طرفداری- تاثیر نایکی در درخشان‌تر برگزار شدن جام جهانی 1998 غیرقابل بحث است. هنوز هم روز بد رونالدو در فینال مسابقات، به عنوان توطئه مطرح می شود و افرادی هستند که به صورت جدی آن را مورد بحث و بررسی قرار می دهند. برخی اتفاقات رخ داده میان رونالدو و زاگالو را به نایکی ربط می دهند. این غول تولید البسه ورزشی، در آن زمان وظیفه طراحی و تولید لباس‌های سلسائو و کفش های رونالدو را برعهده داشت و به عقیده بسیاری، نفوذ آن ها در تصمیمات رونالدو بسیار زیاد بود.
به چهار سال جلوتر می رویم یعنی سال 2002 و قدرت شرکتی مانند نایکی، بیش از پیش شده است. آن سال، ابتدای راه موجی بود که بازیکنان از استوک های مشکی ساده به استوک های رنگارنگ و جسورانه متمایل شدند. کفش هایی که روی آن ها علامت تجاری نایکی حک می شد و شکل شیکی به خود می گرفت. نایکی برای معرفی این کفش ها پیش از شروع تورنمنت، نیاز به تبلیغات داشت و قرار بود این تبلیغ را 24 بازیکن برجسته دنیای فوتبال انجام دهند. بودجه اختصاص یافته برای این تبلیغ هم 100 میلیون دلار بود.
کارگردانی این کلیپ را هم تری گیلیام، ستاره اسبق گروه طنز مانتی پایتون برعهده داشت. از چنین گروهی، انتظار یک کلیپ فوق العاده می رفت. یک کشتی کانتینر بر که در میان موج های خشن دریا به راهش ادامه می داد. شبی مه آلود و هشت تیم آماده رقابت در یک «تورنمنت مرموز». جام جهانی قرار بود در کره جنوبی و ژاپن برگزار شود اما کارگردان کلیپ می خواست همه چیز به رویایی ترین حالت باشد، بنابراین محدودیتی برای این تبلیغ قائل نشد.
فرمت مسابقات ساده بود: هشت تیم سه نفره‌ای در داخل یک قفس به رقابت می پرداختند و فقط یک قانون وجود دارد: «اولین گل را بزن تا برنده شوی.» این را اریک کانتونا با لهجه خشن فرانسوی‌اش اعلام می کرد. کانتونا هم نقش داور و هم نقش مسئول برگزاری مسابقات را ایفا می کرد. ناگهان جوش و خروش و صدای دریا متوقف شد و موزیک الکترونیکی پخش شد. در حالی که هیجان به اوج خودش می رسید، یک دریچه از بالای قفسه باز می شد و توپ نقره‌ای رنگ به داخل زمین انداخته می شد.
اسامی تیم های سه نفره بر روی یک تخته مربعی نوشته می شد و اولین تیم، «تریپل اسپرسو» نام داشت که از فرانچسکو توتی، تیری آنری و هیدتوشی ناکاتا تشکیل یافته بود. رقیب مردان اسپرسویی، پاتریک ویرا، پل اسکولز و رود فن نیستلروی بودند و لقب تیمشان هم «Onetouchables» بود که از آرایه بی نظیری برای بیان استعدادهای بازیکنان استفاده شده بود. اولین دیدار شروع شد و توپ توسط کانتونا از دریچه به زمین انداخته شد. الویس پرسلی شروع به خواندن کرد و «تورنمنت مرموز» آغاز شد.
توتی با پشت پا توپ را به ناکاتا می دهد و این ستاره ژاپنی با ضربه والی دروازه را هدف قرار می دهد که ویرا بر روی خط دروازه، توپ را برمی گرداند. حال نوبت اسکولز می رسد که مقابل توتی هنرنمایی کند. در این حین کانتونا در بالای قفس دست هایش را باز کرده و از این فضای استرس آور لذت می برد. تیری آنری توپ را به دیواره قفسه می زند تا در برگشت توتی با ضربه چکشی، توپ را به درون تور زنجیری دروازه بچسباند. این بازی 13 ثانیه طول کشید.
کنار زمین قیافه های ادگار داویدز و لیلیان تورام قابل مشاهده است که می خندند. سیلوین ویلتورد هم به این دو اضافه می شود تا تیم «Cerberus» تشکیل داده شود. حریف این سه بازیکن، فردی لیونبرگ، خاویر ساویولا و لوئیز انریکه هستند که نام «Toros Locos» را برای تیمشان انتخاب کرده‌اند. عملکرد دفاعی سربروس، بازی را ترسناک می کند. تورام و داویدز در گوشه زمین با ساویولا درگیر شده اند اما خاویر با دریبل دیواری آن ها را پشت سر می گذارد. سپس توپ را به لیونبرگ با موهای قرمز رنگ می سپارد و این ستاره سوئدی با پشت پا، توپ را از بالای سر تورام عبور می دهد. در این حین ویلتورد وارد می شود توپ را با دیواره بالای دروازه می زند و در برگشت با شیرجه‌ای زیبا دروازه را باز می کند تا سربروس ترسناک به مرحله بالاتر برود.
مسابقه سوم در حالی شروع می شود که دو تن از بهترین مدافعان جهان یعنی فابیو کاناوارو و ریو فردیناند، در کنار توماس روسیچکی، تیم «Tutto Bene» را تشکیل داده‌اند. تیم لاتین «Equipo Del Fuego» با حضور هرنان کرسپو، گایزکا مندیتا و کلودیو لوپز، وارد زمین می شود. فردیناند پیراهن لوپز را گرفته و تصویر صورت کانتونا را نشان می دهد که از این شرایط ناراضی است و فریاد می زند. مندیتا تیمش را پیش می اندازد و کرسپو به نشانه شادی، به زنجیره دیواره قفسی چنگ می زند. فردیناند عصبانی است و توپ را به زمین می کوبد.
