D -برداشتی که من از مصاحبه های آقای عطایی داشتم اینه که ایشون درسته یکی از مربی های خوب داخلی محسوب میشن اما در ابعاد بین المللی متاسفانه اصلا نمیشه روشون حساب کرد ؛ بنظر میرسه که ایشون در انتخاب نفرات و چیدن ترکیب خوب کار نکردن .
نکته ی منفی قضیه اینجاست که عطایی تو لیگ داخلی مربیگری میکنه و تقریبا روی عملکرد همه ی بازیکنا بطور کامل اشراف داشته و ضعف و قوت های بازیکنا رو از نزدیک رصد کرده و با این وجود انتخاب هایی داشته که به طرز عجیبی بد کار کردن .
نکته ی منفی دیگه ای که تو تیم میبینیم اینه که بازیکنا در انجام امور ابتدایی والیبال هم عاجزن ؛ مثلا دریافت با پنجه !! دریافت با ساعد پیشکش ، پاس سرعتی ، پاس پایپ ، دریافت اول که انگار از ریشه بلد نیستن ، چرخوندن مچ ( اکثر اسپک هامون بصورت مستقیم و بدون زاویس ) ، سرویس هایی سرعتی هدفمند (پارادوکسیکال بنظر میاد اما تو vnl امسال معنی کاملش رو تو سرویس های نیمیر ، راسل ، ایشیکاوا و خیلی از بازیکنا دیدیم ) . نقش مربی تو اینجور مواقع مشخص میشه .
تیم ملی جایی نیست که بازیکناش نتونن از عهده ی همچین وظایفی بر بیان ، یا باید بصورت ریشه ای کار بشه ( مثل کاری که ژاپن کرد و الان داره ثمرش رو میبینه ) یا بهترین بازیکنا با حداکثر راندمان استفاده بشن . رقابت هایی که امسال از تیم هایی مثل ژاپن و ایتالیا و آمریکا و ... دیدیم ، نشون میده اعتماد به مربی ایرانی جوابگو نیست و باید فکری کرد .
بنظر من عملکرد آلکنو تو 6 ماه فعالیت تو ایران در زمینه ی بهبود مواردی که گفتم خصوصا بحث دریافت و سرویس ، بسیار موثرتر و بهتر از عملکرد آقای عطایی در دوره ی مربیگری ملی شون بود . تیم ملی تو زمان آلکنو به وضوح دریافت های بهتر ، سرویس های خطرناک تر ، حملات بابرنامه تر و متنوع تر و البته بلاک های بیشتری داشت و نشون میده بشدت نیاز به حضور یک مربی تاپ خارجی (مثل هینن ، آنتیگا ، تیلیه ، حتی کواچ و ... ) داریم .
