اختصاصی طرفداری/ سیستم ۱-۳-۲-۴ اولین بار در دهه ۹۰ در اسپانیا شکل گرفت و رواج یافت. مزیتی که دلیل محبوبیت بالای آن است، قابلیت بازی تدافعی و تهاجمی تقریباً کاملی است که ممکن می سازد. در زیر با بررسی خط به خط نفرات تیم، این موضوع توضیح داده شده است.
مدافع میانی
پست دفاع میانی در این سیستم با سایر سیستم های دارای ۴ مدافع برابر است. آن ها باید در تکل زدن، زدن ضربات سر و مارک کردن مهارت کافی را داشته باشند.
وظیفه اصلی آن ها دفع خطرات مهاجمین حریف است اما به لطف حضور دو هافبک دفاعی، این مدافعین می توانند به جلوتر حرکت کنند و در توپ گیری به هافبک ها کمک و یا حتی مانند یک سوییپر در طراحی حملات شرکت کنند.
مدافعین کناری
بازیکنانی سریع، تکل زن و قوی با توانایی سانتر کردن دقیق، مدافعین کناری ایده آل این سیستم هستند.
این بازیکنان باید در حملات شرکت کرده و به کمک هافبک تهاجمی سمت خود، برای حریف مشکل ساز شوند. هم چنین از آن ها انتظار می رود که در جلوگیری از حملات بازیکنان کناری حریف موثر باشند، به همین دلیل سرعت، قدرت و تکل زنی از الزامات هستند.
این بازیکنان باید در ضربات ایستگاهی نیز به تیم در دفاع کمک کنند، به همین دلیل توانایی زدن ضربات سر نیز مهم است.
تئو هرناندز مدافع چپ میلان
هافبک های دفاعی
این دو هافبک در اسپانیا به “doble pivot” مشهور هستند، عبارتی به معنای "دو محور" که در زبان انگلیسی “double pivot” نوشته می شود.
حضور این دو بازیکن از اهمیت بالایی برخوردار است. داشتن دو بازیکن در برابر خط دفاعی، پلتفرمی را برای سایر بازیکنان تهاجمی تیم فراهم می کند که بتوانند بیشتر بر روی کار تهاجمی تمرکز داشته باشند. از بین این دو، اغلب یک نفر بیشتر بر روی تکل زنی و خنثی کردن حملات حریف و دیگری بر روی پخش کردن توپ و بازی سازی تمرکز دارند.
طبیعتاً قدرت بدنی بالا، تکل زنی مناسب و قدرت سرزنی به همراه استقامت کافی برای جنگیدن طی ۹۰ دقیقه از مهمترین خصوصیات لازم برای یار جنگنده و قابلیت پاس دادن و دید عالی از مهم ترین خصوصیات یار خلاق در این پست می باشند.
هافبک های تهاجمی
سه هافبک تهاجمی پشت سر تک مهاجم قرار دارند. از بین این سه، اغلب یک نفر موظف به بازی سازی از مرکز خواهد بود، با این وجود، گاه در بعضی تیم ها، مربی با دادن آزادی حرکت و اجازه جابه جایی به این سه، انتخاب بازی ساز را به عهده خود آن ها می گذارد. اما آن چه اغلب رایج است، یک هافبک تهاجمی مرکزی در میان دو هافبک تهاجمی کناری است.
بازیکن مرکزی باید از دید و قدرت دادن پاس بسیار خوبی برخوردار باشد، چرا که سازماندهی حملات تیم در یک سوم نهایی بر عهده اوست. او هم چنین می تواند به کناره ها رفته و با هافبک کناری و مدافع کناری در آن سمت ایجاد برتری عددی کند. علاوه بر این ها، او باید در امر پرسینگ و توپ گیری نیز به سایرین کمک کند، چرا که از اصول سیستم ۱-۳-۲-۴ تسلط سه نفر بر میانه میدان است، به همین خاطر با برگشتن به عقب و تشکیل مثلث با double pivot این امر محقق می شود.
دو هافبک تهاجمی کناری به عنوان وینگر، وظیفه ایجاد خطر از کناره ها و هم چنین به تو زدن را دارند. این بازیکنان باید سریع و تکنیکی بوده هم چنین توانایی ارسال توپ را نیز داشته باشند. علاوه بر این، توانایی زدن ضربات آخر نیز از نکات مهم به شمار می رود چرا که آن ها به لطف بازی سازی هافبک تهاجمی مرکزی، به کرّات فرصت گلزنی خواهند داشت.
علاوه بر تمام وظایف تهاجمی، آن ها باید در دفاع به مدافع کناری تیم کمک کنند، نکته ای که باعث می شود ۱-۳-۲-۴ به هنگام دفاع به ۲-۴-۴ یا ۱-۱-۴-۴ تبدیل شود.
