| در واپسین روز های جام جهانی ۱۹۷۰، آلمانی ها با رقیبی قدر و قدرتمند در مرحله ی نیمه نهایی رو در روی می شوند. |
مانشافت در مراحل گروهی، ۳ برد و ۶ امتیاز کامل را کسب کرده بود. آلمان غربی با درخشش گرد مولر توانسته بود بازی های پرگلی رقم بزند. گرد مولر در مراحل گروهی ۸ گل (دو بار هتریک و یک بار دبل) به ثمر رسانده بود که شگفت انگیز بود. ژرمن ها (البته نسخه ی غربی!) حالا آماده ی جدال با انگلیس، مدافع عنوان قهرمانی، می شوند. همچون فینال دوره ی قبلی، این بار نیز دو تیم مقابل یکدیگر قرار می گیرند. این بار، ژرمن ها برای انتقام از رقیب سفید پوش پای به نیوکمپ (با وجود تشابه لقب استادیوم لئون با ورزشگاه کاتالان ها، این دو ورزشگاه از یکدیگر مجزا هستند.) می گذارند. مسمومیت غذایی گوردون بنکس، فرصتی برای گلر دوم انگلیس یعنی پتر بونتی ایجاد می کند. دو هافبک انگلستان، پترز و مولری، در ۵۰ دقیقه ی اول تیم خود را پیش می اندازند.
فرانتس بکن باوئر، با شوتی نه چندان قوی به گشودن دروازه ی پتر بونتی می پردازد. در فاصله کمی مانده به پایان ۹۰ دقیقه ی قانونی، اووه زیلر، ستاره ی هامبورگ و کاپیتان تیم ملی، با ضربه سر خود امید ها را به هوداران باز می گرداند. بازی به وقت های اضافه کشیده می شود، دو نیمه ی ۱۵ دقیقه ای. در دقیقه ی ۱۰۸، سومین ستاره ی تیم نیز موفق به گلزنی می شود. گرد مولر موفق می شود که باز هم گل بزند و مدعی جدی عنوان آقای گلی این دوره شود. با وجود عدم حضور آلمان شرقی، آلمان غربی به نیمه نهایی می رسد تا به سمت قهرمانی حرکت کند؛ به خصوص با حذف قهرمان دوره ی قبل.
آن طرف، بازیکنان سرزمین چکمه از گروه ۲ و به عنوان تیم اول صعود کرده است. ایتالیا با ۴ امتیاز و اختلاف ۱ امتیازی با تیم دوم جدول صعود کرده است. ایتالیا با میزبان رقابت ها بازی دارد، مکزیک. هیچ وقت بازی در مقابل میزبان آسان نیست ولی مرد های کشور چکمه بدین فکر می کنند که آنها در هر صورتی بهترین نمایش خود را اجرا خواهد کرد. نسل طلایی کالیاری که بیشترین بازیکنان را دارد، با بازیکنانی نظیر دینو زوف، کاپیتان فاکتی، روبرتو روساتو، ساندرو ماتزولا، جیانی ریوا و... همراه می شوند. مردمانی از سرزمین چکمه برای تماشای عملکرد ملی پوشان تیم ملی راهی قاره ی آمریکا و کشور مکزیک شده اند و در ورزشگاه حضور دارند. سوت شروع مسابقه به صدا در می آید. با وجود برتری موقت مکزیک با گل گونزالز، گوژمان با گل به خودی بازی را به تساوی می کشاند. نیمه ی دوم، دبل جیجی ریوا و تک گل جیانی ریورا کاری می کند که استادیوم نمسیو دیاز منفجر شود؛ ایتالیا به نیمه نهایی راه پیدا می کند تا با مانشافت تقابل داشته باشد. آنها با ۴ گل از سد مکزیک میزبان گذشته بودند و حالا باید با یکی از مدعیان عنوان قهرمانی مسابقه ای برگزار کنند.
ایتالیا-آلمان غربی و برزیل-اروگوئه، مسابقات مرحله نیمه نهایی هستند. دو تیم، در استادیوم آزتک در مکزیکو سیتی قرار است با یکدیگر جدال سهمگینی داشته باشند. هم ایتالیا و هم آلمان غربی جزو مدعیان قهرمانی هستند و هر دو از ترکیب بالانس و متوازن و البته پر ستاره ای بهره می برند. به سختی می توان که برنده را مشخص کرد. آلمان که فینالیست دوره ی قبلی است و ایتالیا که این دوره با شرایط جدیدی حضور دارد.
