اختصاصی طرفداری | این بخشی از مطلبی بسیار مفصل‌تر است که متأسفانه به‌خاطر نبود وقت موفق نشدم مطلب کامل را تقدیم علاقه‌مندان کنم. باشد تا فرصتی دیگر!
تاریخ این دو تیم بخش اعظمی از تاریخ فوتبال انگلستان را به خود اختصاص داده است. پس از ۱۱۹ دیدار در گودیسون پارک، زمین قدیمی اورتون، این استادیوم قرار است میزبان دربی نهایی مرسی‌ساید باشد. آخرین نبرد، فصول تکان‌دهنده‌ای را در تاریخ فوتبال انگلستان می‌بندد، جایی که لیورپول برای آخرین بار سفر بسیار کوتاهی به گودیسون پارک خواهد داشت تا به مصاف همشهری خود، اورتون برود.
این استادیوم خاص و قدیمی، مملو و غرق در بیش از یک قرن درام دربی مرسی‌ساید، میزبان آخرین درگیری لیگ بین رقبای شهر خواهد بود، قبل از اینکه اورتون از فصل ۲۶-۲۰۲۵ دوره جدیدی را در براملی مور داک (Bramley-Moor Dock) آغاز کند.
برای اورتونی‌ها، این فصل پایان یک خداحافظی عاطفی و احساسی با گودیسون پارک، خانه گرامی آنها از سال ۱۸۹۲ خواهد بود. این مکان شاهد لحظات فراموش‌نشدنی بی‌شماری بوده است و میزبانی مسابقات بزرگی، بیش از هر زمین دیگری در تاریخ فوتبال انگلیس، بوده است. در حالی که «تافی‌ها» برای خداحافظی با «بانوی بزرگ پیر» محبوب خود آماده می‌شوند، هواداران امیدوارند تیمشان با پیروزی در برابر همسایه‌های قرمزپوش، پرونده دربی مرسی‌ساید را در گودیسون ببندند.
امیرحسین صدر
6 دسامبر
مجسمه دیکسی دین معروف در ورودی گودیسون پارک
مرسی‌ساید دربی به واسطه تاریخ غنی و شدت و حدت نبردهای آن از شهرت جهانی برخوردار است و جایگاه خود را به‌عنوان یکی از پرتنش‌ترین رقابت‌های فوتبال به دست آورده است.
در حالی که لیورپول در سال‌های اخیر با ثبات و موفقیت بیشتری، تسلط و برتری خود را به رخ کشیده است، اما رقابت این دو تیم در هر شرایطی ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود را حفظ کرده و همیشه غیرقابل‌پیش‌بینی مانده است.
گودیسون پارک، هرگز منطقه‌ای برای شکار آسان و «هلو برو تو گلو» برای قرمزها نبوده است. لیورپول در هفت دیدار اخیر خود فقط به یک برد در گودیسون کفایت کرده است و اورتون بارها و بارها در فصول مختلف، حتی در دوران برتری بی‌چون‌وچرای لیورپول مثل دوران اخیر، اغلب راهی برای مایوس کردن همسایه خود پیدا کرده است. همیشه...
گودیسون، از زمان اولین دیدار آبی و قرمز مرسی‌ساید در سال ۱۸۹۴، مسابقه‌ای که اورتون با نتیجه ۰-۳ پیروز شد، میزبان ۱۱۹ دربی بوده است و طی آن غنائم به‌طور مساوی تقسیم شده است: ۴۱ برد و ۳۷ تساوی.
این برابری بر خطرات آخرین بازی فصل ۲۵-۲۴ تأکید می‌کند. پیروزی برای هر یک از طرفین نه تنها کری‌خوانی‌های بی‌پایان محلی را به همراه خواهد داشت، بلکه تعادل تاریخی داستان‌های بی‌شمار و شنیدنی درگیری‌های آنها در این مکان تاریخی را برهم خواهد زد.
فراتر از دیدار آخر این دو تیم در گودیسون، کتابچه بزرگ نبردهای دربی مرسی‌ساید، لیورپول را در آستانه یک نقطه عطف قرار داده است:
در ۲۴۴ دیدار، قرمزها ۹۹ برد کسب کرده‌اند. پیروزی فردا صدمین پیروزی آنها را رقم خواهد زد؛ دستاوردی که برای هواداران لیورپول طنین‌انداز قدرت آنها در شهر خواهد داشت.
تنها موردی که شاید این دو تیم را در گودیسون پارک بار دیگر در برابر هم قرار دهد، یک صورت روی خواهد داد، مگر اینکه سرنوشت دخالت کند و رقبا در جام حذفی این فصل مقابل یکدیگر قرار گیرند. در غیر این صورت، مسابقه امروز آخرین دربی شهر لیورپول در گودیسون پارک خواهد بود.
خداحافظی با یک دوران شورانگیز و ادای احترام به ورزشگاهی که قلب تپنده اورتون برای بیش از ۱۳۰ سال بوده است. خاطرات زیادی از دیدارهای این دو تیم در گودیسون از ذهنم می‌گذرد. ولی اشاره به آنها در فرصتی محدود حقیقتاً غیرممکن است. اما یک دیدار بدون گل صفر-صفر همیشه در ذهنم به یادگار مانده است. سوم می ۱۹۸۹ بود.