کوین دی بروین هافبک خلاق منچسترسیتی
مهاجم
در صورت عملکرد مناسب سه هافبک تهاجمی، این سیستم برای مهاجم می تواند رویایی باشد چرا که توپ های بسیاری را برای او فراهم خواهند کرد. هم چنین از نظر حمایت نیز مشکلی وجود نخواهد داشت؛ زیرا سه بازیکن تهاجمی در حملات به وی کمک خواهند کرد و به علت نوع جای گیری آن ها، دفاع حریف برای یاگیری با آن ها دچار مشکل می شود و به همین دلیل مهاجم می تواند از این بی نظمی استفاده کرده و در فضاها قرار گیرد.
این سیستم نیاز به مهاجمی قدرتمند دارد چرا که در دفاع، وی اولین مدافع تیم خواهد بود و باید بتواند در پرسینگ شرکت کند. هم چنین او باید بتواند توپ را نگه دارد و سایرین را صاحب فرصت کند. توانایی زدن ضربات سر و دقت در شوت زنی از مهم ترین قابلیت های مهاجم در این پست هستند.
الزامات اجرای سیستم ۱-۳-۲-۴
در این سیستم استحکام دفاعی که از طریق خط میانی به همراه انعطاف پذیری در خط جلو ارائه می دهد، تیم ها را مجاز می کند تا با خیالی آسوده حمله کنند و مطمئن باشند در قسمت عقب، تیم خود را رها نمی کنند. انعطاف پذیری موجود در خط جلو به این معنی است که تیم هایی که از این سیستم استفاده می کنند، اغلب برنامه های بازی کاملا متفاوتی را اجرا می کنند.
با چهار عنصر حمله و دو هافبک مرکزی، مربیان هنگام تصمیم گیری در مورد چگونگی حمله، گزینه های مختلف زیادی دارند. در اطراف زمین، در این سیستم زاویه های عبور زیادی را به تیم ها اعطا می کنند تا از آنها استفاده کنند و تضمین می کند که حریفان هرگز مدت زیادی توپ را در اختیار ندارند.
جالب است بدانید اینکه تیم ها بتوانند از این سیستم به طور موثری استفاده کنند، به تعدادی از بازیکنان خلاق در خط حمله بستگی دارد که به خوبی در هنگام تصاحب توپ و لحظات بدون توپ و زمانی که توپ در اختیار حریف است، به خوبی عمل کنند. مثل همیشه نظم و انضباط تاکتیکی رمز پیروزی خواهد بود و برای هر تیمی که می خواهد موفق شود ضروری است.
ویژگی بازیکنان هر پست در اجرای این سیستم بسیار مهم می باشد. مدافعین مرکزی و هافبک های دفاعی به شکل منظم باید توانایی زدن ضربات سر را داشته باشند و مدافعین کناری را پوشش دهند و خیلی از پست خود دور نشوند.
مدافعین کناری سریع و با آمادگی جسمانی بالا که بتوانند در حمله شرکت کنند و هافبک های تهاجمی کناری و مهاجم را ساپورت کنند و این در حالیست که در دفاع باید از پس وظایف دفاعی بر بیایند و در نبرد های یک در برابر یک مقابل مهاجمین حریف برنده شوند. جابه‌جایی و تعویض حرکت سه هافبک تهاجمی پشت سر مهاجم نوک بسیار حائز اهمیت است و خلاقیت تیم در درجه اول از این سه بازیکن سرچشمه می گیرد.
وجود یک مهاجم شش دانگ در پیکان خط حمله که بتواند از هر توپ مرده ای گل بسازد و توانایی دریبل زنی در یک سوم تدافعی حریف را داشته باشد. حفظ نظم بازیکنان خط حمله که به عقب برمی گردند و از وظایف دفاعی خود غافل نمی شوند از مهمترین ریزه کاری های اجرای این سیستم است.
هری کین مهاجم گلزن تاتنهام
نقاط قوت سیستم ۱-۳-۲-۴
به دست آوردن برتری عددی در مناطق خطرناک یکی از ویژگی های مثبت این سیستم است و از آنجایی که بازیکنان تهاجمی از نظر محل جای گیری انعطاف پذیری زیادی دارند، می توانند به راحتی در مواجهه با مدافعان حریف در مناطق مختلف برتری عددی به دست بیاورند. دیگر ویژگی مثبت این سیستم، کمک هافبک های دفاعی برای آزادی عمل بیشتر عناصر هجومی و انعطاف پذیری در تدارک حمله است. دو هافبک دفاعی با عقب نشستن و پوشش دادن چهار بازیکن تهاجمی، به تیم کمک می کنند تا بهتر حمله کنند.
با حضور چهار بازیکن تهاجمی در ترکیب، انعطاف پذیری زیادی از نظر نحوه تصمیم گیری تیم برای حمله وجود دارد.
