اختصاصی طرفداری | تیم ملی آرژانتین پیش از اینکه حتی وارد زمین شود، صعود خود را به جام جهانی ۲۰۲۶ قطعی کرده بود، اما دیدار غول‌های آمریکای لاتین و جهان، همیشه خدا در هر رقابتی، حتی دیدارهای به‌ظاهر دوستانه، تماشایی و مسحورکننده است.
همیشه چیزی، ۱۱۵ نبرد میان این دو ملت شیفته فوتبال را به جوش آورده است. باید اقرار کنم تنها دیداری ملی در جهان است که تا حد امکان، به‌طور حتم به تماشای آن می‌نشینم. این دیدار هم از قاعده همیشگی مستثنی نبود.
سوپرکلاسیکو آرژانتین و برزیل یکی از مهیج‌ترین و حساس‌ترین رقابت‌های ملی در تاریخ فوتبال محسوب می‌شود، و ویژگی‌های خاص آن، نبردهای پرشور این دو کشور فوتبال‌خیز را از دیگر بازی‌های ملی متمایز می‌کند. همیشه همه چیز با جدیت و حساسیت همراه است و این برای دوستداران فوتبال کشش و جذابیت بی‌حدی ایجاد می‌کند. برای هر آرژانتینی یا برزیلی، حتی برای من یا شما. قدرت‌های سنتی فوتبال جهان و تاریخچه‌ای پر از رقابت و افتخار در پشت آن خوابیده است؛ فقط ۸ قهرمانی جهان بین این دو تیم تقسیم شده است.
اولین دیدار رسمی دو تیم در ۱۹۱۴ برگزار شد و از آن زمان تاکنون، این مسابقه همیشه سرشار از رقابت و هیجان و جنگ و جدل بوده است. بار فنی و تاکتیکی بالا، برزیل به فوتبال هجومی، مهارت و نمایش‌های فردی و آرژانتین که بیشتر بر قدرت بدنی، تاکتیک‌های تیمی و جنگندگی تکیه دارد.
این تفاوت سبک‌ها در طول اعصار، بازی‌های این دو تیم را دیدنی و غیرقابل پیش‌بینی کرده است. و به دلیل تاریخ طولانی و تأثیرات زیاد در جام‌های جهانی، کوپا آمریکا و مسابقات انتخابی جام جهانی، فرقی نمی‌کند، بر جذابیت این رقابت‌ها افزوده است. تلاش برای اثبات و تأیید «ما از شما بهتریم»، نبردهای این دو تیم را پر از حساسیت و تنش بالا، درگیری‌های فیزیکی و گاهی درگیری‌های بازیکنان، جنجال‌ها و اعتراض به داوری و حتی برخوردهای خارج از زمین فوتبال کرده است و مجموعه تمامی این‌ها، شکل و شمایل این مسابقه را بیشتر از یک بازی معمولی، تغییر داده است. در حالی‌که تقابل این دو تیم در ادوار مختلف، همیشه با حضور ستاره‌های افسانه‌ای و بهترین فوتبالیست‌های جهان همراه بوده است. همگی معرف حضور هستند!
حمایت گسترده هواداران و جنبه‌ی روانی و رسانه‌ای قوی که نمونه آن را پیش از دیدار اخیر دیدیم، به دیگ همیشه جوشان این نبرد بیشتر دامن می‌زند. همه چیز فراتر از یک مسابقه فوتبال است؛ این ترکیبی از تاریخ، فرهنگ، افتخار ملی و مبارزات فوتبالی است که هر بار میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان پای تلویزیون میخکوب می‌کند. یکی از آن میلیون بودم که مثل همیشه میخکوب به تماشا نشستم.
امیرحسین صدر
۲۶ مارس ۲۰۲۵
هنگامی که بازی در ورزشگاه مونیومنتال آغاز شد، آرژانتین، قهرمان جهان، با یک نمایش درخشان در چارچوب هفته چهاردهم مرحله مقدماتی آمریکای جنوبی، برزیل را ۱-۴ در هم کوبید. تیمی که با اختلاف زیادی در صدر جدول قرار دارد، برزیل را به سخره گرفت.
