( این مقاله رو خیلی وقت پیش منتشر کردم ولی آرسنالی ها ندیدن پس دوباره میگذارم... از بچه های طرفداری عذر میخوام )
به نام خدایی که آفرید همه ما را از خاک پاک و نم ناک بهشت....
نویسنده این مقاله یعنی بنده ( نیلوفر یه توپچی ) از همتون میخوام هیچ گونه دعوایی راه نیوفته زیر پست...
میگذرد حدود 130 سالی از تشکیل اجتماع شوالیه های سرزمین های شمالی لندن... شوالیه هایی به رنگ خون و با جاه طلبی هایی از جنس چاپمن ، گراهام و ونگر که در طول زمان به سرخرگ لندن تزریق شد....
از وضع قوانین جدید برای فوتبال اعم از آفساید ، شماره پیراهن ، رنگ پیراهن تا رسیدن به اوج سربلندی انگلیس با گلدن کاپ... از بی مهری هایی از جنس رابین ، سمیر ، فرانسسک ، جورجیو و امانوئل تا گذاشتن پا در آنطرف وفاداری توسط تاریخ سازانی همچون دنیس ، آرسن ، پیتر ، نیکولاس ، آندرا ، توماس و این ته صف هایی مثل جکی ، کیرون ، تئو...
از حماسی ترین قهرمانی در آنفیلد کنی دالگیش ( 1989 ) و اولدترافورد فرگوسن کبیر ( 2002 )... تا به بازیچه گرفته شدن مادرید و میلان و مونیخ و پاریس و همین دقایق آخر که چندی پیش رمزی گلی زد نشان به بازگشت قدیم...
از برگشت آنری و زدن دومین گل برتر تاریخ انگلیس تا دریبلی از برگکمپ که قوانین فیزیک را نقض کرد...
همگی آتشی بر افروخت...
آتشی که انبار مهمات کاخ سلطنتی انگلیس را منفجر کرد...
آرسنال
به جرئت دیدم کسانی که از کاتالان به مادرید رسیدن... کسانی که رفتن از جوزپه متزه آ به سن سیرو را چشیدن... من مونیخی دیدم که زرد پوش وستفالن شد... همه گریختن و رفتن...
ولی آنها ایستادند...
با 9 سال بدون جام ساختند با 18 سال بدون لیگ ساختند... با ساخته شدن آشیانه جدید سربازان باخت هایی دیدند کوبنده... آنها پا را از طرفداری فراتر هم نهادند...
حجت را تمام کردند و پای تمام تحقیر ها نشستند... از آینه ای شکننده به طلایی سرخ بدل شدند که هیچ بورانی درخشندگی سرخی آنرا از بین نمیبرد...
از گرانترین شهرهای دنیا ( لندن ) به رنگ جاه طلبی آنها در آمد... زیاد نمیگذرد از تجمع پانصد هزار نفری آنها و همراهی قهرمانان روی سنگفرش های لندن...
نسل جدید آنها به خارجی اعتماد کرد که از ژاپن آمده بود و بقول بعضی از ژنرال ها چیزی از فوتبال نمیدانست...
به کسی اعتماد کردند که بعدها شد پروفسوری که هیچ خاصی نتوانست جای او را بگیرد... خاصی که البته 20 سانتی متری از انیشتین غصه ما کوتاه تر است...
پروفسوری که برای مطرح شدن هزار مصاحبه نکرد و هزاران متر دور زمین ندوید برای یک برد، زودتر از بازی هر چند که پیروز قاطع باشد به احترام حریف قدم بر نداشت چه برسد به رفتن... پروفسوری که پای ارزشهایی که ایجاد کرد ماند و البته چقدر خوشحالیم ما وفاداران...
وفادارانی از جنس :
گانرز...
- - - - - - - - - - -
تقدیم به تمام طرفداران آرسنال... بچه ها ما 9 سال صبر کردیم واسه همچین روزایی... این ساعت های آخری کم نیارید...
نیلوفر شاهزیدی
