌ای نمی‌تواند لحظه‌ی عبور توپ از خط را توصیف کند. ما در رویای هر فوتبالیستی زندگی می‌کردیم. فقط 22 نفر در این کشور این احساس را تجربه کرده‌اند، اما من به امید روزی که این نفرات بیشتر شوند زندگی می‌کنم.
گل آخر، چهارمین گل انگلیس و سومین گل من به ثمر رسید. داور تقریباً زمانی که توپ به تور برخورد کرد، سوت را زد. تنها زمانی که بعد از آن به رختکن برگشتم متوجه شدم من برای رسیدن به قله به هیچ وجه اذیت نشدم؛ برنده شدن چیزی بود که اهمیت داشت. یادم می آید کت و شلوارم را پوشیدم و از تونل برگشتم. ومبلی تا آن زمان ساکت بود و هواداران همه رفته بودند. من وارد زمین شدم و تقریباً تنها بودم. به تابلوی امتیازات نگاه کردم و نتیجه‌ی روی آن 4 به 2 بود. قهرمان شدیم و فکر می‌کردم کارمان را به درستی انجام دادیم.
«خاطرات جف هرست از جام جهانی 1966»
چرا همه جام جهانی 1966 را به خوبی انگلیس به یاد نمی آورند؟
پنجاه و شش سال پیش، انگلیسی‌ها همه‌ی بازیکنان را شکست دادند و جام جهانی را با شکوه در کشور خود نگهداشتند؛ درست است؟ اما بسیاری از تیم‌ها این مسابقات را توطئه علیه آمریکای لاتین می‌خوانند که چون حس می‌کنند این تیم‌ها توسط داوری ضعیف نابود شدند.
در 23 ژوئن 1966 یک خانه کامل در تئاتر کولون در بوئنوس آیرس برای اجرای نمایش آیدا گرد هم آمدند. در زمان شروع نمایش چراغ ها کم شد و پچ پچ‌ها متوقف شد، رهبر ارکستر بیرون رفت و خود را در مقابل ارکستر قرار داد. با دیدن او صدای متفاوتی در میان تماشاگران پیچید. جمعیت حاضر در سالن او را هو کردند و برخی از صندلی های خود بلند شدند و به تمسخر او پرداختند. آن رهبر، مردی بود که باتون در دست داشت، نامش جان پریچارد بود و از انگلیس آمده بود.
اوایل آن روز، حدود 7000 مایل دورتر در شفیلد، جان بلاگدن 9 ساله و خواهر 12 ساله اش ژان بیرون از رختکن در هیلزبورو منتظر بودند تا پس از پایان بازی اروگوئه و آلمان غربی از اروگوئه‌ای‌ها امضا بگیرند. چند بازیکن اروگوئه دست به کار شدند نه فقط نامشان را امضا کردند، بلکه پیام‌هایی را هم نوشتند، کودکان بسیار خوشحال شدند. تنها مشکل این بود که آنها نمی توانستند معنی پیام ها را بفهمند. دو روز کامل جست‌وجو کردند تا کسی را پیدا کنند که بتواند زبان اسپانیایی خط‌نگار شده در کتاب امضای آنها را ترجمه کند. در یک پیام نوشته شده بود: «داور دزد است» و دیگری نوشته‌ی «جنایتکاران آلمانی بازی را از اروگوئه دزدیدند» به چشم می‌خورد!
جام جهانی 1966 در انگلستان به عنوان نقطه اوج دستاوردهای ورزشی این کشور شناخته می‌شود و برایش جشنی گرفتند که به شدت مورد استقبال قرار گرفت.
23 ژوئن که هر چهار دیدار مرحله یک چهارم نهایی به طور همزمان در ساعت 3 بعد از ظهر آغاز شده بود؛ این روز بسیار بدنام شد. در آن روز یکی از فینالیست‌های نهایی یعنی آلمان غربی، تیمی از آمریکای جنوبی را شکست داد که دو بازیکن آن توسط یک داور انگلیسی اخراج شد و فینالیست دیگر یعنی انگلستان، تیم دیگری از آمریکای جنوبی را شکست داد که یک بازیکن توسط یک یک داور آلمانی اخراج شد.