این آگهی تبلیغاتی مثل نوشیدنی فرانسوی است که هرچه می گذرد، بهتر و بهتر می شود. اکنون زمان هنرنمایی «Os Tornados» با وجود لوئیس فیگو، رونالدو و روبرتو کارلوس است. در مقابل آن ها، «Funk Seoul Brothers» صف آرایی کرده است که از وجود دنیلسون، رونالدینیو و سول کی هیون بهره می برند. رونالدو در همان لحظه ابتدایی پا به توپ می شود و تیرک دروازه را به لرزه در می آورد. دنیلسون در مقابل دروازه خودی حرکات خطرناک انجام می دهد و رونالدینیو هم ... به رونالدینیو بودن ادامه می دهد. فضا واقعا غیرقابل توصیف است!
در پایان روبرتو کارلوس با ضربه عقربی ابداعی خود، گلی استثنایی به ثمر می رساند و اوس تورنادوس، راهی دور بعد می شود. دوربین روی صورت او زوم می کند که بر روی زانو نشسته و بازوانش را به نشانه پیروزی بالا گرفته است. در همین حال کانتونا می رقصد و مثل مامور 007، به خودنمایی می پردازد. دوربین رونالدو رو نشان می دهد که توپ درخشان و نقره‌ای را برای رونالدینیو نگه داشته تا موهایش را مرتب کند. کلیپ رفته رفته به اوج می رسد.
نیمه نهایی مشخص می شود و تیم تریپل اسپرسو باید به مصاف سربروس برود. در طرف دیگر اکیپو دل فوئگو هم مقابل اوس تورنادوس بازی خواهد کرد. در اولین بازی آنری دوباره به مهارت های ویژه اش روی می آورد و پاسی دیواری به ناکاتا ارسال می کند تا ناکاتا با پشت پا در حالی که پشتش به دروازه بود، تیمش را برنده بازی کند. کانتونا در بالای قفسه فریاد می زند و شادی می کند. در سمت دیگر لوئیس فیگو، دریبل و مهارت های رونالدو و کارلوس را به گل تبدیل می کند تا تکلیف فینالیست ها مشخص شود. رقص سامبا و اکنون نوبت به «La Grande Finale» رسیده است.
شش بازیکن برای بار پایانی وارد زمین می شود. کارلوس سعی دارد ناکاتا را عصبی کند. کانتونا با قدم های آرام توپ را می آورد تا درون زمین پرتاب کند. تیری آنری نقشه‌ای در سر دارد و آن را درگوش فرانچسکو توتی می گوید. اینجا لحظه‌ای است که نفس ها در سینه حبس می شوند، لحظه ای که بسیاری آرزو داشتند «ای کاش آگهی تبلیغاتی نبود و این تورنمنت واقعیت داشت.» توتی خم می شود تا بند کفشش را ببندد. رونالدو با دیدن این صحنه گیج می شود و در یک آن، تیری آنری را می بینیم که با کفش های نایکی خود، بر روی پشت توتی پا می گذارد و به هوا برمی خیزد. او با ضربه سری که حتی از توان بازیکن سریعی چون کارلوس خارج بود تا جلویش را بگیرد، دروازه را باز می کند. شور و هیاهو در اطراف قفس زیاد شده و کانتونا با حالتی تمسخر وار، می خندد. تیم بازنده باید به خانه برود و ما اوس تورنادوس را می بینیم که به دریا انداخته می شود.
چند ماه بعد، شش تیم باقی مانده برای انجام یک ریمچ «بازی برگشت» گردهم جمع می شوند. این بار بازی در عرشه یک کشتی برگزار می شود و تیمی که صد گل به ثمر برساند، برنده است. گل های زیبا یکی پس از دیگری به ثبت می رسند. روبرتو کارلوس آن شوت کات دار و عجیبش را که مقابل فرانسه به ثمر رساند، دوباره تکرار می کند. نتیجه بازی 99-99 می شود. دیواره های کشتی بر اثر شوت های سهمگین بازیکنان هرلحظه امکان دارد از جایش کنده شود. لوئیس فیگو صدمین گل را به ثمر می رساند و شادی می کند اما بقیه بازیکنان ایستاده و ترسیده او را تماشا می کنند زیرا دیوار کنده شد و آب به داخل کشتی نفوذ کرد. فیگو اولین نفری است که غرق می شود. در صحنه بعدی، ما کشتی را می بینیم که کاملا غرق می شود و اینجا این تبلیغ زیبا به پایان می رسد.
آهنگ الویس «A Little Less Conversation by Dutch DJ Junkie XL» زیبایی کلیپ را دوچندان کرده است. این تبلیغ به قدری فراگیر شد که نایکی در نه کشور جهان برای بیشتر از دو میلیون کودک، این تورنمنت را اجرا کرد. 24 بازیکن حاضر در تبلیغ هم از یادها نرفته‌اند. بزرگترین افسوس هر فوتبال دوستی، این است که ای کاش این تورنمنت با حضور رونالدینیو، فیگو، آنری، توتی و بسیاری دیگر واقعی بود. شاید منطقی به نظر نیاید اما نوستالژی و خاطرات، منطق سرش نمی شود.
به قلم James Kelly برای وب‌سایت TheseFootballTimes
