بایرن هاینکسبه نظر من اینکه میگن مارادونا یا رونالدینیو یا مسی کل فوتبالشون استعداد و تالنت بود صحت نداره. مارادونا از ۳ سالگی توپ داشت و تو کوچه روپایی میزد و حرکات نمایشی انجام میداد پول میگرفت. من یادمه مسی اوایل کاشته های خوبی نمیزد، چارچوب شناسیش خیلی عالی نبود. سبک دریبلینگ مسی هم نمیتونم بگم همش استعدادیه. مسی فریب بدن های خیلی خوبی میاد(رو دستش وجود نداره) و اینکه سر و بالاتنه اش رو هم میتونه از پایین تنه اش مجزا حرکت بده و وانمود بکنه میخواد به یه سمتی بره اما پاهاش به یه سمت دیگه ای میرن. ضریب هوشی خیلی بالا میخواد و تمرین همن حرکت از خردسالی. اما فکر نمیکنم کسی با سن ۷ سال به بالا بتونه این کار رو یاد بگیره یا بعدا در بازی اجرا بکنه.
یا مثلا من یادمه پیرلو و ژاوی اوایل خیلی بازیسازهای خارق العاده ای نبودن. خوش فکر بودن ولی توپ هاشون به اون جایی که تو ذهنشون بود نمیرسید و توپ زیاد لو میدادن. کم کم ضربه زدنشون به توپ رو بهتر کردن و از بیست و هفت هشت سالگیشون یهو مثل بمب خطرناک بودن. یه ثانیه غفلت میکردی با یه پاس مهاجمشونو تک به تک میکردن. نکته اینه که ذهنشون از همون اول قوی بود و میدونستن کجا باید پاس بدن ولی ضربه هاشون خوب نبود.
حالا من پیرمرد یا یه بچه ی ۱۰ ساله که تقریبا فوتبالش شکل گرفته اگه بخوایم الگو برداری بکنیم از کی باید الگو بگیریم؟ از کسی که فقط مشکلش بهبود دادن ضربه زدنشه؟ از رونالدینیو که مفصل هاش از ژیمناست ها هم نرم تره؟ از مسی که از چهارسالگی فریب بدن رو داره اجرا میکنه و مرکزثقل بدنش هم پایینه؟
باید از کریس رونالدو الگو برداری کنیم که فوتبالش رو از صفر خودش ساخته. من از شخصیتش اصلا خوشم نمیاد ولی بهترین الگوییه که توی فوتبال میشه انتخاب کرد.
