اختصاصی طرفداری – علی رغم سال 2014، در این جام جهانی هم به لحاظ کیفی هم کمی، اوضاع مناسبی در خط حمله تیم ملی داریم.
این تنوع کمی و کیفی موجب می شود دستِ کادرفنی برای اتخاذ تاکتیک های مختلف بازتر از گذشته شود. همانطور که پیش تر در مطلبی عنوان کردیم، کی روش و فرگوسن نقش به سزایی در تغییرات حاصل شده در پست مهاجم هدف داشتند و حالا انتظار می رود ثمره حضور وی در تیم ملی با عملکردی موفق در فاز هجومی همراه شود.
به احتمال فراوان سردار آزمون مهاجم هدف تیم ملی خواهد بود و یکی از دو بازیکنِ دیگری که در فاز هجومی به وی اضافه می شود، علیرضا جهانبخش است. نفرِ سومِ این مثلث می تواند مهدی طارمی باشد، هر چند شنیده می شود قدوس نیز از شانس بالایی برای قرار گرفتن در ترکیب اصلی برخوردار است. باید به این فهرست بازیکنان با کیفیتی همچون امیری، ترابی، دژاگه، انصاری فرد و قوچان نژاد را نیز اضافه کنیم.
در این میان دامنه حرکتی این سه بازیکن، نقش تعیین کننده ای در بلوغ تاکتیکی آنان دارد. به عنوان مثال جهانبخش در آلکمار از دامنه حرکتی درون گراتری برخوردار است، اما در تیم ملی کمتر این آزادی عمل مشاهده شده. باید دید کی روش در جام جهانی دامنه حرکتی این بازیکن را به چه شکلی ترسیم می کند.
در مطلبِ بررسی خط هافبک تیم ملی، سبک های اصلی ایران برای رسیدن به دروازه حریفان عنوان و بررسی شد؛ حال به بررسی اجمالی نقش سه مهره رو به جلوی ایران در آن سبک ها می پردازیم.
نقش سه مهره رو به جلوی ایران
در سبک سه فضایی با توجه به استفاده از پاس های بلند و نیمه بلند، آزمون نقش تعیین کننده ای خواهد داشت. "عملِ سابانیدن" در چنین ارسال هایی ضروری است و سردار باید توانایی حضور به موقع و تأثیرگذاری روی چنین توپ هایی داشته باشد. در این هنگام دو بازیکنِ دیگر باید حرکات بدون توپ موثری داشته باشند. عملِ مارک کردن توسط سردار آزمون و آزادسازی دو بازیکنِ دیگر کشورمان یکی از روش های اصلی تیم ملی خواهد بود.
نقش دفاعی
در یکی دیگر از سبک ها به حمله سریع اشاره کردیم. نقش های دفاعی این سه مهره برای پیاده سازی این روش، تعیین کننده خواهد بود. سردار آزمون به عنوانِ رهبر این پرسِ گروهی، باید توانایی اعمال فشار به طور مستمر را داشته باشد و به دنبال آن قدرت بازیخوانی مهره هایی همچون جهانبخش، طارمی، قدوس و دژاگه، تعیین کننده خواهد بود. در خصوص پرس گروهی باید یادآور شد این نوع از پرس، دو تا هفت بازیکن را شامل می شود و با توجه به عقب نشستنِ احتمالی خط دفاع، پیش بینی می شود 4 بازیکن نقش موثری در این اعمالِ فشار اولیه داشته باشند. در هر صورت برای رسیدن به هدف از این راه، نیاز به قوای جسمانی بالایی نیز داریم و استمرار در پرس برای دست یابی به حملات سریع، ضروری است.
نقش ضد حمله
ضد حمله نیز یکی دیگر از سبک های مطرح شده بود. روشی که در آغازِ آن این سه مهره نقش چندانی نخواهند داشت و صرفا در برداشت از آن ها تعیین کننده هستند. مهره هایی همچون جهانبخش، امیری، ترابی، قدوس و طارمی همگی خصوصیات بارزی برای استفاده از این حربه دارند. اگر ضدحمله به طور غیرمستقیم پی ریزی شود، هر کدام از این بازیکنان با نبوغ، خلاقیت و حرکات پا به توپ توانایی پی ریزی موقعیت روی دروازه حریفان را خواهند داشت. در خصوص ضدحمله مستقیم نیز، سردار آزمون نقش تعیین کننده ای خواهد داشت. این بازیکن باید بتواند همواره روی خط آفساید حضورِ هوشمندانه ای داشته باشد و درزهای دفاعی حریفان را به خوبی شناسایی کند.
ارسال از جناحین و بهره برداری از ضربات ایستگاهی و شروع مجدد نیز، تاکتیک هایی با شانسِ موفقیتِ بالا برای تیم ملی محسوب می شوند.
همانطور که پیش تر عنوان شد، تیم ملی با ابزارهایی که در فاز هجومی در اختیار دارد، توانایی اعمال تاکتیک های مختلف را داراست و مواردِ عنوان شده، تنها "پرتکرارترین" تاکتیک های ایران خواهند بود. به عنوان مثال با حضور مهره ای همچون قوچان نژاد، می توان به طور کل تاکتیک ها در فاز هجومی را دستخوش تغییرات کرد و یا حضور وحید امیری در ترکیب نیز شاخصه های جدیدی به تیم ملی اضافه خواهد کرد. حضور این دو بازیکن می تواند تأکید روی اصلِ "تحرک" را بیش از پیش کند و یا در صورت بازی کردنِ دژاگه اصلِ "حمایت" رونق بیشتری خواهد گرفت، این پافشاری های گوناگون روی اصول حملات، موجب تغییرات تاکتیکی در بازه های زمانی مختلف می شود تا خط حمله تیم ملی «غیر قابل پیش بینی تر» از همیشه باشد.
