اختصاصی طرفداری - "ساخت استادیوم آزادی، مقدمه ای بود تا ایران میزبان المپیک 88 باشد که انقلاب شد و این میزبانی را به کره ای ها دادند." عنایت آتشی در مصاحبه با طرفداری خاطرات جالبی از ساخت استادیوم آزادی و همچنین حضور ستاره های وقت دنیای فوتبال در ایران تعریف کرد.
قسمت دوم گفت و گوی عنایت آتشی و سامان خدایی را می بینید و می خوانید:
نام اسدالله علم را به عنوان یکی از اعضای هیئت مدیره باشگاه می شناسند.
این بحث هیئت رئیسه باشگاه بوده و ربطی به ورزش ندارد و کسی با ورزشکاران تماسی نداشت. من در آن زمان اطلاع زیادی از جلسات ندارم. به هر حال آن زمان جلساتی می گذاشتند و حتما ایشان نیز در آن جلسات حضور داشته اند.
استقلال دومین باشگاه ثروتمند جهان
در سال 1357، نام باشگاه استقلال به عنوان دومین باشگاه ثروتمند جهان پس از رئال مادرید مطرح شد. در این خصوص صحبتی دارید؟
پله نیز این صحبت معروف را انجام داد. عکسی نیز از من، پرویز شیخان و پله موجود است که در آن زمان گرفته شد. البته من در آن زمان مربی بسکتبال بود. به هر حال پله از موزه باشگاه بیرون آمد و به طرف سالن بسکتبال رفت. آقای شیخان نیز همان جا مرا به او معرفی کرد. پله نیز وقتی به سالن آمد، بسیار لذت برد. بازدید پله قبل از بازی دوستانه تیم ملی برزیل با تاج بود. در همین حال، زمانی که تیم ملی پرتغال به ایران سفر کرد، اوزه بیو نیز به باشگاه آمد. او نیز از باشگاه لذت زیادی برد و می گفت که تاج جزو باشگاه های تراز اول دنیا است.
صحبت هایی مطرح شده که شما با منصور پورحیدری مشکلاتی داشته اید. آیا چنین چیزی صحت دارد؟
اصلا صحت ندارد. من با منصور پورحیدری در سال 1344 آشنا شدم. دوستی ما بسیار صمیمانه بود. شاید همین دوستی صمیمانه موجب شد ما بتوانیم پس از انقلاب باشگاه استقلال را نگه داریم. علاوه بر این به واسطه آشنایی نزدیک، با او رفت و آمد خانوادگی نیز داشتم. منصور پورحیدری، یادش گرامی، چهره ماندگار باشگاه تاج است و همچنان با خانواده اش در تماس هستم. پس چنین صحبت هایی که مطرح شده اند، به هیچ وجه صحت ندارند. منصور پورحیدری از لحاظ اخلاقی بی نظیر و دارای منش برجسته ای بود. هیچ گاه ندیدم او به جایی برود و از نام و شهرت خود استفاده کند. به همین لحاظ او را خیلی دوست داشتم و همچنان به یادش هستم. امیدوارم فرزندان و همسر گرامی اش قدر منصور را بیشتر بدانند و ان شاءالله بتوانند در جامعه سرافراز زندگی کنند.
شما قبل از اینکه در استقلال مدیریت کنید، به عنوان بازیکن و مربی نیز در باشگاه فعالیت داشتید. درست است؟
من در سال 1346 تا سال 1352 بازیکن باشگاه تاج بودم. از سال 1352 نیز در باشگاه به مربیگری هم در بخش آقایان و هم بانوان مشغول بودم که این سمت را در سال 1357 و تا انقلاب ادامه دادم. یک برهه باشگاه تعطیل شد و من در اواخر سال 1357 به باشگاه آمدم که در آن جا در پست مسئول اجرایی و مدیریت مشغول شدم.
ساخت استادیوم آزادی
شنیده ایم که شما در مراحل ساخت استادیوم آزادی نیز حضور داشته اید. آیا خاطره ای از آن دوران دارید که برایمان تعریف کنید؟
من جزو گروه هفت نفره برگزار کننده بازی های آسیایی بودم. رئیس این گروه مرحوم داود نصیری بود که چهره ماندگار ورزش ایران است. ما شش ماه قبل از برگزاری مسابقات، از صبح تا عصر مشغول بودیم و نظام اجرایی بازی ها را شکل می دادیم. البته کلنگ این استادیوم در زمان تیمسار خسروانی زده شد. قرار بود استادیوم صد هزار نفری باشد. شرکت آرمه برای پی ریزی و خاکبرداری به آب رسید. از آن جا با 4 پمپ، آب را بیرون کشیدند و به دریاچه ریختند. سپس به اندازه یک ساختمان 6-7 طبقه بتن آرمه ریختند. سپس نیز نوبت به میلگرد، سیمان و شن رسید. سپس پایه های پله ها چیدند و در کل این پروسه 17-18 ماه به طول انجامید. روز تحویل استادیوم نیز دستور داده شد که ورزشگاه باید پر از تماشاگر باشد. نیروی نظامی به ورزشگاه آمد و گوش تا گوش تماشاگر در ورزشگاه نشسته بود. گنجایش استادیوم 95 هزار نفر بود. سپس سوت می زدند که تماشاگران از درهای خروجی بیرون روند و این روال 16-17 دقیقه زمان برد. مرحله دوم گروهی دیگر از نظامی ها آمدند و این بار خروج تماشاگران 13-14 دقیقه طول کشید. آخرین مرحله نیز 9 دقیقه به طول انجامید که دیگر تایید نهایی بود. در آن زمان مدرن ترین شرایط رقم خورد. خوابگاه ها و دهکده المپیک برای مسابقات در نظر گرفته شد. در کل شرایطی بسیار عالی رقم خورد که نام ایران در دنیا پرآوازه شود. در آن زمان شرایط شبکه های اجتماعی و وسایل الکترونیک مانند امروز نبود ولی تلویزیون سنگ تمام گذاشت. مسابقات تمامی سالن ها پخش زنده می شدند و تمامی سالن ها پر از تماشاگر بود. امکانات و وسایل رفت و آمد نیز کاملا مهیا شده بود. در واقع می دانید که استادیوم آزادی حدودا 457 هکتار است. در آن زمان این ورزشگاه مقدمه ای بود که ایران میزبان المپیک 88 باشد که انقلاب شد و این میزبانی را به کره ای ها دادند.
