اگر از مردم بپرسی بزرگترین بازیکن تاریخ فوتبال که بود به احتمال زیاد نام پله را به زبان می آورد.
اما اگر پله به دلیل جنگ جهانی، سیاست و مصدومیت، ظالمانه از شانس بازی در سه جام جهانی محروم می شد و یک آرژانتینی به نام آلفردو دی استفانو به جای او فرصت درخشش در بازی های جهانی را بدست می آورد شاید معادلات دنیا فوتبال تغییر میکرد؟
آلفردو دی استفانو که 14 سال قبل از پله به دنیا آمد، بهترین بازیکن زمان خود بود.
بازیکنی که فاتح پنج جام باشگاه های اروپا، هشت لالیگا و دو بار بهترین بازیکن اروپا انتخاب شد و دارنده تنها سوپر توپ طلا تاریخ فوتبال است.
میگل مونوز-مربی رئال مادرید- در باره او می گوید: " عظمت دی استفانو در این بود که با او انگار در یک پست دو بازیکن داشتی"
تا قبل از انقلاب رینوس میشل در آژاکس، دی استفانو فوتبالی کاملا مدرن و فراتر از زمان خود بازی میکرد.
دفاع، حمله، بازی مالکانه، گل زنی، تمام کنندگی، سرعت، با بینش، قدرت بدنی، استقامت و روحیه جنگندگی؛ صفاتی که دی استفانو آن را دارا بود.
دی استفانو اولین بازیکن تاریخ فوتبال که توتال فوتبال بازی میکرد.
برای متقاعد کردن شما برای بزرگی این مرد فقط کافیست نگاهی به دوران حرفه این بازیکن بی اندازیم.
فوتبال باشگاهی_آمریکای جنوبی
آلفردو استفانو دی استفانو لاله در ۴ ژوئیه ۱۹۲۴ در حومه شهر بوینس آیرس و فرزند ارشد پدر و مادر مهاجر ایتالیایی تبار به دنیا آمد.
سال های اولیه زندگی او مشغول کار در مزرعه پدر و مادرش سپری شد تا در سن ۱۲ سالگی به تیم جوانان لوس کاردالس پیوست.
پس از قهرمانی آماتور با لوس کاردالس در سن ۱۵ سالگی با ریورپلاته قرار داد امضا کرد و ۱ سال بعد راهی تیم اصلی شد.
بعد از دوره ای قرضی در تیم اتلتیکو هوراکان در سال ۱۹۴۷ به ریوپلاته بازگشت و توانست عملکرد درخشان ۲۸ گل در ۳۰ را ثبت کرد و بهترین گلزن لیگ شد.
علاوه بر آن سال، در سال 1948 این عنوان را به راحتی به دست آورد.
اعتصاب بازیکنان در سال 1949 باعث شد که بسیاری از بازیکنان آرژانتینی به کلمبیا مهاجرت کنند تا در لیگ غیررسمی دی مایور در آن زمان بازی کنند. دی استفانو به باشگاه جدیدش لوس میلوناریوس کمک کرد تا در سال های 1949، 1951، 1952 و 1953 عنوان لیگ را به دست آورد.
دی استفانو در مدت کوتاهی که در باشگاه بود، 267 گل به ثمر رساند و او را به دومین گلزن برتر تاریخ میلوناریوس تبدیل کرد.
فوتبال باشگاهی_اسپانیا
رئال مادرید و بارسلونا هر دو سعی کردند دی استفانو را به خدمت بگیرند به همین دلیل رئال با میلوناریوس و بارسلونا با ریورپلاته در حال مذاکره بود. فدراسیون فوتبال اسپانیا پیشنهاد کرد که او باید برای هر دو تیم بازی کند و در پایان هر فصل از یکی به دیگری تغییر کند.
بارسلونا به رئال مادرید پیشنهاد کرد که دی استفانو را به تیم یوونتوس انتقال دهند ولی به دلیل مخالفت او این انتقال صورت نگرفت و بارسا قید این بازیکن را زد و رئال توانست با مبلغ ۷۰هزار پوند او را به خدمت بگیرد.