برزیل پیش از این در مرحله گروهی از مسابقات حذف شده بود. بهترین بازیکن آنها، پله در بازی اول مقابل بلغارستان آنقدر لگد خورد که نتوانست در دیدار دوم حاضر شود. مربی آنها گفت:
فکر می کنم همه تیم ها به همان شیوه از او مراقبت خواهند کرد.
بازی دوم از مجارستان شکست خوردند در حالی که برزیل دو گل مردود شده را به ثمر رساند، و بعد از اینکه ژائو مورایس از پرتغال روی او خطا کرد، او به سختی سعی کرد بلند شود و بازی کند، او بیشتر زمان در بازی سوم را به عنوان یک تماشاگر سپری کرد زیرا به محض اینکه می‌خواست بلند شود و بازی کند، دوباره خطای سخت‌تری را روی او مرتکب می‌شدند. مورایس اخطاری دریافت نکرد. اولین بازی برزیل را یک آلمانی و دو بازی دیگر را انگلیسی‌ها قضاوت کردند. پله بعدها گفت:
وقتی برای اولین بار پس از بازی های جام جهانی 1966 به برزیل برگشتم، دیگر در دلم جایی برای فوتبال نبود.
بازی‌ها از نظر رفتار غیرورزشی و داوری ضعیف برای من آشکار بود. انگلیس بازی‌های آن سال را برد اما به نظر من بهترین تیم در زمین نبود.
او در فرصتی دیگر گفت:
در سال 1966 فوتبال دیگر هنر نبود، دیگر با مهارت‌هایش جمعیت را جذب نکرد، در عوض به یک جنگ واقعی تبدیل شد.
اگر برگزارکنندگان این جام، رسانه‌ها را در کنار خود داشتند، می‌توانست به آنها کمک کند. در آن زمان تعداد کمی از طرفداران به تورنمنت ها سفر می کردند، گرچه پوشش خبری در مطبوعات خارجی برای درک یک مسابقه از اهمیت اساسی برخوردار بود، اما به خوبی نتوانستد موفق شوند.
قبل از شروع این جام روزنامه‌های برزیلی متوجه شدند که اجازه دارند در هر یک از مسابقات این کشور فقط دو عکاس را بین خودشان داشته باشند، در حالی که سهم بریتانیایی 14 نفر بود. فدراسیون ملی روزنامه‌نگاران حرفه‌ای برزیل وارد این ماجرا شد و نایب رئیس آن از کمیته سازماندهی مسابقات خواست تا «بی‌عدالتی شدید این مقررات تبعیض‌آمیز و نفرت‌انگیز را جبران کند» و هشدار داد که عدم انجام این کار منجر به «یک سری اقدامات تلافی‌جویانه در سراسر جهان» خواهد شد. در مارس 1966، سفیر بریتانیا در برزیل (لزلی فرای) مکاتباتی را با وزارت خارجه درباره این مشکل آغاز کرد. او نوشت:
نظر مطبوعات برزیل در این هفته حجیم و سرشار از توهین است. حتی درخواست ما از کشورهای رقیب برای عرضه پرچم‌های ملی خود مورد توهین قرار گرفته است. من بسیار امیدوارم که بتوان کاری انجام داد، و به سرعت، نظرات برزیلی‌ها را در اینجا جلب کرد. وجهه بریتانیا در این کشور تاکنون بسیار مورد احترام بوده، متأسفانه با این ماجرای احمقانه خدشه دار شده است.
