|
ال تولا. انریکه مارکز و لیونل مسی
پدر، پسر و روح القدس...
معنای فوتبال در ارژانتین
کارلوس پاسکال، پیرمرد 82 ساله ایست که برای سیزدهمین جام جهانی متوالی با طبل هدیه‌ی خوان پرون راهی قطر می‌شود... و انریکه ماکایا مارکز، برای هفدهمین جام جهانی در ایستگاه گزارش ورزشگاه‌های جام جهانی 2022 جای خود را پیدا می‌کند....
اینجا، فوتبال چیزی بیشتر از یک بازی، یک سرگرمی یا حتی یک شور ملی است... در آرژانتين، جام جهانی فوتبال برای مردم جنبه‌ای معنوی دارد....
|
هر کجا را که نگاه کنید، نام و تصویری از دیگو و لئو پیدا می‌شود. از دیوار کافه‌های قدیمی تا کلیساها. از پشت لباس نوزادان تا روی طبلهای غول آسای تماشاگران. تیشرت ها، پرچمها، تتوهای روی ساق پا، روی گردن، پشت سر.... پیش از آغاز جام جهانی، عده ای از نبودن الکل و در نتیجه پایین آمدن شور هواداران در ورزشگاه نگران بودند اما با حضور آرژانتینی ها، خیالتان از سر و صدا راحت است...از صبح روز بازی، همه جا مملو از طرفداران است، هیچکس روی صندلی رزرو شده‌اش در استادیوم نمی نشیند، کودکان در آغوش مادرشان به ورزشگاه آورده می‌شوند تا سالها بعد بتوانند افتخار کنند که
"من هم آنجا بودم"
و طبلها با نقش و نگار خاص در همه جای استادیوم کوبیده می‌شوند. از تصویر مسی و مارادونا تا قاب‌هایی از باتیستوتا و کمپس. از نقشه‌ی جزایر مالویناس، تا تصویر پاپ فرانسیس، نمادهای ادوار جام جهانی و... روی طبل بزرگ کارلوس پاسکال، طرفدار قدیمی آرژانتین ملقب به ال تولا. مردی که طبلش را از شخص سرهنگ خوان پرون، رئیس جمهور آرژانتین هدیه گرفته... این، روش مهیا شدن آرژانتینی ها برای جام جهانیست...
جام جهانی در ارژانتین، یک تثلیث مقدس است: ستاره‌های در زمین، طرفداران پرشور و صدایی جاودانه.
...
انریکه ماکایا مارکز، ملقب به صدای فوتبال آرژانتین از سال 1958 در تمام جام های جهانی بازیهای آرژانتین را گزارش کرده!
"برای من، آلفردو دی استفانو بهترین تاریخ است... این به خط سیر زمانی دنبال کردن فوتبال توسط شما مربوط می‌شود و خب، بله من با آلفردو آغاز کردم... او هفت هشت سال از من بزرگتر بود و ما در یک محله بودیم. با هم دوست بودیم و با او و دیگر بچه‌های محل فوتبال بازی میکردیم. من در کیوسک روزنامه فروشی کار می‌کردم و همیشه به دی استفانو روزنامه‌ی مجانی میدادم.... "
مارکز، درباره‌ی اولین خاطرات گزارشگری در جام 58 و در 23 سالگی میگوید:
" سه سال بود که سیگار را ترک کرده بودم اما پس از باخت 6-1 آرژانتین به چکسلواکی دوباره پکی به سیگارم زدم. "
مارکز، در نوجوانی با دی استفانو فوتبال را شناخته، به مارادونا آنقدر نزدیک بوده که در جشن عروسی دیگو در سال 1989 حضور یافته و جشن تولد 88 سالگی اش مصادف با بازی افتتاحیه قطر-اکوادور را با گزارش بازی افتتاحیه جام جهانی جشن گرفته. تاثیر مارکز بر فوتبال آرژانتین چیزی فراتر گزارشهای ماندگار اوست.... مارکز، از دوستی اش با کارلوس بیلاردو میگوید:
