طرفداری- برای یک تیم موفق در فوتبال مدرن، قدرت دفاعی یک عامل کلیدی به شمار می آید. استراحت دادن به بازیکنان و بهره گیری از تغییرات بدون از دست دادن کیفیت نیز امری ضروری در فوتبال است. مشکلاتی که ناپولی می توانست با این دو موضوع داشته باشد، کاملا قابل پیش بینی بود اما عده کمی انتظار داشتند تا رم، سیستم چرخشی کاملی داشته باشد.
اوزه بیو دی فرانچسکو، تا بدین جای کار در رم فوق العاده کار کرده است. این تصور وجود داشت که سطح تیم رم افت کرده است و با رفتن اسپالتی از تیم و آمدن مربی ای که به شرکت و داشتن تعادل در دو یا سه تورنومنت تقریبا نا آشناست، آن ها شروع سختی داشته باشند. این موضوع به این معنا بود که رم در صورت استراحت دادن به هر یک از ستارگانش، ضعیف تر شود و نتواند به کسب نتایج خوب ادامه دهد اما در عوض، رمی ها بیش از هر تیم دیگری از سیستم چرخشی استفاده کردند و به منتقدان ثابت کردند که هر بازی، نقشه خاص خود را دارد. هر کسی که در بازی است، می داند که باید چه کاری انجام دهد. تمام این نتایج بدون پاتریک شیک، امرسون پالمیری و ریک کارسدورپ به دست آمده و حضور آن ها می تواند دست دی فرانچسکو را بسیار بازتر کرده و گزینه های بیشتری در اختیار او قرار دهد.
ناپولی تقریبا برای تمام بازیکنان اصلی خود، جانشینان و آلترناتیوهای مناسبی ندارد و نمی توان در هر سه روز از یک ترکیب ثابت استفاده کرد. این که ناپولی پس از دو دیدار خود برابر منچسترسیتی در لیگ قهرمانان اروپا، بلافاصله در سری آ امتیاز از دست داده است، امری تصادفی نیست. کیه وو راضی بود تا دفاع کند و در هر لغزش ناپولی در کل بازی، به آن ها فشار بیاورد. آن ها می دانستند که تیم ساری انرژی لازم را برای باز پس گیری توپ با همان سرعت همیشگی را ندارد. اینتر در پنج دیدار اخیر خود، همواره از یک ترکیب ثابت استفاده کرده و آن ها باید بهره بیشتری از مزیتی بزرگی که داشتند، می بردند. توقف در سن پائولو قابل چشم پوشی است اما امتیاز از دست دادن برابر بولونیا و تورینو، درخور یک مدعی قهرمانی نیست. به هر حال، ساری و اسپالتی با مشکلی یکسان دست و پنجه نرم می کنند چون داشتن بازیکنانی که از جایگاه ثابت خود مطمئن هستند، ممکن است باعث تنبلی آن ها شود و بازیکنان با توجه به فیکس بودن خود، از عملکردشان راضی بوده و تلاشی برای بهتر شدن، نکنند.
چنین چیزی را نمی توان در یوونتوس دید، جایی که داگلاس کاستا، فدریکو برناردسکی، ماریو مانژوکیچ و خوان کوادرادو برای به دست آوردن جایگاهی ثابت، دائما در حال رقابت هستند. با این وجود، زمانی که الگری از سیستم چرخشی بازیکنان استفاده می کند، این موضوع به نظر برای شاگردانش خوشایند نیست. گرچه تیم هایی چون رم، لاتزیو، سمپدوریا و حتی آتالانتا همانند یک خانواده بزرگ و شاد هستند که آماده اند تا کارها را با یکدیگر تقسیم کنند. همه آن ها جزیی از یک واحد برای دست یابی به یک هدف و یک شیوه بازی هستند اما من چنین چیزی را در بازی میلان یا یوونتوس نمی بینم. 
تیم هایی هستند که برپایه استعدادهای فردی ساخته شده اند و تیم های دیگر حول محور تفکرات خاصی شکل گرفته اند. با ترکیب این دو، می توانید تیمی پیروز و قهرمان داشته باشید. مهم نیست که وینچنزو مونتلا می گوید که میلان در حال پیشرفت و بهبود شخصیت خود است. میلان مونتلا، تیمی پر از بازیکنان با استعداد است که ایده ای درباره کاری که قرار است انجام دهند، ندارند. با آن همه پولی که خرج شده است، بازهم این سوسو است که بار تیم را به دوش می کشد و وی نقش مهمی در پیروزی خارج از خانه میلان برابر ساسولو داشت. تصور کنید که سوسو اگر مجبور نبود تا در سیستم 1-2-4-3 مونتلا بازی کند، چه نمایش های خوبی ارائه می داد.
با همه این گفته ها، این حجم از بدبینی هایی که پیرامون ناپولی به وجود آمده است عجیب به نظر می رسد. یوونتوس حالا به یک امتیازی صدر جدول رسیده و حالا همه درباره بحران ناپولی صحبت می کنند. اگر هواداران و رسانه ها درباره قدرت ناپولی، دست ها را به نشانه تسلیم بالا ببرند، نتیجه حاصله رسیدن یوونتوس به هفتمین قهرمانی پیاپی اسکودتو خواهد بود. ناپولی زود از مسابقات اروپایی حذف خواهد شد زیرا همه می دانند، رقابت برای قهرمانی در سری آ برای آن ها اهمیت دارد. من هنوز فکر می کنم که ناپولی تا پایان راه برای کسب قهرمانی امیدوار خواهد بود.
جنگ برای بقا بر خلاف انتظار همگان، جذاب خواهد بود و تیم های سقوط کننده از اکنون مشخص نیستند. کروتونه اخیرا با پیروزی در بولونیا خود را در جدول بالاکشید و جنوا و ساسولو نیز برای همیشه در میان چهار تیم انتهایی جدول نخواهند بود. هلاس ورونا بدشانس بود که به کالیاری باخت و اسپال نیز همچنان به نمایش های خوب خود، ادامه می دهد. آن ها در برگامو، آتالانتا را حسابی ترساندند. اگر بنونتو بتواند مهاجمی پیدا کند که بتواند برای آن ها گلزنی کند، می توانند در ادامه سری آ حرفی برای گفتن داشته باشند. ضربه آزاد آماتو چیچیرتی در استادیوم آلیانز برای آن ها یک گل تقریبا شانسی بود.