این درخواست توسط کمیته سازماندهی مورد بررسی قرار گرفت و رد شد آنها اصرار داشتند:
هر گونه افزایش در تیم (عکاسان) غیرقابل مدیریت خواهد بود و همچنین توضیح دادند درخواست آنها برای پرچم فقط برای اطمینان از عدم ارتکاب اشتباهات بود، هدف ما برای این درخواست درست نشان دادن و عدم نمایش پرچم های قدیمی برای مسابقات بود (یک اقدام تحسین برانگیز اما نه کاملاً موفقیت آمیز در بیرمنگام انجام شد. پرچم همه کشورها به اهتزاز درآمد و مشخص شد که آرژانتین و مجارستان هر دو اشتباه می‌کردند)
وقتی برزیلی ها گفتند به سادگی عکاسان بیشتری را در جایگاه ها قرار خواهند داد، کمیته برگزاری پاسخ داد که شرایط و ضوابط چاپ شده روی بلیط ها صراحتاً عکاسی حرفه‌ای را ممنوع می کند، بنابراین هرکسی که این کار را انجام دهد، بیرون انداخته می شود. با ورود خبرنگاران به انگلیس، روابط بهبود نیافت. در 13 ژوئن، دو روز پس از مسابقه، مجله ژورنال دو برزیل گزارش داد:
انگلیسی ها در سازماندهی این رقابت بزرگ به طور کامل شکست خورده اند. آنها هیچ زحمتی برای ارائه خدمات خوب را به جان نخریده‌اند و در عوض نگرانی‌شان در موارد دیگری بود. اگرچه هزینه های بیش از حد بود اما خدماتشان ضعیف و ناکارآمد ارائه شد. طمع و عدم سازماندهی انگلیسی ها در همه جا مشهود است.
آنها شکایت کردند که قطارها همیشه دیر می آمدند. مسابقات گاهی دیر شروع می شد. بلیط کافی برای خبرنگاران خارجی وجود نداشت. تلفن های مراکز مطبوعاتی به درستی کار نمی کردند. ارسال خبر به میزهای خبری در سرتاسر جهان تا سه ساعت طول می‌کشید تا منتقل شود. محل اقامت رسانه‌ها در لندن، در تالارهای دانشگاه در فاصله ای طولانی از مرکز مطبوعاتی بود و فضایش مثل یک مدرسه شبانه روزی شده بود و همه ساکنان ساعت 8 صبح با صدای آژیر تند بیدار شدند. در مورد این اتفاقات جلسه‌ای با خبرنگاران خارجی تشکیل شد که در آن یکی از مکزیک ها اعلام کرد که:
در صورت لزوم نزد ملکه می رود تا جلوی این سوء استفاده ها را بگیرد.
روابط با برزیل برای اولین بار آنجایی تیره شد که یکی از خدمه‌های بی بی سی که برای گزارش آماده سازی خود به این کشور اعزام شده بود به عنوان جاسوس محکوم شد. برزیلی‌ها نیز با نگرانی و بی‌اعتمادی واکنش نشان دادند، چند روز قبل از شروع فینال جام جهانی، آزمایش‌های دارویی اجباری، برای مسابقات با سیستم طراحی شده توسط یک پزشک تیم انگلیسی معرفی شد. این موضوع آنقدر حساسیت به بار آورد که هیئت برزیلی احساس کرد لازم است به فیفا نامه بنویسد و بررسی کند که آیا آنها هنوز اجازه نوشیدن قهوه را دارند یا نه. کارلوس ناسیمنتو، رئیس کمیسیون فنی برزیل گفت:
از نظر ما چای محرک‌تر از قهوه است و اگر اجازه نوشیدن قهوه را نداشته باشیم، فکر می‌کنیم تیم انگلیس باید از نوشیدن چای منع شود.
وقتی تیم برزیل به هیترو رسید اتوبوس تیم در آن محل دیده نمی‌شد. وقتی آنها به زمین تمرین خود در بورندن پارک بولتون رسیدند، هیچ تیرک دروازه ای وجود نداشت و به آنها گفته شد که به جای دیگری بروند تا تیر دروازه داشته باشند. هنگامی که برخی از اعضای هیئت برزیل دعوت شهردار لیورپول را برای شرکت در مهمانی پذیرفتند، اتومبیل‌هایی که برای بردن آنها فرستاده شده بود، توسط رانندگان لندنی هدایت می‌شد که به بندر لیورپول تسلطی نداشتند در نتیجه آنها گم شدند و با یک ساعت تاخیر به مهمانی رسیدند.
