استقلال بازی حیثیتی را در نبردی نا برابر و در اوج تبعیض ها از الهلال عربستان برد....الهلالی که نه فقط رقیب فوتبالی که رقیب منطقه ای و سیاسی ما محسوب می شد و شکست دادنش فارغ از هر نتیجه ای که در دیدار برگشت رقم بخورد کم از یک پیروزی ملی نداشت.
و البته ناگفته پیداست که آن سوی سکه ی این پیروزی ملی شکست ملی قرار داشت که می توانست گریبان هر یک از این دو تیم را بگیرد اما این بار گریبان رامون دیاز را گرفت و شخص اول ورزش عربستان دستور به برکناری این مربی داد تا این او با همه افتخاراتش قربانی غضبی شود که از باخت به استقلال ایران فضای سیاسی عربستان را در بر گرفته است.
اما هرچقدر که آن سوی سکه ی فوتبال در عربستان غضب آلود بود در در فوتبال ایران بی رمق و بدون توجه به نظر می رسید
به نحوی که این پیروزی هیچ واکنشی از جانب وزیر ورزش ایران در بر نداشت و تنها اظهار نظر این رییس مجمع استقلال به قبل از بازی یعنی عدم رعایت اخلاق توسط عربستان در یک دقیقه سکوت پیش از شروع بازی،باز می گشت.
از قرار معلوم آقای وزیر که در دوران وزارتش ارادتش را به تیم قرمز پایتخت به اثبات رسانده، به دلیل هم زمانی دو بازی، احتمالن سرگرم تماشای بازی تیم محبوبش بوده و آنچنان که باید و شاید بازی استقلال و الهلال را ندیده است.
که اگر دیده بود به عنوان وزیر ورزش ایران و به عنوان رییس مجمع استقلال ،حداقل باید از این پیروزی ابراز خشنودی و برای تیم محبوبش هم موفقیت در بازی های آتی را طلب می نمود
یعنی دقیقا همان حسی که من به عنوان یک هوادار فوتبال و به عنوان یک ایرانی و به عنوان یک استقلالی متعصب ، برای هر دو تیم بزرگ پایتخت در لیگ قهرمانان دارم اما ظاهرا وزیر ورزش، که وزیر ورزش است چنین حسی به موفقیت هر دو تیم ندارد؟!
حالا از شما سوال می کنم
چرا مسعود سلطانی فر خوشحال نیست؟
