در بازی اخیر دو تیم اما آرسنال درحالی با جایگاه هفتم و لیورپول با جایگاه یازدهم پا به میدان گذاشته بودند که تمام امید آن ها برای کسب عنوان قهرمانی از بین رفته است. هر دو تیم هم اکنون در اقیانوس بی کرانی میان منطقه سقوط و صعود به چمپیونز لیگ هستند (رتبه چهارم جدول) و حالا فقط محکوم به این هستند که در پایان نیم فصل اول رقابت ها، جایگاه خود را در قسمت بالایی جدول (ده تیم اول) تثبیت کنند. جالب است که هر دو باشگاه مشکلات و نقص های مشابهی را دارند و این موضوع به شکل مشخصی در آخرین نمایش این دو تیم که به تساوی 2-2 منجر شد، مشهود بود. هر دو تیم از نقاط مشخصی گل خوردند و حتی جای این بود که گل های بیشتری را نیز دریافت کنند. 
لیورپول در محدوده های زیادی مالکیت توپ را در اختیار داشت، اما آن ها برای رسیدن به دروازه و گل زدن مشکلات زیادی را داشتند و حتی زمانی که در اواخر نیمه به گل رسیدند، این گل خیلی سریع و تنها یک دقیقه بعد توسط متیو دبوشی جبران شد، گلی که در آن دبوشی بالاتر از مارتین اشکرتل موفق شد در یک نبرد هوایی پیروز شود و گل آرسنال را به ثمر برساند.
این موضوع اما برای هواداران آرسنال نیز موضوع آشنایی بود. تیمی که عادت دارد از مناطق مشخصی گل بخورد و پس از برتری در بازی، این برتری را خیلی راحت از دست بدهد. اما، همه این موارد قابل پیش بینی بود. توپچی ها اجازه دادند بازی در وقت های اضافه به تساوی کشیده شود؛ جایی که مارتین اشکرتل در نقش یک مهاجم، درحالی که توسط هیچ بازیکنی مارک (گرفته) نشده بود با یک ضربه سر خوب دروازه تیم میهمان را باز کند تا لیورپول حداقل یک امتیاز را به دست آورد. این حقیقت است و راه گریزی وجود ندارد. عجیب نیست که پر مرته ساکرِ 6.6 فوتی (معادل تقریبا 190 سانتی متر) مانند یک اردک سرش را دزدید تا اشکرتل به راحتی موفق به باز کردن دروازه آرسنال شود. 
آرسنال از نظر روانی ضعیف است، مخصوصا در برابر تیم های نام دار مانند منچستریونایتد، چلسی، لیورپول و منچسترسیتی؛ همچنین در آن شرایط دیگر فرصتی برای جنگیدن و به ثمر رساندن گل برتری نبود. اما مانند همیشه، تقصیرات بر گردن مربی است و او باید مسئول عملکرد ضعیف تیمش باشد. آرسنالِ تحت نظر آرسن ونگر تاریخ درازی در سقوط و افت و ناکامی دارد. اما در طرف مقابل، این تازه سومین فصل بردندن راجرز با لیورپول است و او نسبت به همتای خود در آرسنال، نتایج قابل قبول تری را کسب کرده است.
فصل اول راجرز همراه با قرمزها در فصل 2012/13 بود. جایی که راجرز لیورپولی که به بدترین شکل خودسر شده بود را به جایگاه هفتمی رساند. کُپ* همیشه بیشتر از حد انتظار دارد، اما به نظر می آمد که تیم درحال بهتر شد است و در نگاه اول، این تیم از تیمی که در اختیار کنی داگلیش بود، بسیار بهتر و زیباتر بازی می کرد. پس از آن لوییس سوارز بود که فصل گذشته ناگهان به اوج خود رسید و لیورپول را در راه رسیدن به قهرمانی هدایت کرد. اما راجرز نیز در کنار آن، شایسته تقدیر به خاطر هدایت خوب تیم بود. او به خوبی جرارد را در عقب زمین به عنوان یک هافبک دیپ لاین به کار گرفت و باعث شد تا رهبری خط هافبک به طور کامل به دست او بیفتد. جلو تر از او دنیل استوریج حضور داشت، کسی که مهم ترین زوج سوارز بود و نقش زیادی در موفقیت های فصل گذشته لیورپول داشت.
استوریج تقریباً تا اینجای فصل مصدوم بوده است؛ مصدومیتی که به شکل قابل توجهی لیورپول را عقب نگه داشته است. او نتوانسته است تا کنون به باشگاه خود کمک کند و این موضوع به یک معضل برای لیورپول تبدیل شده است. اما راجرز نباید به علت عدم حضور یکی از بهترین مهاجمانش مورد سرزنش قرار گیرد.
لیورپول در جایگاهی قرار گرفته است که آرسنال برای سال های سال در آن قرار داشت (و البته هنوز هم قرار دارد)؛ دفاع آن ها واقعاً نفوذ پذیر است و این موضوع به نظر درست شدنی نیست. همین موضوع، یکی از عواملی بوده است که باعثِ این شده است که لیورپول امتیازات زیادی را از دست دهد. سوارز و استوریج فصل گذشته به عنوان سرپوشی بر این عملکرد ضعیف قرار داشتند، اما راجرز نتوانستد این نقطه ضعف بزرگ را برای مدت زیادی پنهان نگه دارد. او می بایست با تدابیر تاکتیکی خود مشکلات تیم را برطرف می کرد، اما اینگونه نبود و حالا لیورپول از خط دفاعی ضعیف خود مدام در حال ضربه خوردن است. 