رئال مادرید در آن فصل فاتح لالیگا شد و توانست مسیر قهرمانی در اروپا رو برای خود هموار کرد.
جام باشگاه های اروپا در فصل ۱۹۵۵-۵۶ تاسیس شد.
در فینال اولین دوره در این رقابت ها رئال مادرید توانست تیم قدرتمند استاد دی ریمز را شکست دهد.
سال بعد و این بار قوی‌تر پس از امضای قرارداد رئال با کوپا-یکی از بهترین بازیکنان فرانسه در آن زمان- رئال مادرید 2-0 فیورنتینا را شکست داد و بار دیگر جام را بالای سر برد.
سال بعد میلان با گل های دی استفانو، ریال و خنتو شکست خورد.
در فصل ۱۹۵۸-۵۹ رئال توانست با فرانس پوشکاش-بمب افکن مجارستانی- قرار داد امضا کند.
رئال مادرید بار دیگر با شکست 2-0 ریمز در اشتوتگارت در حضور 80 هزار تماشاگر قهرمان جام باشگاه های اروپا شد.
در همپدن پارک گلاسکو، در 18 می 1960، رئال مادرید در مقابل دیدگان ۱۳۰ هزار نفر، آینتراخت فرانکفورت را با نتیجه 7-3 در هم کوبید.
دی استفانو توانست در همه فینال ها گلزنی کنید تا نقش پر رنگی در قهرمانی های رئال داشته باشد.
او همچنین در سال ۱۹۶۰ توانست با شکست پنارول اروگوئه رئال را قهرمان جام بین قاره ای کند.
در سال ۱۹۵۷ و ۱۹۵۹ توانست عنوان بهترین بازیکن سال اروپا رو بدست آورد.
دی استفانو واقعا یک فوتبالیست تمام عیار بود که تمام جنبه های بازی رئال را کنترل می کرد. در حالی که بسیاری از دی استفانو به عنوان یک مهاجم یاد میکنند، موقعیت او بیشتر شبیه یک هافبک میانی بود.
توصیف دی استفانو در پست‌های امروزی: -بازیساز عمق، بازیساز رومینگ، هافبک دفاعی، هافبک باکس به باکس، هافبک تهاجمی، و غیره- محدود نمی شد، زیرا او در در زمین همه کار بود. او نه تنها توپ را از دروازه بان دریافت می کرد و به نظر می رسید مانند یک بازیساز عمیقاً بازی را کنترل می کند، بلکه در زمین حرکت می کرد تا با هم تیمی هایش ترکیب شود. او را می توان به عنوان رهبر رئال در مالکیت یا ژنرال هافبک توصیف کرد، زیرا همه چیز در بازی او جریان داشت. گاهی اوقات او برای کنترل تمام جنبه های بازی وسواس زیادی به خرج می داد.
یک بار در یک سوم پایانی، دی استفانو به یک هافبک تهاجمی تبدیل می شد و به دنبال تغذیه چهار مهاجم رئال مادرید بود. وقتی توپ به بیرون می رفت، او به یک مهاجم مرکزی تبدیل می شد و به داخل محوطه جریمه می دوید.
او حتی بعضی از اوقات به دفاع مشغول بود، چیزی که مهاجم های امروزی از آن متنفر هستند.
او ترکیبی بی‌نظیر از تسلط فنی و برتری فیزیکی بود و به او این امکان را می‌داد که بدون زحمت تمام وظایف خود را انجام دهد.
به زبان ساده، دی استفانو بازیکنی بود که از سطح نسل خودش فراتر می رفت و مسئول تمام قهرمانی ها رئال مادرید بود.
