Hashem 32نه واقعیت من زیاد ژانر یا سبک یا مکتب خاصی برام مهم نیست فیلم خوب باشه فرقی نداره که چیه
واقعیتم بگم من اصلا تو حالت عادی فیلم نمیبینم یا باید نشعه باشم یا چت باشم تا فیلمو بفهمم سر همینم یکم سلیقم فرق داره با کسی که تو حالت عادی میبینه . مثلا فیلمای برگمان و تارکوفسکی و بلاتار منو روانی میکنه . بعضی فیلمای بونوئل برسون فلینی روسلینی تروفو آنتونیونی گودار دسیکا ویسکونتی . کلا بیشتر سینمای سوررئال و سینمای نئورئالیستی رو ترجیه میدم . خصوصا سینمای کلاسیک و اروپا و ژاپن .
فیلمایی که گفتی واقعا جای فنی و الکساندر و مهر هفتم و حتی توت فرنگی های وحشی و نور زمستانی استاد برگمان خالیه . همینطور فیلمای استاد لینچ . و قطعا اگر لیستو بلند تر مینوشتم اینا رو هم نام میبردم
ولی چشمان کاملا بسته ی ناامیدی محض بود واسم . یعنی واقعا شک کردم کسی که پرتغال کوکی رو ساخته این فیلمو ساخته باشه . البته نمیدونم شاید من خوشم نیومد ولی واقعا ناامید شدم . از همه چیزش بگذرم از بازیه افتضاحه نیکول کیدمن و تام کروز نمیشه گذشت واقعا . وسواس کوبریکو نه تو فیلمنامه دیدم نه تو بازیا نه تو شخصیتا نه تو میزانسن نه تو دیالوگا . به نظرم کوبریک بدجور خودشیفته بازی دراورده بود . اون وسواس قبلیو نداشت . حس میکرد دیگه کوبریک شده هر چیزیم بسازه همه باید بگن چون کوبریک ساخته شاهکاره . هر کارگردانی این سه دوره کاری رو داره . وسواس و کمال گرایی . اوج تجربه و اعتماد به نفس و کلا اوج کار هنری و محبوبیت . و در پس اون اوج محبوبیت خودشیفتگی میاد که نه تنها وسواس از بین میره بلکه تلاش هم از بین میره . مثل نولان دیگه . یکم معروف شد گفت هر چرتی بسازم همه میگن نولان ساخته پس شاهکاره (همونطورم که واقعا دارن میگن ملت) طرف فیلم مستند ساخته اسمشو گذاشتن شاهکار
البته این نظر منه درمورد چشمان کاملا بسته و نولان شایدم اشتباه باشه
