طرفداری- کارلو آنچلوتی، اسطوره و سرمربی اسبق روسونری، جنارو گتوزو را «روح میلان» می داند و اذعان می کند به هیچ وجه از موفقیت رینو تعجب نکرده است. در ابتدا شک و شبهاتی در مورد گتوزو وجود داشت که آیا بتواند دیاولو را هدایت کند یا نه، اما وی با نتایج باورنکردنی همه را شگفت زده کرده است؛ 10 بازی بدون باخت.
کارلتو که ایمان دارد بازیکنان به خاطر گتوزو خودشان را به آتش هم می اندازند، در مصاحبه‌ای مفصل با گاتزتا دلو اسپورت گفته است:
اگر رک باشم، باید بگویم امیدوارم بودم گتوزو خوب باشد، اما مطمئن هم نبودم. وقتی در میانه فصل هدایت کاری را بر عهده می گیرید، همیشه موانع، شبهات و اتفاقاتی هستند که باید پشت سر بگذارید. گتوزو توانست به خوبی این سختی ها را پشت سر بگذارد و بازیکنان را به دنبال خودش بکشاند. اگر در چشمان بازیکنان با ارزش باشید، هر نتیجه ای را می شود کسب کرد. گتوزو یک فرمانده واقعی است. او گروهی از بازیکنان را در اختیار دارد که خودشان را به خاطر او به آتش هم می اندازند و این جنبه از کار، در فوتبال و زندگی حیاتی است.
گتوزو روح میلان است و بازیکنان انرژی و توانایی خود را برای تیم و برای رسیدن به موفقیت به کار می گیرند و این راه درستی است. تمام بازی های میلان را می بینم و از آنجایی که همان آدم احساساتی قبلی هستم، بعد از هر پیروزی مثل قبل خوشحالی می کنم. تا به حال یک اشتباه از جنارو دیده ام و آن هم در جریان بازی با سمپدوریا بود که نتوانست پرچم کرنر را با چسب درست کند! بقیه کارهایش درست بود.
در یک بازه زمانی کوتاه، او موفق شد هماهنگی خوبی در تیم ایجاد کند. گاها این زمان ماه ها یا سال ها طول می کشد، اما رینو یک ماهه این کار را کرد. از اینکه بخشی از میلان است نهایت استفاده را هم برد، چون تاریخ باشگاه را به خوبی می داند. نقطه به نقطه میلانلو را می شناسد. رینو ستون تیم من بود. تیمی که فلسفه خاصی از بازی و مدیریت داشت. او سعی دارد با عقل و هوش فراوان، آن ارزش های گم شده را به باشگاه و پروژه بیاورد. این کارها وقتی موثر است که تیم، باشگاه، هواداران در یک همدلی بی نظیر به یک سمت حرکت کنند. وقتی یک جای این ارکستر کار نکند، نتایج هم نمی آیند.
نمی فهمم. وقتی کسی در زمان بازیگری، هافبک با تعصب بود، الان نمی تواند یک تاکتیسین عالی باشد؟ اگر کسی قبلا دروازه بان بود، باید الان 11 نفر در درون دروازه قرار دهد؟ متاسفانه برخی در کلیشه های فوتبال غرق شده اند. گتوزو در زمان بازیگری آدمی خشن و معترض بود، پس باید موقع مربیگری هم چنین باشد؟
رینو سخت مطالعه و تحقیق کرده و آموزش این کار را دیده است. او با سختی ها کنار آمده و تمام اتفاقات منفی را کنار گذاشته است. او به عنوان مربی سبک فوتبالی که دوست دارد را به نمایش می گذارد. فوتبالی بر اساس مالکیت توپ، تعادل و مهم تر از همه، لذت بردن هواداران. باید اعتراف کنم. گوشه هایی از میلان خودم را در این تیم می بینم. درست است که بازیکنان همان ها نیستند، اما نمی شود در زندگی همه چیز را یک جا داشته باشید.
توصیه ای به گتوزو؟
رینو خودش می داند. ضرب المثل «وقتی سرد است، خودت را بپوشان» همیشه جوابگوست. مثل این حقیقت که توپ وقتی در اختیار شماست، دیگر در اختیار حریف نیست! ساده است، اما این ها قوانین و پایه فوتبال هستند و شاید فراتر از آن.
کارلتو خود معرفی کننده سیستم «درخت کریسمس» بود و سیستم 3-3-4 گتوزو، بی شباهت به 1-2-3-4 آنچلوتی نیست.
کلارنس سیدورف و کاکا نسبت به هاکان و سوسو ویژگی های متفاوتی داشتند، اما اصل مهم جمع شدن در خط هافبک و درگیر کردن مهاجم با مدافعان حریف، همچنان قابل مشاهده است. هافبک هایی که تا عمق دفاع حریف می روند، تفاوت را رقم می زنند. جک بوناونتورا را مقابل سمپ دیدید؟ فرار بی نقص او به محوطه جریمه تا ضربه نهایی را به سانتر کالابریا بزند و چقدر داویده کالابریا سخت به دویدن ادامه داد!
رینو به نقاط حساس درست اشاره کرد. لوکاس بیلیا بعد از فصلی عالی با لاتزیو نمی توانست در عرض یک شب بازیکن بدی شود. رینو به او انگیزه و پیشنهاداتی داد و حالا می بینید چقدر موثر بوده است. رومانیولی و بونوچی به صورت عالی در یک خط هماهنگ حرکت می کنند. میلان کم گل می خورد، چون به قدری در دفاع کردن همه کمک می کنند که یک دیوار ایجاد شده است. رفتار های رینو در کنار زمین، منعکس کننده سبک زندگی اش است. رینو میلان را دوباره زنده کرد و به تیم هویت و زندگی داد. برای او و تمام هواداران میلان از جمله خودم خوشحالم.
جنارو را می شناسم و می دانم همیشه به دنبال کمال است. بسیاری اوقات او بر سر کاکا، سیدورف و اینزاگی فریاد می زد. همیشه اولین کسی بود که پرس را آغاز می کرد. باور کنید رینو هیچ چیز را الکی و دست کم نمی گیرد. اگر میلان این ریتم را حفظ کند، می تواند به لیگ قهرمانان اروپا برسد، اما نباید فشاری ایجاد کنیم. او باید آن جلو باشد تا در صورتی که رم، اینتر و لاتزیو خطا کردند، جایشان را بگیرد. جایی که میلان نیم فصل اول بود و رسیدن به جایی که الان در مورد سهمیه لیگ قهرمانان صحبت می کنیم، دیوانه وار و نشانه بزرگی کار گتوزو است.
تمام کردن فصل جلوتر از اینتر می تواند دستاورد بزرگی باشد، اما آن ها به قدری بد هستند که حس می کنم رقبای اصلی میلان برای صعود به لیگ قهرمانان، لاتزیو و رم هستند. در پایان می خواهم بگویم گتوزو مانند برادرم است و اغلب صحبت می کنیم. ما چیزهای زیادی با هم تجربه کردیم. از صمیم قلبم می گویم که موفقیت رینو، موفقیت من است. به او توصیه دارم که تحسین هایی که می آید را بپذیرد، اما سریعا فراموش کند و این را بداند تحسین کنندگان امروز، منتقدان فردا هستند.