زمین تمرین آرژانتین نیز تیرک دروازه نداشت، بنابراین آنها از یک نجار محلی خواستند تا چند پایه را بسازد و هر کدام یک تیرک از استون ویلا و وست برومویچ آلبیون قرض گرفتند. هنگامی که آنها یک جلسه در لیلشال ترتیب دادند، مربی آنها گم شد و برای یافتش در فاصله‌ی 30 مایلی بیش از دو ساعت زمان طول کشید. هنگامی که آنها قبل از مرحله یک چهارم نهایی خود در ومبلی، هتل بیرمنگام خود را ترک کردند، انتظار داشتند در مرکز لندن قرار بگیرند و در عوض در ولوین رها شدند، که منجر به توقف 80 دقیقه ای در خارج از هتل شد.
اما این فقط تیم‌های آمریکای جنوبی نبودند که با این مشکلات دست و پنجه نرم می‌کردند. در اواسط مسابقات، انجمن نویسندگان ورزشی مستقر در پاریس بیانیه‌ای منتشر کرد و تیترش عبارت «تأسف‌آور و تأسف‌آور» بود که ماهیت بیانیه، مسابقات را محکوم می‌کرد. تورستن ارنمارک، روزنامه‌نگار سوئدی، که در دیجن نیتر، پرفروش‌ترین روزنامه اسکاندیناوی می‌نویسد، در توصیف خود از مسابقه در پارک گودیسون نوشته است که:
این اولین گزارشی است که یک روزنامه‌نگار در سوراخ موش نوشته است. من محکم بین دو تخته و دو برزیلی سیگاری زردپوش گیر کرده‌ام.
یک هفته پس از مسابقات، 88 مکزیکی در سفارت کشورشان در لندن حاضر شدند. همه آنها از طریق یک آژانس مسافرتی انگلیسی هزینه اقامت درجه یک را رزرو کرده بودند، اما از هتل های خود ناراضی بودند. روبن گونزالس سوسا از سفارت مکزیک که از هتل‌های مربوطه بازدید کرده بود، گفت:
برخی برای اتاق‌های یک‌نفره پول داده بودند و در اتاق‌های دو نفره با همراه قرار گرفته بودند، برخی برای حمام خصوصی پرداخته بودند و به آنها داده نشده بود. با هر استانداردی محاسبه کنیم، این هتل‌هت درجه سه هستند. در برخی موارد به گردشگرانی که یک اتاق یک نفره با یک سوئیت اختصاصی رزرو کرده بودند، گفته شد یک اتاق بدون حمام را با سه غریبه باید تحمل کنند. حدود 85% از فرستادگان مکزیکی در محلی که رزرو کرده بودند قرار نگرفتند. این رسوایی به طور گسترده در مکزیک گزارش شد. بعداً هفته نامه مکزیکی سیمپر گزارش داد که:
هر گردشگر مکزیکی که در یکی از هتل‌های انگلیس اقامت کرده بود به جرم دزدی دستگیر شده بود. (البته این خبر کاملا دروغ بود و همچین اتفاقی رخ نداد)
هکتور سیلوا از اروگوئه پس از اخراج در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی با آلمان غربی در هیلزبورو توسط پلیس از زمین مسابقه اسکورت می شود.
اما مشکل بزرگ داوری بود. برخی از تیم های اروپایی شکایات منطقی داشتند، وقتی انگلیس 2-0 فرانسه را شکست داد، گل اول احتمالاً آفساید بود و گل دوم به ثمر رسید در حالی که ژاک سیمون پس از ضربه خوردن از نوبی استایلز مصدوم شد و استایلز هم مجازات نشد، در ادامه گل سوم انگلیس در فینال مشکل داشت چون از خط عبور نکرده بود، تیم‌های آمریکای جنوبی احساس می‌کردند که قربانی شده‌اند.