نظم بسیار خاصی در آن زمان حاکم بود. مثلا از دانشگاه شریف تا استادیوم آزادی، هیچ ساختمانی نبود. در واقع منطقه بیابانی بود. فقط جاده ای بود که به کرج می رفت و همان اتوبان را کشیدند و در کل مسابقات آبرومند برگزار شد و خاطرات بسیار خوشی از آن زمان دارم. من مسئول مسابقات بسکتبال بودم و تیم های قدرتمندی مانند کره جنوبی، فیلیپین، چین و ... حضور داشتند. ما نیز تیم خوبی داشتیم و می خواستیم روی سکو برویم ولی هفتم شدیم. البته چون کره را شکست داده بودیم، مقام ششم نصیب مان شد. البته بانوان مان عملکرد بهتری داشتند و چهارم شدند. این ها خاطراتی هستند که باید مستند شوند و حیف است جوانان از دانستن این چیزها محروم شوند.
نظر عنایت آتشی در خصوص پرسپولیس
شما همیشه از پرسپولیس و پرسپولیسی ها با احترام یاد می کنید. آیا پرسپولیسی ای است که رگ و ریشه استقلالی یا تاجی داشته باشد؟
باشگاه پرسپولیس و تاج از دهه 40، قدرت مطلق ورزش ایران بودند. افراد شایسته ای در این باشگاه مانند پرویز دهداری حضور داشتند. علی پروین یکی از شاخصه های پرسپولیس است که بسیاری به او علاقه دارند. محمود خوردبین، حسین کلانی، مرحوم حمید شیرزادگان، مرحوم بهزادی، حمید جاسمیان و ... از دیگر افراد قابل احترام باشگاه هستند. این ها همه با تاجی ها دوست بودند و احترام متقابلی بین دو باشگاه وجود داشت ولی در جریان مسابقه رقابت وجود داشت. رقابت وجود داشت ولی این به معنی اختلاف میان پرسپولیس و تاج نبود. هر دو باشگاه، باشگاه هایی هستند که خدمت شایانی به ورزش ایران کرده اند. قبل از این دو باشگاه نیز شاهین این کار را انجام می داد.
در مورد سوالی که در مورد پرسپولیسی ها پرسیدید، مثلا می توانم بگویم برادر بیژن ذوالفقارنسب رئیس باشگاه تاج سنندج بود. خود او نیز در تیم افسر بازی می کرد. یکی از اشکالاتی که رایکوف داشت این بود که ذوالفقارنسب را برای تاج انتخاب نکرد و ایشان نیز بلافاصله به پرسپولیس رفت و به چهره شاخصی تبدیل شد. او فردی تحصیل کرده و دارای اخلاق و منش ورزشی است. این ها سمبل های ورزش ما هستند که باید مورد توجه قرار گیرند.
و به عنوان سوال پایانی، این روزها رابطه تان با بسکتبال چگونه است؟
رابطه بسیار خوبی دارم. البته دیگر بازنشسته هستم. سن من، فدراسیون بسکتبال و باشگاه تاج به مانند یکدیگر 75 سال است. عشق من به بسکتبال بوده و عمرم را در این راه سپری کرده ام. بنابراین نمی توانم با آن بد باشم. حال این بسکتبال است که باید با ما شرایط خوبی داشته باشد و مطمئنم این چنین نیز خواهد بود.
از شما متشکریم که وقت گذاشتید و مقابل دوربین طرفداری قرار گرفتید. از شما سوالی نداریم. اگر صحبتی دارید بفرمایید.
سوال و صحبت که زیاد است. اگر بخواهیم در مورد باشگاه تاج، استقلال یا دوچرخه سواران صحبت کنیم، باید ساعت ها وقت بگذاریم. در مورد بسکتبال نیز به همین صورت است. ما باید فرهنگ بسیار قوی ای که در گذشته در بسیاری از باشگاه ها حاکم بوده را جایگزین کنیم. طرفداران تیم های ورزشی مان بسیار قابل احترام هستند. باید شرایطی به وجود بیاید که طرفدار ترغیب شود تیم خود را تشویق کند. اگر افرادی نیز پیدا می شوند که ناخواسته از روی غرض ورزی صحبت می کنند، مورد اعتماد ما نیستند و باید به کسانی که به ورزش کشور خدمت کرده اند و مسیر را برای رشد و سلامت جامعه مهیا کرده اند، احترام گذاشت. این ها جزو مواردی است که ورزشکاران باید به آن اعتقاد داشته باشند. از همه شما سپاسگزارم. امیدواریم که فرصتی شود تا تاریخچه باشگاه تاج به شکلی مستند چاپ شده و در اختیار مردم قرار گیرد. من این روزها می بینم که افراد از خودشان در این خصوص صحبت هایی مطرح می کنند و جا دارد این ها یکسان شوند و باشگاه تاج بتواند با نام استقلال به مسیر پیشرفت و ترقی خود ادامه دهد.
بیشتر بخوانید:
عنایت آتشی: استقلال همان تاج است؛ شاه حسینی به من دستور داد این باشگاه را نجات بده