با گل‌های خولیان آلوارز، انزو فرناندز، آلکسیس مک‌آلیستر و گل زیبای جولیانو سیمئونه، تیم آلبی‌سلسته در کلاسیکوی آمریکای جنوبی، برزیل را به زانو درآورد؛ دیداری که از همان ابتدا تحت سلطه آرژانتین بود، جز در لحظه‌ای که در آن کوتی رومرو نزدیک محوطه جریمه خودی توپ را از دست داد و ماتیوس کونیا موفق شد اختلاف را کمی کاهش دهد. تسلی‌بخش نبود. شکست سنگین‌تر از این حرف‌ها بود. با این حال، این اتفاق تأثیری بر روند بازی تیم میزبان نداشت و آرژانتینی‌ها چندین فرصت دیگر برای افزایش اختلاف گل بیشتر هم داشتند.
کُرکُری‌های رافینیای برزیلی و بازیگر بارسلونا پیش از بازی، تنش را بالا برده بود، اما شاگردان لیونل اسکالونی پاسخ خود را در طول ۹۰ دقیقه در زمین مسابقه دادند، با یک برتری مطلق و نمایشی خیره‌کننده. آرژانتین با اقتدار، شخصیت واقعی قهرمان جهان را به نمایش گذاشت و یک پیروزی تاریخی را به دست آورد؛ بردی که باعث می‌شود برای مقایسه در آمار و ارقام به گذشته رجوع کرد. از نظر فوتبالی که شاهد بودیم، اختلاف بین دو تیم چشمگیر و غیرقابل‌انکار بود.
با این پیروزی، آرژانتین با هشت امتیاز اختلاف نسبت به اکوادور، تیم دوم جدول، در صدر قرار گرفت و حضور خود را در جام جهانی سال آینده قطعی کرد. این تیم در کنار میزبانان مسابقات، ایالات متحده، کانادا و مکزیک و همچنین ژاپن، نیوزیلند و تیم خودمان ایران با نمایشی نه‌چندان قابل‌قبول، یکی از هفت تیمی است که صعود خود را تا این لحظه قطعی کرده‌اند.
از سوی دیگر، برزیل هنوز فاصله زیادی تا رسیدن به این هدف دارد. این تیم با ۲۱ امتیاز، هم‌امتیاز با اروگوئه و پاراگوئه است و تنها یک امتیاز بیشتر از کلمبیا، تیم ششم جدول، دارد.
تا این‌جای کار، این تیم‌ها در جایگاه‌های صعود مستقیم قرار دارند، در حالی که ونزوئلا با ۱۵ امتیاز و بولیوی با ۱۴ امتیاز در تعقیب آن‌ها هستند.
تحقیر، بازی یک‌طرفه. رسوایی و… تمامی توصیف‌ها و کلمات مشابه به‌خوبی با شکست سنگینی که برزیل متحمل شد، همخوانی دارند؛ گلی پس از گل دیگر در ورزشگاه مونومنتال نشان داد قهرمان واقعی جهان چه تیمی است. تیمی که امروز از نظر فنی و روحی، کیفیت بازی و اعتمادبه‌نفس، فرسنگ‌ها با فاصله‌ای نجومی از «سلسائو» جلوتر است. خدا می‌داند چه شکست سنگینی بود.
حماقتی بزرگ از سوی رافینیا بود. آن‌ها با اظهارات خود قبل از بازی جو را متشنج کردند، اما سه نکته‌ی بدیهی را در نظر نگرفتند؛ اول اینکه قرار بود در ورزشگاه «ماس مونومنتال» به میدان بروند؛ دوم اینکه حریفشان بهترین تیم ملی حال حاضر جهان است؛ و سوم اینکه برزیلی‌ها به‌جز مثلث رافینیا-وینیسیوس-رودریگو، در یکی از ضعیف‌ترین تیم‌های ملی تاریخ مدرن کشورشان خدمت می‌کنند.