به گزارش بیرمنگام ایونینگ میل، تساوی 0-0 آرژانتین مقابل آلمان غربی در ویلا پارک در مرحله گروهی، همه چیزی بود که ضربه زنندگان جام جهانی به آن امیدوار بودند. رافائل آلبرشت از آرژانتین به دلیل زانو زدن به ولفگانگ وبر از ناحیه کشاله ران از بازی اخراج شد و سرمربی او، خوان کارلوس لورنزو، برای رویارویی با مسئولان مسابقه به زمین دوید. آلبرشت گفت:
باورم نمی شد اخراج شده ام. من فکر می کردم که تکل راگبی من در اوایل بازی ممکن است باعث اخراج من شود. نگران آن خطا بودم، نه این خطا.
هلموت شون، سرمربی آلمان غربی، درباره عملکرد تیمش گفت:
سبک بازی استاندارد ما تغییر کرد زیرا بسیاری از بازیکنان ترسیده بودند.
سپس به مرحله یک چهارم نهایی رسید. کاپیتان اروگوئه، هوراسیو تروچه، به دلیل لگد زدن به شکم لوتار امریش در دقیقه 49 از بازی اخراج شد، او در هنگام خروج به صورت اوه سیلر سیلی زد و هکتور سیلوا پنج دقیقه بعد برای یک خطای دیگر به دنبال کاپیتان رفت. شون گفت:
به نظر می رسد آنها هیچ ایده ای از نحوه برخورد صحیح ندارند. آنها سرخود فوتبال بازی می‌کنند و توجهی به قوانین نمی‌کنند.
خولیو کورتس، بازیکن شماره 7 اروگوئه، در پایان بازی داور را در حالی که از زمین خارج می‌شد لگد کرد و شش جلسه محروم شد. جنجال برانگیزترین بازی بین انگلیس و آرژانتین در ومبلی بود که توسط هیو مک ایلوانی از آبزرور به عنوان «نه فقط یک مسابقه فوتبال بلکه یک حادثه بین المللی» توصیف کرد که در آن آنتونیو راتین، کاپیتان آرژانتین، پس از 35 دقیقه بازی به دلیل مخالفت با داور از زمین اخراج شد. و حاضر به ترک نشد و بازی را 9 دقیقه به تعویق انداخت و جف هرست تنها گل را در 12 دقیقه بازی به ثمر رساند. راتین بعداً گفت:
واضح بود که داور با پیراهن انگلیس بازی می کرد.
اما تنها پس از سوت پایان بود که به اصطلاح همه چیز شروع شد. آلف رمزی از تعویض پیراهن جورج کوهن با یک بازیکن آرژانتینی جلوگیری کرد و فریاد زد:
جورج، تو با آن حیوان پیراهن عوض نمی کنی.
روبرتو فررو بازیکن آرژانتینی به داور حمله کرد و ارمیندو اونگای مهاجم به صورت نایب رئیس فیفا، هری کاوان آب دهان انداخت و هر دو سه جلسه محرومیت بین المللی را به جان خریدند. یک بازیکن آرژانتینی در تونل ادرار کرد و یک صندلی به داخل رختکن انگلیس پرتاب شد. تیم آرژانتینی سپس به اتوبوس انگلیس حمله کرد و وقتی کسی سعی کرد آنها را متوقف کند، نیمی از پرتقال را به صورتش پرتاب کردند.
رمزی، سرمربی تیم ملی انگلیس، کوهن را از تعویض پیراهن با بازیکن آرژانتینی منع می‌کند
سخنگوی فدراسیون فوتبال آرژانتین گفت:
من رفتار بازیکنان و مسئولان خود را تایید نمی کنم، اما آنها توسط داور تحریک شدند. او کاملاً به انگلیس تعصب داشت. به نظر من داور و کسانی که او را انتخاب کردند مسئول این مشکل بودند.
