طرفداری | در روز 11 مهر ماه 34 سال قبل تیم ملی کشورمان بعد از یک دوره 4 ساله افت و خروج از بین مدعیان درجه اول آسیا، در نیمه نهایی بازیهای آسیایی 1990 پکن به مصاف مهم ترین تیم آن دوران آسیا یعنی کره جنوبی رفت.
در آن دوران تیم ملی فوتبال کشورمان در رتبه بندی اعتبار، پایین تر از عربستان و کره جنوبی و چین و عراق قرار داشت و در جریان مسابقات مختلف جام ملتهای آسیا و مقدماتی جام جهانی، برابر عربستان و کره جنوبی و چین بازنده شده بود.
قبل از بازیهای آسیایی 1990 پکن، علی پروین که طی سالیان دهه شصت بارها پرسپولیس تهران را قهرمان مسابقات فوتبال باشگاه های تهران کرده بود، سرمربی تیم ملی شد. علی پروین با دعوت از همه مهره های شایسته فوتبال ایران، حتی مستعفیان سال 65 تیم ملی که در دوران سرمربیگری پرویز دهداری از تیم ملی استعفا کرده بودند را هم به تیم ملی برگرداند.
برخلاف انتظار اهالی فوتبال ایران، علی پروین برای بازیهای آسیایی 1990 پکن مردانی مثل حمید درخشان و کریم باوی را از فهرست نفرات تیم ملی خط زد و بازیکنانی مثل ناصر محمدخانی و مرتضی کرمانی را روی نیمکت نشاند و در بازی برابر کره جنوبی از تعداد مهاجمان هم کم کرد و با آرایش 1-5-4 به مصاف تیم کره جنوبی قدرتمندی رفت که کیفیت فوتبال خود را در آن دوران از سطح قاره بسیار بالاتر برده بود.
تیم ملی با احمدرضا عابدزاده درون دروازه، محمدپنجعلی، رضا حسن زاده، مجتبی محرمی، جواد زرینچه در خط دفاعی، شاهرخ بیانی، سیروس قایقران، مجید نامجومطلق، مهدی فنونی زاده و سید مهدی ابطحی در خط میانی و فرشاد پیوس به عنوان تک مهاجم در نوک حمله به میدان رفت.
بازی با برتری بی گفتگوی کره در نیمه اول شروع شد، حملات کره ای ها در نیمه دوم هم ادامه یافت اما از اواسط نیمه دوم این حملات فروکش کرد و ایران با قدرت بدنی فوق العاده بالا رفته رفته بر میدان تسلط یافت و در همین وضعیت بازی در اوقات قانونی خاتمه یافت.
در وقت اضافه اول ایران نه تنها بر توپ تسلط داشت بلکه اولین موقعیت گل خود را هم به دست آورد اما ضربه خطرناک فرشاد پیوس از بالای دروازه به اوت رفت.
در دقیقه 107 یعنی دومین دقیقه از وقت دوم اضافه روی یک رفت و برگشت، مجتبی محرمی با پاسی استثنایی سیروس قایقران را روانه دروازه حریف کرد و قایقران دروازه کره ای ها را گشود.
نماینده آسیا در 2 دوره 86 و 90 و در حالی که در آن دوران تنها 2 تیم از آسیا در جام جهانی حضور داشت، با داشتن ستاره ای بزرگ و بین المللی یعنی پارک جونگ سونگ نتوانست گل مساوی را بزند و بازی با برتری 1-0 ایران به پایان رسد.
ایران بعد از این برد به فینال رسید و با برتری برابر کره شمالی قهرمان آسیا شد، این قهرمانی اولین موفقیت رسمی فوتبال ایران بعد از 11 سال بود، 11 سال قبل از آن تیم ملی ما به المپیک 1980 مسکو صعود کرده بود، هر چند تحریم مسابقات توسط شورای انقلاب، مانع حضور بازیکنان ما در این مسابقات شده بود.
