اختصاصی طرفداری | چلسی پس از چند هفته ناکامی و تزلزل، بالاخره یک برد مهم کسب کرد تا امیدهایش برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان را زنده نگه دارد. از آن سو نیز آرسنالِ تسلیم‌شده، نتوانست از پس منچستریونایتدِ پایین جدولی بربیاید؛ گویی تسلیم‌شدن را از هفته‌ها پیش پذیرفته‌اند.
چلسی 1-0 لسترسیتی؛ فرصت‌طلبی سر بزنگاه
چلسی پیروز شد، از سیتی پیش افتاد و در مکان چهارم جدول نشست، اما بحث‌هایی که بعد از بازی در بارها و کافه‌های خیابان فولام در اطراف استمفورد بریج درگرفته بود، بیشتر روی پنالتی از دست‌رفته‌ی کول پالمر متمرکز بود تا ضربه‌ی موفق مارک کوکوریا.
هر بازیکنی ممکن است پنالتی‌اش را از دست بدهد، برای تمامی ستارگان فوتبال پیش آمده است، اما در مورد پالمر، این اولین بار در دوران حرفه‌ای‌اش بود که موفق نشد ضربه‌ی پنالتی را تبدیل به گل کند. او پیش از این، هر ۱۵ پنالتی‌ای که برای باشگاه و تیم ملی زده بود را گل کرده بود. همیشه به نظر می‌رسد ذهن این بازیکن خونسرد در برابر فشار مقاوم است، اما این بار نه.
مدس هرمونسن با شیرجه‌ای به سمت چپش ضربه‌ی پالمر را مهار کرد و ناگهان، این پدیده‌ی ۲۲ ساله‌ی انگلیسی که همه او را به عنوان بازیکنی «سرد و بی‌احساس» تحسین می‌کنند، کمی دمای واقعی اتاق را احساس کرد.
شاید این افت عملکرد به خاطر تب و اسهالی بود که پالمر طی ۴۸ ساعت گذشته با آن دست‌وپنجه نرم کرده بود؛ مشکلی که به گفته‌ی انزو مارسکا، مربی چلسی، باعث شد او چندین جلسه‌ی تمرینی را از دست بدهد. با این حال، پالمر از ۱۴ ژانویه گل نزده و از ۱ دسامبر پاس گلی نداده است. او در این بازی پس از ۷۳ دقیقه تعویض شد و جایش را به تایریک جورج، نوجوان آکادمی چلسی، داد. پالمر مستقیم به تونل ورزشگاه رفت، احتمالاً برای سر زدن به سرویس بهداشتی یا پزشک استادیوم. هرچه بود، او دوباره به زمین بازگشت و در نیمکت جا خوش کرد!
مارسکا در دفاع از پالمر گفت:
در دو روز گذشته، او اصلاً آمادگی بازی نداشت، اما صبح که بیدار شد، به من گفت: می‌خواهم در زمین باشم، می‌خواهم به این تیم کمک کنم. این نشان می‌دهد او چقدر مصمم است تا باشگاه را به جایگاه واقعی‌اش برساند.
نکته‌ی مثبت برای چلسی این بود که آن‌ها می‌توانند بدون پالمر هم به پیروزی دست پیدا کنند، حتی اگر این دو برد پیاپی مقابل تیم‌های قعر جدول، لستر و ساوتهمپتون، به دست آمده باشد.
این کوکوریای اسپانیایی بود که با شوتی از بیرون محوطه، توپ را از هرمونسن عبور داد و چلسی را به رتبه‌ی چهارم جدول رساند. حالا، این تیم باید دو بازی در دو طرف دیدار برگشت مرحله‌ی یک‌هشتم نهایی لیگ کنفرانس برابر کپنهاگن، مقابل آرسنال و تاتنهام در لیگ برتر، قرار گیرد. و لسترسیتی؟
تک گل کوکوریا اسپانیایی برای نشستن چلسی در مکان چهارم کافی بود
از زمان روی کار آمدن رود فن نیستلروی به جای استیو کوپر در ماه دسامبر، روباه‌ها افت شدیدی داشته‌اند. مردی که خود ماشین گل بود و هفته به هفته فاتح دروازه‌ها بود، اما تیمش دوره‌ی زجرآور تلخی را قبل از سقوط به چمپیونشیپ تجربه می‌کند. آن‌ها طولانی‌ترین دوران عدم موفقیت در به ثمر رساندن گل از سال ۲۰۱۷ را تجربه می‌کنند، در ۱۱ بازی از ۱۲ دیدار اخیر لیگ شکست خورده‌اند و فان نیستلروی حتی سه امتیاز کمتر از کوپر کسب کرده بود، آن هم در حالی که بازی‌های بیشتری نسبت به کوپر بر عهده داشته است.