هنگامی که فیفا برای بررسی واکنش خود به مرحله یک چهارم نهایی تشکیل جلسه داد، خوان سانتیاگو، رئیس هیئت آرژانتین، استنلی روس، رئیس فیفا را «احمق» خطاب کرد. اگر منصف باشیم، آرژانتینی‌ها تنها کسانی نبودند که از داور آلمان غربی، رودولف کریتلاین متنفر بودند. در ساندی تایمز، برایان گلانویل نوشت:
مردی کوچک، سرکشی در زمین، سر طاس و قهوه‌ای که زیر نور آفتاب می‌درخشید، نام آرژانتین را در لیست بدهای دفترچه‌اش می‌نوشت.
اوزه‌بیو که خود را قهرمان جام می‌دید، گفت:
به نظر می رسید داور همیشه فقط بدترین خطاهای بازیکنان آرژانتین را می دید. او نمی توانست عیوب بازیکنان انگلیس را ببیند.
روزنامه ایتالیایی مسیجرو مقاله‌ای با عنوان «رسوایی در لندن» نوشت و به طرفداری بیش از حد داوران برای تیم انگلیس پرداخت، اخراج راتین را بی‌عدالتی عظیمی توصیف کردند که به اصل ورزش توهین شده است. کریتلین گفت:
من فقط می‌خواهم تمام این تجربه وحشتناک را فراموش کنم. این مسابقه خشن ترین مسابقه ای بود که تا به حال داوری کردم. وحشتناک بود. یک اشتباه من، اخراج راتین بود چون دنبالم می‌آمد و سرم داد می‌زد. چاره ای نداشتم او سعی می‌کرد داور باشد.
بابی مور، کاپیتان انگلیس، اصرار داشت آرژانتینی‌ها کارهای زشتی انجام دادند:
وقتی توپ کیلومترها دورتر بود و کسی نگاه نمی کرد، موهایت را می‌کشیدند، به تو تف می‌کردند، در چشمانت انگشت فرو کردند و با پا به تو می‌زدند. من فقط گفتم تنها راه مقابله با آنها کتک زدن آن حرامزاده‌ها است. این تنها راهی است که به آنها آسیب می‌رساند.
در آمریکای جنوبی احساس بی‌عدالتی در حال جوشیدن بود. سفارت بریتانیا در بوئنوس آیرس در نامه ای به وزارت امور خارجه اطلاع داد که در پی بازی های مرحله یک چهارم نهایی، مطبوعات در آمریکای لاتین کمپین احساسی و غیرمنطقی را علیه فیفا و بریتانیا به راه انداخته اند. در شب یک چهارم نهایی، سفارت انگلیس در آرژانتین و اروگوئه مورد حمله قرار گرفت. اتحادیه فوتبال آرژانتین کاملا واضح در مورد ترک فیفا صحبت کرد:
من در موقعیتی نیستم که بگویم از فیفا جدا می شویم و مسابقات خود را سازماندهی می‌کنیم، اما ما قطعاً موافق این حرکت هستیم. من احساس می‌کردم که انگلیس مورد لطف قرار گرفته است. این با توسعه رقابت آشکار شد.
عواقب آن در سالن‌های اپرا و سالن‌های بوکس احساس شد. هوراسیو آکاوالو آرژانتینی از دفاع برنامه‌ریزی‌شده‌اش از عناوین WBA و WBC در دسته‌ی سبک وزن به میزبانی انگلیس در برابر والتر مک‌گوان کناره‌گیری کرد، زیرا معتقد بود داوران مغرضانه خواهند بود. او گفت:
کاری که انگلیس با فوتبال انجام داده است، نامی ندارد. اگر مک گوان بخواهد با من بجنگد، باید به اینجا بیاید.
