نیما امینفاز حاتمی کیا واسه من مبهمه
از یه طرف علاقه به موضوعات انقلابی و شهادت و اینها داره، و در عین حال بین فیلم های ایرانی کاراش خوش ساختن.
از یه طرف اول دفعه اکران خصوصی واسه آدمهایی میره که بشدت روحیات چپ مارکسیستی داشتن اول انقلاب، چه الان که به خدمت لیبرالیسم مفرط در اومدن و گذشته خودشون رو سنگ میزنن.
از یه طرف برج مینو میسازه، بحث وظیفه اونایی که رفتن و اونایی که موندن رو به پیش میکشه، بعد تو فیلم شعار فرزند کمتر زندگی بهتر رو نمایش میده.
تو آژانس شیشه ای، انقلابی رو بی کنترل و بلا استفاده تو روزگاز فعلی نشون میده
چمران رو تو دوگانه چمران خمینی و چمران بازرگان گم میکنه. در حالی که شهید چمران دوگانگی شخصیتی که ما فکر میکنیم نداشت و شخصیت روشنی بود.
آخرشم که میزنه تو کار فیلم وسترن و خروج میسازه با بودجه اوج.
نمیدونم من نمیفهمم یا واقعا حاتمی کیا به نعل و میخ میزنه به سبک خودش.