تشکیل زوایا و مثلث ها از دیگر نکات مثبت این سیستم است. نوع چینش بازیکنان در این سیستم، تعدادی مثلث را در اطراف زمین ایجاد می کند و این امر تا حد زیادی گزینه های عبور را برای بازیکنان صاحب توپ افزایش می دهد.
مهمترین ویژگی این سیستم برقراری تعادل در فاز تهاجمی و تدافعی است. نحوه چیدمان این سیستم به طرزی است که تیم می تواند هم نیروی قدرتمند در حمله داشته و هم یک سازمان دفاعی محکم در عقب زمین. سیستم به راحتی می تواند به ۱-۵-۴ تبدیل شود تا در هنگام حمله حریف امکان دفاع کردن بیشتر باشد.
فرنکی دی یونگ هافبک میانی بارسلونا
دو مدافع مرکزی که دو هافبک دفاعی پیش روی آنها هستند ستون فقرات این سیستم را تشکیل می دهند، هنگامی که آنها خوب کار کنند می توانند برنامه های حمله حریف را محدود کنند. از دیگر نکات مثبت این سیستم تغییر چینش آسان در حین بازی است. مربیان می توانند وینگرهایی با پای مخالف (قرار دادن یک بازیکن چپ پا در سمت راست یا برعکس) یا بازیکنی که لبه خط طولی بازی می کند را در ترکیب قرار دهند یا یک مهاجم تنومند در پیشانی تیم، یا یک مهاجم تمام کننده سریع را در نوک پیکان حمله تیم داشته باشند. مربی می تواند با تغییر دادن بازیکن یا تغییر وظایف موجود برای آنها، به راحتی برنامه بازی و چینش بازیکنان را تغییر دهد.
یکی دیگر از ویژگی های متعدد این سیستم دوندگی و بازی بدون توپ است که می تواند دفاع حریف را گیج و ویران کند. با وجود مدافعین کناری رونده، مهاجمی خطرناک در نوک خط حمله و سه هافبک هجومی که همه آنها با و بدون توپ حرکت می کنند، ۱-۳-۲-۴ می تواند یه کابوس وحشتناک برای حریف باشد.
با توجه به داشتن مجوز، سه هافبک تهاجمی حضور کمتری در کارهای تدافعی دارند، بنابراین آنها به راحتی می توانند در فضاها و شکاف های موجود در جلوی مدافعین حریف حرکت کنند. این امر باعث می شود برای مدافعین حریف، تشخیص اینکه چه کسی را برای مارک کردن انتخاب کنند سخت شود.
برونو فرناندز هافبک خلاق منچستریونایتد
نقاط ضعف سیستم ۱-۳-۲-۴
این سیستم علاوه بر مزایای بیشماری که دارد، نقاط ضعفی را نیز داراست. یکی از این نقطه ضعف ها ایجاد فضای خالی مابین هافبک های دفاعی و مدافعین مرکزی است، هافبک های مرکزی باید بسیار مراقب باشند که هنگام پیشروی فضای زیادی را پشت سر خود باقی نگذارند.
از دیگر نقاط ضعف این سیستم عبور وینگرهای حریف از لاین های کناری تیم است، اگر مدافعین کناری نتوانند در نبرد های یک در برابر یک وینگر های حریف را کنترل کنند یا در هنگام پیشروی آنها توپ لو برود، مدافعین مرکزی در موقعیت خطرناکی قرار می گیرند.
یکی دیگر از نقاط ضعف این سیستم، عقب نشستن تیم در هنگام حمله حریف است که در این زمان مهاجم تیم یکه و تنها خواهد ماند و در دریای بازیکنان حریف سرگردان و ناکارآمد باقی می ماند. آزادی عمل مهاجم از نقاط قوتی است که اگر مدافعین مرکزی حریف او را کنترل کنند و اجازه حرکت به او ندهند می تواند به یک نقطه ضعف بزرگ تبدیل شود.
سه هافبک هجومی تیم باید از خلاقیت بالایی برخوردار باشند و مدام تحرک و جابه‌جایی داشته باشند، واضح است که اگر چنین اتفاقی نیفتد، عملا تیم در بار هجومی و گلزنی به مشکل برخورد می کند.
به دلیل شلوغی مرکز زمین با حضور دو مدافع مرکزی و دو هافبک دفاعی، اکثر حملات حریف از جناحین صورت می گیرد و اگر هافبک های تهاجمی کناری به عقب برنگردند و به مدافعین کناری کمک نکنند، مدافع کناری در موقعیت تک به تک با وینگرهای حریف قرار می گیرد و احتمال اینکه حریف از وی عبور کند و با دروازه بان تک به تک شود بسیار زیاد است.
ویرجیل فن دایک مدافع مقتدر لیورپول
در بخش دوم این مطلب به نحوه قرارگیری بازیکنان در زمین و نحوه انجام وظایف هر بازیکن به صورت کاملا دقیق پرداخته می شود.