پلیس در پایان بازی یک چهارم نهایی انگلیس و آرژانتین، داور آلمانی را به بیرون از زمین ومبلی هدایت کرد
موضوع پوشش رادیویی هم مطرح بود. بی‌بی‌سی تفسیری به زبان اسپانیایی در مورد همه بازی‌های تیم‌های آمریکای جنوبی و تفسیر پرتغالی مسابقات برزیل ترتیب داده بود و آن را آزادانه در بین ایستگاه‌های رادیویی در قاره خود توزیع کرد. این امر بسیار محبوب شد، اگرچه تصمیم آنها برای انتصاب یک مفسر شیلیایی شاید عاقلانه نبود. پاتریشیا هاچینسون از سفارت بریتانیا در لیمای پرو، نوشت:
نظرات او به شدت ضد اروپایی و طرفدار آمریکای لاتین بود و در موارد مختلف، زمانی که تیم‌های آمریکای لاتین با داوران دچار مشکل می‌شدند، رفتار او بسیار متعصبانه به نظر می‌رسید. دیدگاه او در بازی انگلیس و آرژانتین تحریف شده بود.
نکته‌ی قابل توجه این است که مفسر بی‌بی‌سی هم فکر می‌کرد داوران اشتباه می‌کردند، پس واقعاً باید همینطور بوده باشد.
قبل از ترک انگلیس، آرژانتینی‌ها تلگرافی از باشگاه یونیورسیداد شیلی دریافت کردند که در آن بهترین آرزوها را برای قهرمانان اخلاقی فوتبال جهان خواسته بودند. هنگامی که آنها به خانه رسیدند هواپیمایشان با هزاران نفر از هواداران روبرو شد که شعار «آرژانتین کمپون» را سر می دادند، و بازیکنان بلافاصله به عمارت ریاست جمهوری منتقل شدند، جایی که رئیس جمهور به طور رسمی از آنها برای شایستگی حضور در جایگاه نمایندگی ملت تشکر کرد.
در یک مرحله پیشنهاد شد که اگر وزارت خارجه بتواند یک روزنامه‌نگار دوستدار ایتالیایی برای نوشتن مقاله‌ای در تمجید از جام جهانی بیابد، افکار عمومی ممکن است به نفع بریتانیا منحرف شود و از سفارت بریتانیا در رم خواسته شد که نویسنده بالقوه‌ای را پیشنهاد کند. در پاسخ آمد که:
ورزش‌نویسان در مطبوعات ایتالیا به طور کلی از سازماندهی جام جهانی و به‌ویژه انتخاب و عملکرد داوران انتقاد کردند. هیچ شخصیت یا گروه شناخته شده ای در دنیای فوتبال ایتالیا به طور علنی نظر متفاوتی را ابراز نکرده است و بعید است که اکنون کسی با قد و قواره لازم برای دفاع از فیفا و سازمان بریتانیایی این رقابت‌ها در ازای هر پولی وادار شود.
در 26 ژوئن، روز نیمه نهایی انگلیس مقابل پرتغال، روزنامه چپ و افراطی ایتالیایی آوانتی! مقاله ای با عنوان «Quel brutto pasticcio dei Mondiali» (چه آشفتگی زشتی در جام جهانی) نوشت و در آن ادعا کرد که سازمان مسابقات، به ویژه داوری و این واقعیت که تمام بازی های انگلیس در ومبلی برگزار شده است، خبر از تبانی شدن بازی می‌دهد و اینکه داور بازی آلمان غربی و اروگوئه با انگیزه انتقام گیری از اروگوئه‌ای‌ها قضاوت کرد چون اروگوئه‌ای‌ها با کسب تساوی 0 - 0 برابر سه شیرها باعث ناراحتی تیم انگلیس، هواداران و ملکه شده بودند. پاتریک فیرودر، یکی از کارکنان وزارت خارجه مستقر در رم، نوشت:
همه تیم‌های آمریکای جنوبی باید حذف می‌شدند، زیرا تهدیدی برای تیم انگلیسی بودند و آلمانی‌ها بخاطر پوند بیشتر این دستاورد را برایشان به ارمغان آوردند.
شاید سرسخت‌ترین منتقد میزبانی انگلستان در جام جهانی، ژائو هاولانژ، رئیس اتحادیه فوتبال برزیل بود که هشت سال بعد هدایت فیفا را از روس گرفت. او پس از حذف تیمش از میزبانی انگلیس در این مسابقات انتقاد کرد و گفت:
فیفا باید احترام بیشتری برای ما قائل باشد.
