سالهاست که تجارت و صنعت فوتبال در دنیا به یکی از پرسود ترین سرمایه گذاری ها بدل شده و این رشته محبوب ورزشی به واسطه گرایش و علاقه مردم، به پولسازی خود ادامه می دهد.
به گزارش تابناک ورزشی، فوتبال ایران اما در مقایسه با بقیه دنیا در این زمینه متمایز است. در ایران بجای اینکه فوتبال حرفه بازی کنند تا پول در بیاورند و درآمدزایی کنند، چندصدمیلیارد از جیب مردم خرج و هزینه می شود تا فوتبال، بازی شود! در واقع در کشور ما نه تنها دولت و بخش خصوصی عایدی از فوتبال ندارند بلکه از بیت المال ولخرجی می کنند تا این رشته سرپا بماند.
سوژه این گزارش البته پیداکردن دلیل این زیان هنگفت نیست بلکه می خواهیم بدانیم آنهایی که سر این سفره رنگین نشسته اند و از پشم فوتبال دولتی برای خودشان کلاهی دست وپا کرده اند، پولهای شان را به کجا برده اند و در چه کاری هزینه کرده اند؟ در نگاه اول باید خوشحال شد اگر این مبالغ و دستمزدها در همین جامعه خودمان بماند و از طریق حوالجات به آمریکا و دوبی و کشورهای اروپایی منتقل نشود اما این مقدار کافی نیست و بد نیست این شاهین های بخت و اقبال که در شهرت و پول غرق شده اند، بدانند که از موقعیت شان چطور در راه توفیق بیشتر خودشان و جامعه استفاده کنند.
برزیل به عنوان بزرگترین صادرکننده فوتبالیست به لیگ های مختلف دنیا، درآمد ارزی هنگفتی بابت فروش بازیکن در اقتصاد خود به دست می آورد و از ستاره های باتکنیک این کشور تا بازیکنانی که حتی کیفیت چندان بالایی ندارند و تنها با مارک تجاری برزیل ترانسفر می شوند؛با عایدی خود به وطن شان بازمی گردند و بخش عمده ای از پول های شان را در صنایع این کشور در حال توسعه سرمایه گذاری ها می کنند.
آیا مربیان و بازیکنان ایرانی هم چنین کاری می کنند یا اکثر درآمدشان را صرف خرید کالاهای لوکس کرده و بصورت ماشین و منزل به مصرف می رسانند؟
برای پاسخ به این پرسش جالب، زحمت چندانی متحمل نشدیم چرا که این روزها با سری به صفحات اجتماعی این ستاره های داخلی متوجه می شویم که علاقه اغلب آنها به کدام جهت کشیده شده است؟
عاشق زرق و برق بجای گردوخاک تولید
با نگاهی گذرا می توان دریافت که بخش اعظم ستارگان فوتبال در ایران ترجیح می دهند که با پول شان مغازه داری کنند تا اینکه آنها را در بورس یا سرمایه گذاری هزینه نمایند. آنها با تقلید از روی دست یکدبگر به جای سرمایه‌گذاری در بخش تولید ، ترجیح می دهند با خرید و افتتاح واحدهای تجاری به کسب و کار بازار ورود کنند.
در میان انواع تجارت های ممکن در این قسمت هم رستوران داری محبوب ترین شغل فوتبالی هاست. یک مراسم گشایش شیک و پرسروصدا با کلی عکس و حضور هنرمندان و ورزشکاران سرشناس، به علاقه مشترک اکثر میلیاردرهای فوتبالی تبدیل شده است.
ستاره های فوتبال ایران تیپ زدن و نشستن در رستوران را به سروکله زدن به مشاغل حرفه ای و دشوار و البته پراز گردوخاکی چون کارخانه داری و تولید ترجیح می دهند و این روزها هر گوشه ای از تهران را که می بینید، نام یکی از این ستاره ها را روی تابلوهای بزرگ سر در مغاره ها می بینید. البته مصایب تولید و خطرات ناشی از ورشکستگی واحدهای تولیدی در این گرایش بی تاثیر نیست اما مسیر جایگزین هم چندان سودآور نبوده است.
در این میان البته دسته ای هم علاقه بی حدوحصری به خریدو فروش ماشین و به اصطلاح بنگاه داری دارند که علی کریمی سرآمد آنهاست و سالهاست که مشغول معامله و واسطه گری ماشین های خارجی است. گروهی هم ساخت و ساز را دوست دارند که نمونه های زیادی برای آن وجود دارد. مثلا رضاترابیان بازیکن سابق پرسپولیس به همراه عده ای دیگری از بازیکنان نظیر مهدوی کیا، عباس آقایی و ... در شمال برج سازی کرده اند و البته به دوران طولانی رکود این شغل خورده اند.
در این میان کریم باقری ، افشین پیروانی و دو سه رفیق هم نسل دیگر مدتی در کار واردات خودروهای سنگین و ترانزیت بوده اند که در نوع خود منحصر به فرد بود اما هیچکدام از این مشاغل به پای گستردگی رستوران داری برای فوتبالی ها نرسید.
تبدیل ساندویچی های کوچک به رستوران های لوکس
اولین رستوران داران فوتبالی تهران به داشتن یک دهنه مغازه ساندویچی یا پیتزافروشی قانع بودند اما حالا و با بیشترشدن صفرهای قراردادها به کمتر از یک رستوران بزرگ با انواع غذاهای سنتی ایرانی رضایت نمی دهند.
البته در این راه تعداد کمی از این فوتبالی ها موفق شده اند رستورانی سودده و معروف داشته باشند چرا که اداره همزمان فعالیت های ورزشی - چه بازیکن و چه مربی- با شغل تمام وقت رستوران داری با هم جور در نمی آید و زمان لازم برای جذب و حفظ مشتری صرف نمی شو