اگر بخواهم همه‌ی این شرایط را در یک کلمه خلاصه کنیم: «فاجعه‌آمیز» مناسب‌ترین است!
فن نیستلروی در کنفرانس خبری پس از بازی مانند یک مرد شکست‌خورده به نظر می‌رسید، گویی می‌داند حتی ممکن است فصل را به پایان نرساند. او برای اینکه بتواند از این بازی امتیازی کسب کند، برای اولین بار با یک سیستم دفاعی پنج‌نفره تیم را در زمین قرار داد. با این وجود، نتیجه‌ی بازی موفقیت‌آمیز نبود و چلسی موفق شد برتری خود را حفظ کند و بازی را با کسب ۳ امتیاز پایان دهد.
رود فن نیستلروی هلندی؛ موفق در زمین و ناموفق روی نیمکت
چنانچه طرفدار معروف لسترسیتی، «گری لینکر»، در پایان فصل بی‌بی‌سی و برنامه‌ی Match of the day را ترک خواهد کرد، برای تیم محبوب او هم راه بازگشتی وجود ندارد، اما کول پالمر خونسرد بازخواهد گشت. او آن‌قدر کیفیت و توانایی دارد تا این دوره‌ی رکود را پشت سر بگذارد، اگرچه این بازی هم به فهرست مسابقات ناامیدکننده‌ی اخیر او اضافه شد، ولی تیم او، چلسی، در رقابت سهمیه‌ی لیگ قهرمانان مدعی جدی محسوب می‌شود و احتمالاً در پایان فصل کارت ورودی خود را دریافت خواهند کرد. بلوز آرام و بی‌دردسر با فرصت‌طلبی و سربزنگاه یقه‌ی سیتی را دو‌دستی چسبیده است!
منچستریونایتد 1-1 آرسنال؛ روزگار تلخی است
همین کافی بود تا بفهمیم دست‌ها را بالا کرده است و توپچی‌ها دست خالی به پایگاه خود در لندن بازمی‌گردند. بی آنکه توپی شلیک کنند یا دست به اعتراف بزنند، با زجر و درد و عصبانیت تسلیم شده است!
آرتتا، مربی آرسنال، هنگام مصاحبه‌ی تلویزیونی، زمانی که درباره‌ی کمرنگ شدن امیدهای آرسنال برای قهرمانی سؤال شد، مصاحبه را ترک کرد.
زمانی که خبرنگار از او پرسید: «باید درباره‌ی رقابت قهرمانی از شما بپرسم، چون اختلاف حالا به ۱۵ امتیاز رسیده است. آیا این فاصله زیادی نیست؟»
آرتتا پاسخ داد: «نه، ممنون.» و سپس با عصبانیت محل مصاحبه را ترک کرد.
توپچی‌ها در اولدترافورد با تساوی ۱-۱ مقابل منچستریونایتد متوقف شدند و اکنون با یک بازی کمتر، ۱۵ امتیاز از لیورپول صدرنشین عقب هستند.
آرتتا در یک کنفرانس خبری جداگانه، در پاسخ به این سؤال که آیا امیدهای آرسنال برای قهرمانی به پایان رسیده است، گفت:
نمی‌خواهم این را بگویم، اما امروز تأسف ما این است موفق نشدیم بازی را ببریم. اگر بخواهید شانس قهرمانی داشته باشید، موظفید همه‌ی مسابقات را ببرید.
با کمرنگ شدن رویای قهرمانی آرسنال، پل مرسون، از بازیکنان معروف سابق باشگاه، در جریان پخش بازی از شبکه‌ی اسکای اسپورتس، اظهار کرد دیگر امیدی به بازگشت معجزه‌آسا ندارد و در پاسخ به این سؤال که آیا رقابت قهرمانی برای آرسنال تمام شده است، گفت:
بله. تیم پنجم جدول به آرسنال نزدیک‌تر است تا آرسنال به صدر جدول! به نظرم آن‌ها باید تمرکزشان را روی کسب سهمیه‌ی لیگ قهرمانان بگذارند. آرسنال خیلی عقب افتاده است. لیورپول باید نیمی از بازی‌های باقی‌مانده‌اش را ببازد، در حالی که کل فصل فقط یک بار شکست خورده است. آرسنال هیچ برندگی و قوتی در خط حمله ندارد. هیچ تیمی هرگز بدون داشتن گلزن درجه یک به قهرمانی دست نیافته است. نه، این اتفاق روی نخواهد داد. کار تمام است.