راجرز حالا احساس می کند که به حد کافی از این موضوع ضربه خورده است، تا جایی که این موضوع در تمام صحبت های او در کنفرانس مطبوعاتی مشخص بود؛ خبرنگاری از او در مورد حضور برد جونز به جای سیمون مینیوله در درون دروازه لیوروپول پرسید و فکر می کنید جواب او چه بود؟ 'فرقی نمی کند'
آرسن ونگر نیز به شکل واضحی در بسیاری از زمان ها در جایگاه راجرز بوده است. اما نکته ای که شرایط او با راجرز را متمایز می کند، این است که او همیشه از جایگاه خود در آرسنال مطمئن بوده است و خطری را احساس نکرده است. درحالی که لیورپول در دوران راجرز اوج گرفت و سقوط کرد، آرسنال به شکل خسته کننده ای تنها در یک جایگاه حضور داشت. آرسنال پس از فصل 2004/05 همواره فصل را در جایگاه های سومی یا چهارمی به اتمام رسانده است و تمام هدف آن ها به حضور در چمپیونز لیگ ختم شده است. با همه این مشکلات اما به نظر می رسد ونگر همچنان به دنبال صرفاً شکستن یک رکورد پس از این سال هاست. آرسنال همچنان به شکلی خسته کننده و دوست نداشتنی بازی می کند و به نظر می رسد آن ها کاملاً به یک تیم معمولی تبدیل شده اند و همانند گذشته بزرگ نیستند. این موضوع همیشه یکی از دغدغه های توپچی ها بوده است و به نظر می رسد که آن ها همچنان برای راه یافتن در میان مدعیان، برنامه خاصی را ندارند. 
ونگر در نهایت دست از خساست برداشته است و دیگر مانند گذشته که به شکل احمقانه و خنده داری تنها مبلغ کمی را در پنجره های نقل و انتقالات خرج می کرد نیست. او حالا خرج های زیادی را انجام می دهد، او برای آوردن مسوت اوزیل و الکسیس سانچز به آرسنال مبالغ هنگفتی را خرج کرد. اما او بدون هیچ توضیحی، در بازگشت به جایگاه گذشته خود ناکام بوده است. آرسنال دیگر کیفیت گذشته خود را ندارد، تیمی که روزی در دفاع، هافبک و خط حمله مهره های تاثیر گذاری را داشت، حالا به تیمی کاملاً معمولی تبدیل شده است.
در حالی که نمی توانیم تمام مشکلات خط دفاعی لیورپول را به راجرز نسبت دهیم، اما در طرف مقابل ونگر نمی تواند از بار تقصیرات خود در قبال خط دفاعیِ ضعیف آرسنال فرار کند. چه عقل سالمی فصل را تنها با دو مدافع وسطِ آماده شروع می کند؟ 
ونگر در واقع به درهای خروجی باشگاه بسیار نزدیک شده است، یا حداقل تمامی ذهن ها به دنبال این هستند تا و آرسنال را ترک کند. قرارداد او به پایان رسیده بود و اگر آرسنال بالاخره در برابر هال سیتی در جام حذفی انگلستان قهرمانی نمی شد، خیلی آسان تر از آن که فکر کنید می توانستیم خروج او از باشگاه را ببینیم. اما آرسنال از دیدن یک جام قهرمانی پس از نه سال به قدری شوکه و متعجب شد که این موضوع باعث شد تا ونگر برای سه سال دیگر نیز قرارداد خود را تمدید کند. به نظر می رسد که ونگر به قرارداد خود افتخار کند و در طرف دیگر نیز ظاهراً کادر مدیریتی آرسنال عاشق او هستند. عملکرد او برای کادر مدیریتی خوب بوده است؛ شما درآمد حاصل از صعود به لیگ قهرمانان را می خواهید؟ پروفسور ونگر را صدا بزنید.
قرارداد راجرز نیز در پایان فصل گذشته به مدت چهار سال تمدید شد و احتمال دارد او تا سال 2018 در لیورپول بماند. اما مطلب اینجاست که باید ببینیم آیا او زودتر از آنکه ونگر به غروب برسد، آیا راجرز به خط های کنار زمین می رسد و از لیورپول اخراج می شود یا خیر؟
اما بیایید تصور کنیم که ونگر تا آخرین روز قرارداد خود در باشگاه می ماند. ونگر در پایان قرارداد خود 67 ساله خواهد شد و تصور اینکه او بتواند مانند گذشته، استرس های ناشی از کار خود را تحمل کند سخت است. در مورد راجرز اما همه چیز به این بستگی دارد که او چگونه اوضاع را تغییر خواهد داد. اگر به عملکرد این فصل لیورپول نگاه کنیم، باید قبول کنیم که راجرز بیش از یک سال دیگر روی عرشه این کشتی نخواهد ماند. چهار سال زمان بسیار زیادی است و به نظر می رسد که صبر در لیگ برتر کاهش یافته است؛ هم اکنون الن پاردو که پنجمین فصل خود در نیوکاسل را تجربه می کند، دومین مربی حال حاضر لیگ برتر از نظر سال های حضور پیاپی روی نیمکت یک تیم است. دوران گذر لیورپول نیز در عین حال شروع شده است، استعدادهای جوانی در سال های آینده به تیم اضافه خواهند شد و در طرف مقابل بازیکنانی مانند جرارد به زودی از صحنه لیورپول حذف خواهند شد. در خط حمله نیز ماندن استوریج قطعی نیست و البته خط دفاع نیز باید از نو ساخته شود.
با تمامی این تفاسیر، جواب پرسش ابتدایی ما این است که ونگر به احتمال زیاد نسبت به همتای خود زمان بیشتری را در باشگاه خواهد گذراند؛ هرچند مانند همیشه، هیچ چیزی از پیش به شکل کامل مشخص نیست.