_v2qj.jpg)
ترکیب آلمان متشکل از: سپ مایر، گلر افسانه ای که ۱۸ سال وظیفه ی حراست از دروازه ی بایرن مونیخ را داشت. برتی فوگتس، دفاع راست آلمانی که تمام دوران فوتبالی اش را در مونشن گلابادخ گذراند. کارل هاینتس شنلینگر، دفاع وسط ژرمن ها در آن بازی به همراه ویلی شولتس، مدافع سوییپر شالکه ۰۴ بود و برند پاتسکه نیز به عنوان فولبک/مدافع چپ در خط دفاع حضور داشت. پاتسکه در آن دوران به عنوان یکی از بهترین بازیکنان در پست خودش یاد می شد و البته رقیبش فاکتی، جزو بازیکنان اصلی تیم حریف بود. در خط هافبک، قیصر فرانتس بکن باوئر (که جزو بهترین و تاثیر گذار ترین بازیکنان تاریخ است.) به همراه ولفکانگ اوراث، هافبک تک باشگاهی کلن. در خط حمله، مانشافت از ۴ مهاجم بهره می برد. یورگن گرابوفسکی، وینگر راست آلمانی که ۱۵ سال در باشگاه آینتراخت فرانکفورت بازی کرد و علیرغم گل های نه چندان زیاد، تاثیر گذار و مثبت بازی می کند. هانس لوئر که آن زمان در کلن بازی می کرد، به عنوان وینگر چپ در ترکیب حاضر بود. اووه زیلر و گرد مولر، دو مهاجم افسانه ای که به ترتیب در هامبورگ و بایرن مونیخ بازی می کردند، خط آتش آلمان را تشکیل می دادند. آنها با ترکیب ۴-۴-۲ آماده ی مسابقه ی مهم نیمه نهایی می شوند.
سرمربی آنها هلموت شون بود. شون از مربی های با دانش و محبوبی در فوتبال آلمان بود و سه دوره در جام جهانی، سرمربی تیم آلمان بود و همراه آنها مدال های رنگارنگ و گوناگونی کسب کرد.
_wee5.jpg)
و آن طرف برای ایتالیا، انریکه آلبرتوسی سنگربان چکمه ها بود. آنها دینو زوف را نیز برای پست دروازه بان در خدمت داشتند اما انتخاب سرمربی انریکه بود. تارکیزیو بورنیک، فولبک راست اینتر میلان، در سمت راست خط دفاعی و روبرتو روساتو، بازیکن آث میلان، برای بازی در سمت چپ دفاع ایتالیا انتخاب شده بود. کاپیتان جیاکینتو فاکتی، بازیکن اینتر میلان، به همراه پیرلوییجی سرا (مدافع وقت کالیاری) در قلب خط دفاعی چکمه ها حضور داشتند. فاکتی، از معروف ترین و بهترین مدافعان تاریخ ایتالیا و حتی تاریخ فوتبال است که با وجود اینکه توان بازی در پست دفاع چپ را داشت، در این رقابت ها به عنوان مدافع میانی بازی می کرد. ماریو برتینی، شماره ۱۰ ایتالیا که در اینتر میلان بازی می کرد، همراه با ساندرو ماتزولای هم تیمی (که تک باشگاهی بود) و جیانکارلو دی سیستی (بازیکن وقت فیورنتینا) در خط هافبک توپ می زد. جیجی ریوا، بازیکن کالیاری، در پست وینگر چپ و آنجلو دومینجینی، هم تیمی او، در پست وینگر راست بازی می کرد. مهاجم نوک ایتالیا نیز روبرتو بونینسنیا، بازیکن اینتر میلان، بود. همچون تیم ملی آلمان، در تیم ملی ایتالیا نیز معدود بازیکنی را می توان یافت که خارج از سری آ توپ می زند. به عبارتی، در آن زمان واژه لژیونر به این اندازه حال حاضر مورد استفاده نبود. این افراد به عنوان نفرات منتخب فروچیو والکارگی وارد زمین شدند.
نفرات انتخابی فروچیو والکارگی بیشتر از دو تیم اینتر میلان و کالیاری تشکیل شده بودند. کالیاری که آن روز ها از شرایط خوبی بهره می برد، توانسته بود که بخش بزرگی از ملی پوشان ایتالیا را در اختیار داشته باشد. از آن طرف، اینتر میلان نیز با رشد روزافزون از چنین شرایطی برخوردار بود و مهره های مهم و تاثیرگذاری داشت.