آرسنال سه‌شنبه شب گذشته در لیگ قهرمانان در آیندهوون هفت گل به ثمر رساند، اما در اولدترافورد، تیمی بود که انگار تمام گل‌هایش را همان‌جا خرج کرده است. تیمی که، با وجود تمام حرف‌های سرسختانه‌ای که مربی تیم به زبان می‌آورد، می‌داند موفقیت برای قهرمانی در لیگ برتر مدت‌ها است از بین رفته است.
شاید شایسته‌ی تقدیر باشد آن‌ها پس از عقب افتادن، موفق شدند در دقایق پایانی بازی هیجان‌انگیز در نیمه‌ی دوم گل بزنند، دیداری که هر دو تیم می‌توانستند برنده از میدان خارج شوند، اما حقیقت این است هیچ‌کدام واقعاً شایسته‌ی آن نبودند. با این حال، پس از سوت پایان، جدول دروغ نمی‌گفت و حقیقت تلخ را به صورت آرسنال و آرتتا می‌زد. آن‌ها تنها با یک بازی کمتر، ۱۵ امتیاز از لیورپول عقب افتاده‌اند.
آن‌ها به خوبی می‌دانند که دیگر شانسی برای تصاحب قهرمانی ندارند. وقتی دکلان رایس در دقایق پایانی یک گل فوق‌العاده به ثمر رساند، به سمت پرچم کرنر دوید و هواداران منچستریونایتد را تحریک کرد. ولی می‌دانیم تیمی که همچنان به مبارزه و امید به قهرمانی دارد، به‌جای جشن گرفتن، فوراً توپ را به میانه‌ی میدان می‌برد تا به دنبال گل برتری باشد.
اینک لیورپول از ۹ دیدار باقیمانده‌ی خود، حداکثر به ۱۶ امتیاز نیاز دارد تا بیستمین قهرمانی لیگ خود را مسجل کند و به تساوی ۲۰-۲۰ با منچستریونایتد برابری کند. قرمزهای اسلوت قهرمانان آینده‌اند؛ و تاج‌گذاری‌شان فقط یک تشریفات است.
این بازی، دو امتیاز از دست‌رفته‌ی دیگر برای آرسنال بود. شاید حافظه‌ی فوتبالی ما هنوز منچستریونایتد را یک تیم بزرگ بداند، اما واقعیت این است که تیم پرنوسان و بی‌ثبات روبن آموریم یکی از ضعیف‌ترین تیم‌های لیگ است و هر تیمی که مدعی قهرمانی باشد، باید به‌راحتی آن‌ها را شکست دهد و آرسنال موفق نشد این کار را انجام دهد. آن‌ها فقط یک گل زدند، ضربه‌ی دیدنی از دکلان رایس در نیمه‌ی دوم، اما یونایتد شایسته‌ی کسب امتیاز بود و آرسنال برای حفظ همین یک امتیاز هم به دو سیو فوق‌العاده از داوید رایا نیاز داشت.
آرسنال مدت‌ها پیش قهرمانی را از دست داده است، اما به این پیروزی نیاز داشت. تا به هوادارانش دلیلی برای امیدواری می‌داد و نشان دهد هنوز در مسیر پیشرفت است، حتی اگر نهایت افتخارشان نایب‌قهرمانی با فاصله‌ای زیاد پشت سر تیم آرنه اسلوت باشد.
بازهم فرناندز، بازهم کاپیتان یونایتد با ضربه آزادی فوق‌العاده
در حالی که در این شرایط یونایتد با چنگ زدن به ریسمان‌های پوسیده به یکی از بهترین نتایج فصل خود دست یافت. بار دیگر فرناندز نجات‌بخش بود که با یک ضربه‌ی آزاد فوق‌العاده از کاپیتانشان در پایان نیمه‌ی اول به برتری رسید.
مجله‌ی هواداری "یونایتد فن‌زون" روی جلد خود نوشته بود: «خب، حداقل هنوز برونو را داریم.»
حقیقت این است، یونایتد فقط برونو را دارد و دیگر هیچ!
هزاران هوادار یک بار دیگر از صدها بار طی فصول گذشته، قبل از بازی در اعتراض به خانواده‌ی گلیزر راهپیمایی کردند. بار دیگر این یک فصل تأسف‌بار برای آن‌ها بوده است. هواداران یونایتد در سراسر جهان خسته و کلافه و ناامید، بی‌آنکه کاری از دستشان ساخته باشد، روزگار تلخی را سپری می‌کنند.