در ماه آگوست گزارش رسمی او در مورد ناکامی برزیل، همه‌ی تقصیرها را به گردن مسئولان مسابقه انداخت و در سپتامبر مقاله ای برای روزنامه پرتغالی Diário de Notícias نوشت که در آن مدعی شد که انگلیسی ها «کنترل داوری را به دست آورده اند» و سپس گفت: «آنها افکار عمومی را علیه آمریکای جنوبی بسیج کردند» در آخر هم ادعا داشت که شایعات زشت پخش شده در مورد قهوه هم کار انگلیسی‌هاست. جان شکسپیر، یکی از کارکنان سفارت بریتانیا در ریو، خاطرنشان کرد:
حرف اضافه‌ای نمی خواهم بزنم چون دلیل هیاهوی هاولانژ هم برای ما و هم برای همه برزیلی‌های عاقل‌تر واضح است. او شهرت خود را به دلیل شکست تیمش در جام جهانی از دست داده و در خطر از دست دادن شغل خود است، به دنبال یک دلایل احمقانه می‌گردد. ممکن است فکر کنید که چنین رفتاری شایسته یک شخصیت برجسته نیست، و حق با شماست زیبنده نیست، اما اینجا آمریکای لاتین است.
روز بعد از فینال، آبزرور گزارش داد که:
پایتخت‌های جهان، پیروزی انگلیس را تشویق کردند.
اما در همان روز در بولیوی، پرفروش‌ترین روزنامه این کشور، پرسنسیا یک مقاله‌ای را منتشر کرده بود و نوشته بود:
این یک جشن نبود، یک بیداری بود. چیزهایی وجود دارد که به هر قیمتی نمی توان آنها را فروخت. ما نه سیاست و نه ورزش را نمی‌فهمیم، اما همانطور که میلیون‌ها نفر در سراسر جهان می‌دانند، می‌توانم بفهمم که انگلیس شهرت، جوانمردی، بازی جوانمردانه و درستکاری خود را که به سختی به دست آورده است به خاطر یک جام فوتبال فروخت. قبلا هزاران نفر بودند که همیشه انگلیس را تحسین می‌کردند ولی دیگر انگلیس را تحسین نمی کنند، زیرا دستاوردهای کثیف و ساختگی تنها می توانند باعث تحقیر شوند. آنها یک توطئه فوتبالی علیه آمریکای لاتین طراحی کردند. ما ممکن است حیوان و وحشی باشیم، اما هرگز در نظر نمی‌گیریم که انگلیسی‌های فرهیخته و متمدن چه کرده‌اند. انگلیس ممکن است اکنون قهرمان جهان باشد، اما دیگر کشور فرهنگ، آموزش و پرورش و آقایان متشخص نیست.
بریتانیا تصمیم گرفت که نیازی به مقابله یا انکار این اتفاقات نیست و اجازه داد که این ماجرا به سادگی و با گذشت زمان از بین برود. پس از فینال، وزارت امور خارجه سفارت‌های بریتانیا در آمریکای لاتین، ایتالیا، اسپانیا و پرتغال را با کابل تماس گرفت و خواستار آرامش شد:
اکنون به این نتیجه رسیده‌ایم که عاقلانه‌ترین راه این است که فقط محکم بنشینیم و بگذاریم طوفان خودش را منفجر کند. ریشه‌های کمپین تقریباً کاملاً احساسی است و احساس می‌کنیم که هر تلاشی از طرف ما برای بررسی این بحث باعث طولانی شدن آن و بدتر شدن اوضاع می‌شود.
روز‌ها گذشت، گذشت و گذشت، دیگر کسی قهرمانی انگلیس را بخاطر قضاوت نادرست داور نمی‌داند. دنبال کنندگان، انگلیس را قهرمان جام 1966 می‌دانند، بدون هیچ حرف اضافه‌ایی. روباه پیر راه مقابله را خوبی می‌دانست؛ زمان کار خودش را کرده بود.
