پیرلو در مصاحبه ای به اکیپ گفت:
"از کودکی علاقه به زدن ضربات ایستگاهیداشتم، یادم می آید وقتی کوچک بودم توپی از جنس فوم برای خودم درست کرده بودم و تلاش میکردم که توپم را از روی مبل عبور دهم تا به گوشه ی پنجره بخورد."
"در میلان بازیکنانی مثل بکام، رونالدینهو، سیدورف بودن که همگی استعداد خوبی روی زدن ضربات ایستگاهی داشتند. ما با هم صحبت میکردیم، به همدیگر نگاه میکردیم و رمز های همدیگر را می دزدیدیم."
"عادت داشتم که ضربات آزاد جونینیو را تماشا کنم، بدون آن که بفهمم او چگونه آنها را میزند. بسیار تلاش کردم تا بالاخره توانستم روش خودم را در ضربه آزاد درست کنم. به تنهایی تمام روش های ضربات آزاد را امتحان کردم. به خودم میگفتم که گل نزدن، ممکن نیست.
تمریناتم برای عبور توپ از روی دیوار دفاعی و قرار گرفتن در درون دروازه کافی بود. در فوتبال، همانند زندگی، همیشه چند میلیمتر میتوانند چیز ها را تغییر دهند، مثل مسیر گل و یا مسیر زندگی."
"این نشان وجود سرنوشت است، یک استعداد طبیعی که والدینم به من دادند. پشت توپ قرار گرفتن و موقعیت مناسب پیدا کردن. اینها همیشه برایم بسیار ساده به نظر میرسیدند، اما شاید برای سایرین اینگونه نباشد. کاملا برایم طبیعی است، گاهی هرگز بدون اینکه به آن فکر کنم، انجامش میدهم. باید شرایط را به خوبی محیا کنم. نمیخواهم توپ کثیف باشد. میخواهم که تمیز و زیبا باشد، به همین دلیل پس از زدن توپ، آن را تمیز میکنم."
"توپ را کاملا با روی پایم نمیزنم، یا حتی با بغل پایم هم نمیزنم. بیشتر با دو انگشت بزرگ به توپ ضربه میزنم. گاهی نیز قبل از ورود توپ به دروازه، آماده ی خوشحالی هستم. با توجه خط مسیر توپ، میتوانم بفهمم که نهایاتا توپ گل خواهد شد یا خیر."