بازیکنانی مثل جوئلینتون، آندره، وسلی، موریو و... مطمئناً بازیکنان خوبی هستند، اما در سطحی نیستند که در ترکیب اصلی تیم ملی برزیل مقابل آرژانتین، آن هم در چنین شرایطی، به میدان بروند. تیمی که با انگیزه‌ی مضاعف و به لطف حرف‌های تحریک‌آمیز رافینیا، بیش از پیش آماده‌ی درهم‌کوبیدن حریف شده بود. رافینیا چه لطف بزرگی در حق کشورش کرد! احمقانه بود.
در هر حال، آرژانتین که حتی پیش از این بازی هم صعودش قطعی بود، وارد میدان شد تا به قول رافینیا رقیب سنتی‌اش را له کند. در دقیقه ۱۲ نتیجه ۲-۰ بود، و در دقیقه ۳۷ برزیلی‌ها سه گل دریافت کرده بودند. اگر پله زنده بود، چه می‌گفت...؟ و مارادونا چطور؟
و فقط به لطف خدا بود که «کوتی رومرو» بیش از حد اعتمادبه‌نفس نشان داد تا با یک اشتباه، نتیجه ۲-۱ را به برزیل هدیه کند. اما تحقیر تاریخی در جریان بود. از آن لحظه به بعد، درگیری‌ها شروع شد. خطای شدید روی رافینیا، درگیری با «تاگلیا» و اولین کارت‌های زرد. تنش در زمین موج می‌زد. برزیل ترسیده بود... نه از شکست، چون آن را پذیرفته بودند، بلکه از اینکه مبادا گل‌های بیشتری دریافت کنند.
در بین دو نیمه «رودریگو» را تعویض کردند. البته بد هم بازی نکرده بود. این نیمه متعادل‌تر شروع شد، اما فاجعه برای برزیل از ریو هم به‌وضوح قابل دیدن و قابل پیش‌بینی بود.
البته وینیسیوس، کمی جسورتر از بقیه بود، اما در خلأ تیم برزیل او هم جایی برای درخشش نداشت.
مک‌آلیستر لیورپولی، گلی حاصل از کار تیمی را به ثمر رساند؛ ١-٣. بازی در جریان بود... تا اینکه بوم! گل تماشایی «جولیانو سیمئونه» از راه رسید؛ بازیکنی که تنها چند دقیقه قبل به زمین آمده بود. یک شوت سهمگین و مهارنشدنی که در کنج دروازه «بنتو» نشست؛ دروازه‌بانی که در لیگ عربستان و برای النصر بازی می‌کند. یک واقعیت عجیب، بدون شک. نتیجه ۴-۱ شد... و تازه شانس آوردند، چون آرژانتین در دقایق پایانی می‌توانست گل پنجم را هم بزند. اما ضربه‌ی تاریخی، با همین گل کوبنده که اقتدار آرژانتین را به رخ می‌کشید، وارد شده بود.
و… آه، تمام این اتفاقات بدون مسی شکل گرفته بود! تصور کنید اگر مسی در زمین بود، شاید نتیجه برای زردپوشان معروف جهان سخت‌تر هم می‌شد. به همین سادگی. و به همین تلخی!
حالا قهرمان پنج‌باره‌ی دنیا و تنها تیم حاضر در تمامی دوره‌های تاریخ جام جهانی، هنوز باید برای صعود به جام جهانی ۲۰۲۶ تلاش بی‌شائبه‌ای داشته باشد.
آیا در رقابت‌های جام جهانی ۲۶، باید منتظر رویارویی با یک آرژانتینِ مسی‌دار باشیم؟ با آنچه با چشمان خود دیدیم، کوچک‌مرد بزرگ آرژانتینی با آن سن و سال باید برای حفظ جایگاه خود در این تیم قدرتمند به سختی بجنگد، چنان‌چه رقبا برای از پای انداختن آرژانتینی‌ها باید تا پای جان مبارزه کنند و حتماً به یاد داشته باشند اشتباه رافینیا را مرتکب نشوند و پیش از بازی کُرکُری و کل‌کل راه نیندازند و دهان خود را بسته نگاه دارند! وگرنه بدون شک با سیلی تحقیرآمیزی روبه‌رو خواهند شد.
حرف‌ها عملاً باید در میدان نبرد بازگو شود. و این بار، برزیل هیچ کلمه‌ای برای بیان در برابر حریف قدرتمند خود نداشت. «هیچ»