"وقتی او در اواخر دهه‌ی 60 برای استودیانتس بازی میکرد، من در یک ایستگاه رادیویی در لاپلاتا مشغول کار بودم. ما دوستان خوبی برای هم شدیم و سالها درباره‌ی تاکتیک‌های فوتبال باهم صحبت میکردیم. بنابراین وقتی بیلاردو توانست جام جهانی 1986 را برای آرژانتین به ارمغان آورد، همکاران من از سایر کشورهای آمریکای جنوبی به من تبریک ویژه گفتند.... من هم به شوخی به آنها گفتم حیف که نمی‌توانم جام را بلند کنم! "
مارکز، حالا نخ اتصال سه قهرمانی آرژانتین در جام جهانی برای طرفداران است... طرفدارانی که بخش دیگری از تثلیث مقدس آلبی سلسته را تشکیل میدهند... در ماه ژوئن، توماس کوکلیس، یکی از مهاجران آرژانتینی نیویورک تصمیم بزرگی می‌گیرد. فروش همه چیز در ایالات متحده و بازگشت به بوئنوس آیرس... علت این تصمیم تماشای بازیهای جام جهانی 2022 در آرژانتین است!
"یک بعد از ظهر در کافه ای مدرن در نیویورک چشمم به تلویزیون افتاد. شمارش معکوس کنار صفحه 39 روز مانده تا آغاز جام جهانی را نشان می‌داد. این چیزی بود که عمیقا مرا دلتنگ آرژانتین میکرد. مردم آمریکا، به اندازه‌ای که ما در ارژانتین شور جام جهانی را داریم آتشین نیستند... من نمی‌توانستم فرصت را از دست بدهم... بازگشت... "
شوری که توماس از آن حرف می‌زند را می‌توان در همه جای آرژانتین یافت. مغازه ها و بازارها به رنگ آبی و سفید در می‌آیند، بزرگراه‌ها و خیابان ها با تصویر بازیکنان تزئین می‌شوند، کارگران در روزهای بازی آلبی سلسلته زودتر به خانه می‌روند شهر برای تماشای بازی تعطیل می‌شود. پس از هر برد، ابلیسک مرکز شهر، محل جشن مردم است... یک گردهمایی بزرگ بعد از پیروزی برابر هلند در تابستان نیمکره جنوبی. بطری‌های نوشیده شده، رقصها و البته اشک ریختن با شنلهای منقش به تصویر مارادونا. الکسیس بلانی 36 ساله و مدیر یک مرکز تفریحی در منطقه‌ی کولگیالز بوئنوس آیر س و صاحب یک کلکسیون از لباسهای ریورپلات میگوید:
"بعد از بازی هلند و شرکت در جشن، تمام بدنم درد میکرد... فشار جمعیت زیاد بود و همه برای ساعتها بالا و پایین می‌پریدیم... در چنین لحظاتی حس میهن پرستی را می‌توانید در تمام مردم آرژانتین بیابید زندگی شما در آرژانتین به برد و باخت تیم ملی بستگی دارد!"
جشن‌ها حد و مرزی ندارند. ویدیوی رقصیدن مارینا کریستینا ماریسکوتی، بانوی 76 ساله، در جشن‌های جام جهانی امسال به سرعت تبدیل به یک صحنه‌ی پر بازدید جهانی شد. پابلو نویا، ژورنالیست آرژانتینی میگوید:
" این، لحظاتی که همه‌ی ما برابر هستیم... خیلی‌ها در اینجا هیچ امکان اقتصادی و رفاهی ندارند اما جشن می‌گیرند. بدون هیچ قیاسی میان طبقات اجتماعی، فکر کردن به مشکلات اقتصادی و.... فوتبال، همین است..."
