رویه کمیته ملی المپیک در تخصیص بودجه سال جاری، انتقادات زیادی را در پی خواهد داشت.
به گزارش طرفداری؛ در آخرین جلسه هیأت اجرایی کمیته ملی المپیک، کلیات پیشنهادی شاخص توزیع اعتبارات و منابع مالی سال ۱۴۰۲ فدراسیون‌های ورزشی مورد تصویب و تأیید اعضا قرار گرفت که بر اثر آن، مقرر شده تا مبلغ ۱۵۰ میلیارد تومان از سوی کمیته ملی المپیک به ۴۵ فدراسیون ورزشی در سال منتهی به بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی ۲۰۲۲ هانگژو تخصیص یابد.
این نحوه تخصیص منابع مالی از سوی سئول‌نشینان باعث شده تا ابهامات گسترده و پرسش‌های بی‌پاسخی در اذهان پیش بیاید. رویه موجود و استاندارد دوگانه‌ای که در هیأت اجرایی کمیته ملی المپیک شکل گرفته، یادآور اتفاقات هیأت اجرایی دوره قبل کمیته است که بدون پاسخ دادن به هیچ ارگانی، تخصیص‌ها و پرداخت‌ها را با وجود انتقادات بسیار انجام می‌دادند.
بر این اساس تعیین شده که فدراسیون‌هایی که عضو مجمع کمیته ملی المپیک هستند اما در المپیک و بازی‌های آسیایی حضور ندارند، مبلغ ۶۰۰ میلیون تومان دریافت می‌کنند. همچنین فدراسیون‌هایی که عضو مجمع نیستند و در بازی‌های آسیایی و المپیک حضور ندارند اما در ادوار گذشته از کمیته ملی المپیک کمک‌هایی را می‌گرفتند، در سال ۱۴۰۲ کمک ۳۰۰ میلیون تومانی دریافت خواهند کرد.
همین موضوع در کنار میزان عجیب بودجه تخصیص یافته به فدراسیون‌هایی نظیر قایق‌رانی، هندبال، وزنه‌برداری و انجمن‌های ورزشی با توجه به عملکرد و تعداد مدال آن‌ها در ادوار گذشته بازی‌های آسیایی، به همراه اختیار تام ۵۰ میلیارد تومانی رئیس کمیته ملی المپیک در پرداخت جداگانه به فدراسیون‌ها در صورت صلاح‌دید باعث ابهام شده است.
در مبلغ تعیین شده برای فدراسیون‌های ورزشی؛ نخست باید به یک بام و دو هوای اعضای هیأت اجرایی کمیته اشاره کرد که برای تخصیص منابع مالی به برخی فدراسیون‌ها نظیر هندبال، موفقیت‌های این رشته ورزشی در سال گذشته را درنظر گرفته‌اند و برای فدراسیونی دیگر مانند وزنه‌برداری یا بسکتبال، به نتایج این رشته‌ها در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا دقت کرده‌اند.
به‌طور مثال فدراسیون هندبال از کمک‌هزینه ۵.۵ میلیارد تومانی برای سال منتهی به رقابت‌های گزینشی المپیک ۲۰۲۴ پاریس و بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو برخوردار شده اما فدراسیون کبدی که در دوره گذشته همین بازی‌ها به ۲ مدال طلای تیمی در زنان و مردان دست یافت، تنها ۵ میلیارد تومان بودجه خواهد گرفت.
مشخص نیست بر چه اساس و معیاری بودجه ۶ میلیارد تومانی به فدراسیون والیبال که تیم ملی مردان آن به مقام قهرمانی بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ رسید، تعلق پیدا کرده که فدراسیون قایق‌رانی نیز دقیقاً به همین میزان از کمک‌هزینه بهره‌مند شده است. این‌جاست که ردپای مؤثر برخی رؤسای فدراسیون‌ها در هیأت اجرایی کمیته پررنگ‌تر از سایرین به‌نظر می‌رسد.
در ادامه این روند نامشخص و مبهم باید به فدراسیون تکواندو هم اشاره‌ای داشت که با وجود نتاسج نه چندان مناسب و امیدوارکننده، مبلغ ۱۲.۵ میلیارد تومان از کمیته ملی المپیک خواهد گرفت و پس از کشتی مدال‌آور پرافتخار، در رده دوم دریافتی‌ها نشسته است. در این جدول علت بودجه فقط ۵ میلیارد تومانی به فدراسیون ووشو که رده دوم ۲۰۱۸ را در اختیار داشت، مشخص نیست.
چنین رویه‌ای در واقع سردرگمی بسیاری را ایجاد می‌کند؛ چرا که مشخص نیست آیا مسئولان هیأت اجرایی بر اساس امید به مدال‌آوری فدراسیون‌ها در هانگژو دست به تعیین مبلغ زده‌اند، یا نتایج دوره گذشته فدراسیون‌ها در جاکارتا را مدنظر قرار داده‌اند و یا اصلاً بی‌توجه به این موارد؛ بر اساس عملکرد فدراسیون در سال گذشته بودجه تصویب کرده‌اند.
گذشته از موارد فوق که قطعاً هر کدام از آن‌ها نیازمند واکاوی دقیق توسط افکار عمومی و پاسخ‌گویی شفاف از سوی مسئولان کمیته است؛ علت تخصیص بودجه‌های بین ۷۵۰ تا ۵۰۰ میلیون تومانی به فدراسیون‌هایی مانند ورزش زورخانه‌ای و پهلوانی یا بدنسازی و پرورش‌اندام که نه در بازی‌های آسیایی هستند، نه در المپیک و نه جزو رشته‌های مؤثر به‌شمار می‌روند، معلوم نیست.
شاید بهتر بود که با ایجاد یک دستورالعمل معین و برنامه‌ریزی مدون بر اساس امتیازدهی درست و اصولی، این مبالغ بودجه‌ها هم به فدراسیون‌هایی اختصاص پیدا کند که یا نتایج درخشانی در مدت اخیر داشته‌اند و یا بر اساس پروتکل‌ها و پیش‌بینی‌ها، از شانس‌های اصلی ارتقای جایگاه کاروان ایران در هانگژو هستند؛ آن هم با متر و معیار واحد و نه با سیاستی دوگانه و مملو از ابهام.
هیچ کارشناس و منتقدی هم منکر چانه کوچک ورزش ایران در سال منتهی به بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی و رقابت‌های انتخابی المپیک نیست اما نحوه تخصیص این بودجه به همراه اختیار نامحدود و نامشخص رئیس کمیته در بحث پرداختی‌ها، قطعاً برخی فدراسیون‌های کم‌برخوردار اما پرظرفیت را دل‌سرد خواهد کرد و تأثیرش را بر نتایج خواهد گذاشت.