_eacj.jpg)
روبرتو بونینسنیا، مهاجم اینتر میلان، خیلی سریع و در دقیقه ۸، گل برتری تیمش را به ثمر رساند. روبرتو پس از یک فصل نه چندان خوب، از کالیاری به اینتر میلان پیوسته بود و او در آنجا بهترین دورانش را رقم زد و بیش از ۱۰۰ گل به ثمر رساند. با تمام این اوصاف، بونینسنیا توانسته بود که اولین گل بازی و تیمش را به ثمر برساند و خط دفاع قدرتمند آلمان غربی را مغلوب کند. در نیمه ی دوم و در زمانی که مانشافت همه ی تعویض هایش را انجام داده بود، قیصر هنگام تکل زدن دچار مصدومیت شد. با بررسی ها مشخص شد که بکن باوئر دچار در رفتگی کتف شده است. با توجه به عدم امکان تعویض، بکن باوئر شجاعانه در زمین مسابقه ماند و به ادامه بازی پرداخت. او با انجام برخی از کار های پزشکی و با دستی بانداژ شده، می تواند که تیم خود را همراهی کند. آلمان با وجود حمله های بی وقفه اما نتوانسته بود که گلی به ثمر برساند. در دقیقه ۹۴، وقتی که تقریبا همه چیز رو به اتمام بود و بازی در ثانیه های پایانی بود، کارل هاینتس شنلینگر که پیش از آن هیچ گلی برای تیم ملی به ثمر نرسانده بود، بازی را به تساوی می کشاند تا ارنست هوبرت، مجری مشهور، فریاد سر بدهد و بگوید: "!Schnellinger, of all people" ( جمله ی of all people اصطلاحی است برای شگفت زدگی از رفتار و حرکت یک فرد.) این بازیکن در آث میلان بازی می کرد و جزو معدود لژیونر های فوتبال آلمان بود اما در آث میلان هیچ گلی به ثمر نرسانده بود. شنلینگر، با وجود گلزنی در بالاترین رقابت های ملی، ناگهان افت محسوسی را تجربه کرد و از سطح بالا، آرام آرام فاصله گرفت. شاید بتوان گفت که رسالت او، به ثمر رساندن گل تساوی بود.
_2efa.jpg)
حالا بازی به وقت های اضافه کشیده می شود. قرار بر این است که دو تیم، دو نیمه ی ۱۵ دقیقه ای برگزار کنند و اگر تیم برنده مشخص نشد، مسئولین مسابقه خود تصمیم می گیرند که برنده را مشخص کند.
گرد مولر، بمب افکن آلمانی و مهاجم گلزن بایرن مونیخ، از اشتباه فابریزیو پولتی (که تازه وارد میدان شده بود) استفاده می کند و گل برتری ژرمن ها را ثمر می رساند. گرد مولر که در بازی مقابل انگلیس هم در وقت های اضافه موفق به گلزنی شده بود، تقریبا به عنوان آقای گلی دست یافته بود. با افت پله، جرزینیو به عنوان رقیب اصلی او محسوب می شد اما این بازیکن برزیلی نتوانست که با وجود بازی بیشتر، عنوان اقای گلی را از گرد مولر آلمانی بگیرد.
زمانی که به نظر می رسد ژرمن ها در آستانه ی صعود به فینال و تقابل با برنده ی اروگوئه-برزیل هستند، تارکیزیو بورنیک تنها ۴ دقیقه بعد بازی را به تساوی می کشاند. جیجی ریوا نیز با یک سوپرگل ایتالیا را پیش می اندازد. جیجی ریوا که متخصص گلزنی در بازی های حیاتی و به اصطلاح گل های سه امتیازی است، از آن گروه بازیکنان کالیاری بود که به تیم ملی راه یافته بود. گرد مولر با وجود قد ۱۷۶ سانتی متری، با ضربه ی سر گل مساوی را در دقیقه ۱۱۰ به ثمر می رساند. درست در زمانی که مانشافت از این اتفاق خوشحال است و گل بمب افکن در حال بازپخش تلویزیونی است، جیانی ریورا این بار در دقیقه ۱۱۱ آخرین شلیک خود، تیم خود و کل بازی را به ثمر می رساند.
_qw7t.jpg)
همه چیز تمام شده است. دیگر نه بکن باوئر با کتف آسیب دیده چیزی برای نمایش دارد و نه گرد مولر توانی بیش از این. حتی کاپیتان اوه زیلر نیز امیدی ندارد. ژرمن ها دیگر هیچ چیزی ندارند؛ نه پیروزی، نه امید و نه انگیزه. همه چیز تمام شده است. رویای فینال و قهرمانی در جام جهانی بر باد رفته است. این بازی که به عنوان بازی قرن فیفا نیز انتخاب شده است، قهرمان تورنومنت را معرفی نکرد. شاید حتی بازی فینال نیز به اندازه ی آن بازی جذاب و هیجان انگیز نبود. نبرد پایاپای و ۱۱۱ دقیقه ای. این بازی، بازی قرن بود.