بازی های ملی
دی استفانو در طول دوران حرفه ای خود به نمایندگی از سه کشور حضور داشت و برای آرژانتین، کلمبیا و اسپانیا بازی کرد. دوران حرفه ای بین المللی او زمانی آغاز شد که دی استفانو 21 ساله بود و در سال 1947 در کوپا آمریکا برای آرژانتین به میدان میرفت.
دی استفانو توانست ۶ گل برای تیمش به ثمر برساند و آرژانتین را قهرمان این رقابت کند و دومین گلزن برتر رقابت انتخاب شد.
در زمان اقامت در کلمبیا، فدراسیون فوتبال کلمبیا از دی استفانو خواست تا برای تیم ملی آنها بازی کند و دی استفانو مجبور شد تا درخواست را بپذیرد. بنابراین کلمبیا دومین تیم ملی او شد آن هم تنها برای چهار مسابقه. زمانی که دی استفانو در اسپانیا بود، خود را در بازی های ملی به دنیا عرضه کرد و در 31 بازی 23 گل برای وطن تازه پذیرفته شده اش به ثمر رساند.
تنها دلیلی که دی استفانو، پله را بالاتر از خود می دید حضور در فینال جام جهانی و قهرمانی در آن بود.
آرژانیت در جام جهانی ۱۹۵۰ که اولین دوره این رقابت ها بعد از جنگ جهانی دوم به شمار می آید از مسابقات کنار رفت.
در سال ۱۹۵۴ دی استفانو بعد از بازی برای آرژانیتن و کلمبیا میخواست برای تیم ملی اسپانیا پا به رقابت های جهانی بزند ولی فیفا حضور او را در تیم ملی اسپانیا رد صلاحیت کرد؛ تصمیمی که تا سال ۱۹۵۷ یعنی تا ۳۱ سالگی دی استفانو پا برجا بود.
او در اولین بازی خود برای اسپانیا مقابل هلند هتریک کرد.
در جام جهانی ۱۹۵۸ اسپانیا نتوانست به این رقابت راه پیدا کند اما در سال ۱۹۶۲ که اسپانیا توانست در جام جهانی حضور پیدا کند؛ دی استفانو دقیقا قبل از شروع مسابقات دچار مصدومیت شد تا شانس حضور در یکی از بزرگترین رقابت های فوتبال را نداشته باشد.
در گذشته برای اینکه یکی از بزرگان فوتبال باشی باید در جام جهانی شرکت می کردی. این تنها فرصتی بود که خودت را در برابر بهترین های دنیا ثابت کنی. امروزه، با پخش مسابقات تلویزیونی در سراسر جهان، به راحتی می توان که مهارت ها و استعدادهای خود را به همه نشان دهی.
اما دی استفانو هرگز این شانس را نداشت.
اگر سرنوشت کمی با او مهربان تر بود میتوان گفت که دی استفانو می توانست فاتح جام جهانی شود، یا حداقل شانس رسیدن به فینال این رقابت را داشته باشد؛ در این صورت شاید دی استفانو به عنوان بهترین بازیکن تمام دوران ها شناخته می شد.
علارغم اینکه دی استفانو هرگز نتونست به جام جهانی برسه ولی باز هم بین پنج بازیکن برتر تاریخ قرار داره.
بزرگانی مثل پله، مارادونا، بکن باوئر، کرایوف، مسی، رونالدو، پلاتینی و زیدان که عملکرد درخشانی در ادوار جام جهانی داشته اند هم ردیف دی استفانویی قرار گرفته اند که در جام جهانی حضور پیدا نکرده و این نشان دهنده کیفیت بالا و بزرگی او می دهد.
__________________________
تحلیل تاکتیکی فینال جام باشگاه های اروپا 1960 رئال مادرید7–3 آینتراخت فرانکفورت / شروع پادشاهی رئال مادرید بر دنیای فوتبال
داستان انتقال دی استفانو به رئال مادرید چه بود؟
تمام افتخارات رئال مادرید، پادشاه اروپا– نگاهی به تمام قهرمانی های رئال مادرید در لیگ قهرمانان اروپا
