اختصاصی طرفداری-
سال ها است که دنبال مقصر شکست ها و از دست رفتن جام ها در تیم ملی و متهم کردن افراد مختلف در عدم نتیجه گیری تیم های باشگاهی و ملی هستیم. برنامه های تلوزیونی، نشست های مدیران ورزش، تصمیم های نادرست و در برخی اوقات تند، همگی سعی بر این داشتند تا شرایط فوتبال ایران را کمی بهتر کنند.
اما به نظر، این فوتبال هر روز ضعیف تر، نچسب تر و دلزده تر می شود. هر روز صحبت از تغییر و تحول است. آن مدیر خلاقیت ندارد، سر مربی در شان تیم نیست، بازیکن غیرت ندارد و دلیل هایی که دیگر گوش ما را کر کرده است.
چرا دنبال یکی دیگر از مقصر ها نمی گردیم؟ چرا همواره دلیل تمام شکست ها و عدم نتیجه گیری ما کس دیگری است؟ تا چه زمانی بازیکن و مربی و مدیر را متهم کنیم؟
بیایید کمی به خودمان که پای تلوزیون می نشینیم و قضاوت می کنیم نگاه کنیم. به عنوان یک ایرانی چقدر خاطر تیم محبوب خود را می خواهیم؟ آیا همواره باید شاهد پیروزی بود؟ شکستی وجود ندارد؟ قبول شکست را چه زمانی باید یاد بگیریم؟ چرا پس از یک شکست و یک دوران ضعیف به خود اجازه می دهیم در مورد انسان های دیگر به هر صورتی که دوست داریم قضاوت کنیم؟
به عکس العمل های خود در استادیوم ها تا به حال توجهی کرده ایم؟ آیا مشکل تنها در داخل زمین و در درون باشگاه است؟ به بازی دیروز پرسپولیس که نگاه می کنیم هیچ چیز درستی پر رنگ نیست. از بازی ضعیف دو تیم گرفته تا رفتار ضعیف تر تماشاگران قرمز.
هنوز یک ساعت از بازی نگذشته است که با شعار های نادرست و نا به جا حال بازیکنان را جا می آوریم. "پیرهن قرمز بابا غیرت داره!" شعاری که بارها در بازی های پرسپولیس به گوش رسیده است. حضور در ورزشگاهی که پرسپولیس بازی می کند هم غیرت می خواهد. اتفاقا شعور و فرهنگ فوتبالی هم می خواهد که متاسفانه افراد معدودی را می بینیم که فاقد این ویژگی ها هستند.
پرسپولیس از دید تماشاگران حاضر در ورزشگاه، تنها به یک با نهایتا دو بازیکن ختم می شود. همواره شاهد تشویق علی کریمی در استادیوم محل برگزاری بازی پرسپولیس هستیم. تماشاگران این تیم خیلی با معرفت باشند، از مهدوی کیا هم یادی می کنند. انگار نه انگار که این تیم، نزدیک به 25 بازیکن دارد.
به هفته های ابتدایی لیگ توجه کنید. حضور مانوئل ژوزه با درخواست هواداران پرسپولیس و با زحمات محمد رویانیان در این باشگاه محقق شد. طرفدارانی که با شنیدن شایعات حضور علی پروین و برونو متسو، دست و پای خود را گم کردند و تنها خواهان حضور مانوئل ژوزه در نیمکت تیم محبوبشان بودند. همین تماشاگران از هفته چهارم از لیگ سی و چهار هفته ای، پشت تیم خود را خالی کردند.
"ژوزه حیا کن پرسپولیس رو رها کن!" انگار این خود ما هستیم که باید حیا کنیم و درک پایین خود از فوتبال را کنار بگذاریم.
چند سال قبل، در یکی از بازی های تیم ملی ایران برابر تایلند، تماشاگرانی که غیرت به خرج داده بودند و به ورزشگاه آزادی رفته بودند، از دقیقه 40 بازی و در حالی که نتیجه بدون گل بود، دست به تشویق تایلند زدند!
راه دور چرا؟ بازی رفت پرسپولیس و استقلال و استقبال بی نظیر تماشاگران دو تیم از اسطوره های یکدیگر! پرتاب بطری و میوه و ... به سمت علی کریمی و البته بازیکنان استقلال.
صندلی های شکسته، فریاد های کر کننده و پر از فحاشی در تمام ورزشگاه های ایران. نوشتن شعار ها بر روی پارچه، فحاشی به اسطوره های ملی، فحاشی به مدیران باشگاه ها، به کار بردن القاب زشت برای تیم ها و بازیکنان همگی تنها در ورزشگا های کشور آریایی ایران دیده می شود.
بازی های داربی تهران را که دیده اید؟ زمان حمله یکی از دو تیم و پس از ایجاد موقعیت گل، جواب هوادران تیم مدافع به هیاهوی تماشاگران تیم مهاجم چیست؟ آیا غیر از این است که در خانه، باید صدای تلوزیون را قطع کرد تا این الفاظ رکیک به گوش خانواده های ما نرسد؟
آیا غیر از این است که جرات نداریم کودکان و خردسالان خود را به استادیوم ببریم؟
تماشاگران ایرانی حتی به بازیکنان تیم خودی هم رحم نمی کنند. زمانی فرا رسیده که بازیکنان و مربیان تیم پرسپولیس از حضور 60-70 هزار نفری تماشاگرانشان در ورزشگاه بیم دارند. که مبادا با یک غفلت یا یک اشتباه، تمام ورزشگاه بر علیه آن ها شود. انگار نه انگار که همه آنها برای پرچم سرخ، دور هم جمع شده اند.
به سخره گرفتن قومیت ها هم که یکی از رسم های جدید در ورزشگاه ها است. و البته بردن پرچم کشور های بیگانه، از رسوم جدید تشویق تیم ها شده است.
تا چه زمانی مقصر را در درون زمین مسابقه جستجو کنیم؟
فرهنگ سازی در ورزشگاه ها، شناسایی با متخلفان و بر هم زنندگان جو ورزشگاه، مهمترین پروژه ای است که باید شروع شود و خیلی زود به مرحله اجرا برسد.
تا زمانی که این تماشاگر، درک و شعور فوتبالی را با خود به ورزشگاه نبرد و تحت تاثیر شرایط بازی قرار بگیرد، فوتبال ما از جایی که هست، تکان نخواهد خورد.
در پایان یک مصاحبه از مجید جلالی:
جلالی: این تماشاگر، محصول اجتماع پرخاشگر است
مجید جلالی سرمربی سابق تیم فولاد خوزستان، ناهنجاری‌ها در ورزشگاه‌های ایران را برآیند خشونت‌های رایج در جامعه می‌داند و می‌گوید: "اجتماع ما یک محیط پرخاشگر است؛ نوع رانندگی و گفتمانی که در کشور رایج شده، نشان از این موضوع دارد. غیرممکن است که بخواهیم معضلات ورزش را کندوکاو کنیم در حالی که مشکلات اجتماعی کشور را نادیده گرفته باشیم. در واقع ورزش جزیی از کل اجتماع است."