آنچه در آن شب حائز اهمیت بود، خود فوتبال نبود. در عواقب فاجعه هیلزبورو، که در نهایت ۹۷ هوادار لیورپول کشته شدند، مردم مرسی‌ساید کنار هم ایستادند. این بازی، تقریباً فقط دو هفته و اندی پس از فاجعه شفیلد بود؛ بازگشت لیورپول به مسابقات. و چقدر دردناک، این دیدار مقابل اورتون در گودیسون پارک بود.
دور و اطراف گودیسون؛ آسمان همیشه آبی نماند!
اورتون و هوادارانش بعد از هیلزبورو بی‌عیب و نقص کاملاً در پشت لیورپول قرار گرفتند. این تراژدی باشگاه فوتبال لیورپول نبود، این تراژدی مرسی‌ساید بود. خانواده‌ها و گروه‌ها، دوست و آشنا، همه و همه به یکدیگر ملحق شدند. حس غم و اندوه در دو سوی استنلی پارک عمیق‌تر از حادثه ساده‌ای بود.
فضای شب گزنده بود. آبی‌ها و قرمزها به تمام معنا شانه‌به‌شانه ایستادند. هواداران اورتون به همتایان لیورپولی خود پیوستند و آهنگ «تو هرگز تنها قدم نخواهی زد» را سر دادند. هواداران لیورپول بنری را به نمایش گذاشتند و از حمایت همسایگان خود تشکر کردند. قبل از شروع بازی و دوباره پس از سوت پایان، شعارهای «مرسی‌ساید، مرسی‌ساید، مرسی‌ساید» سر داده شد؛ زمانی که دو هفته بعد این دو باشگاه در فینال جام حذفی، جام حذفی کاملاً مرسی‌سایدی در ومبلی، مقابل هم قرار گرفتند.
در دهه ۸۰، لیورپول و اورتون گل‌های سرسبد فوتبال انگلستان بودند. مرسی‌ساید حکومت مطلقی داشت. این دو تیم برای قهرمانی در لیگ، در فینال جام حذفی و جام اتحادیه با هم رقابت می‌جنگیدند. اما رقابت آنها با احترام و آگاهی از این مورد پراهمیت شکل گرفته بود؛ آنچه هواداران این دو تیم که در خیلی موارد از یک فامیل و محله بودند، را متحد می‌کند مهم‌تر از چیزی است که آنها را از یکدیگر جدا می‌کند.
در طول سال‌ها، این حس همبستگی و اجتماعی تا حد زیادی از بین رفته است و مانند هر رقابت شهری دیگری در دنیا کینه‌توزانه و خصمانه شده است. حیف، افسوس بزرگی است. دورانی بود که مرسی‌ساید دربی در عین تعصب بی‌حد در میدان نبرد، دربی خانوادگی نام داشت.
کسانی که تاریخ را می‌دانند مطلع‌اند اورتون اولین قهرمانی لیگ خود را در سال ۱۸۹۱ در آنفیلد جشن گرفت، زمانی که بوتل‌های بی‌رحم رقیب محلی آنها بود. اما تافی‌ها یک سال پس از درگیری و اختلاف با صاحب ملک، جان هولدینگ، به آن‌سوی استنلی پارک نقل مکان کرد تا گودیسون پارک تاریخ خود را بسازد؛ اولین زمین و استادیوم فوتبال ساخته‌شده در انگلستان.
برای پر کردن خلأ مالی در آنفیلد، هولدینگ باشگاه لیورپول را تأسیس کرد و پس از صعود در لیگ‌های متعدد، در فصل ۹۵-۱۸۹۴ همپای اورتون در دسته یکم شد. ۸۷ سال طول کشید تا در ۷ نوامبر ۱۹۸۱، بعد از پیروزی ۱-۳ در آنفیلد، تعداد پیروزی‌های بخش قرمزنشین شهر از آبی‌ها پیشی گیرد.
وقتی اوزه بیو، مهاجم افسانه‌ای پرتغال، سالیان سال پیش از رونالدو در سال ۲۰۰۸ برای بازی اورتون و بنفیکا در لیگ اروپا به گودیسون بازگشت، جایی که در جام جهانی ۱۹۶۶ در دو بازی شش گل به ثمر رسانده بود، تحسین و تمجید خود را از این استادیوم پنهان نکرد:
امروز برای من، برای خانواده‌ام و بنفیکا روز خوبی است که در گودیسون بازی می‌کند. گودیسون پارک در تمامی طول زندگی ورزشی‌ام بهترین ورزشگاه باقی خواهد ماند.
گودیسون میزبان برخی دیگر از بزرگ‌ترین بازیکنان جهان، از جمله پله تا فرانتس بکن‌بائر هم بوده است.
نمی‌دانم، ولی دربی مرسی‌ساید بزرگ‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کنید، و با توجه به اینکه نتیجه بازی آخر هفته برای همیشه در کتاب‌های تاریخ باقی خواهد ماند، هر دو تیم به دنبال این هستند تا خداحافظی از گودیسون پارک را به خاطره‌ای خاطره‌انگیز تبدیل کنند!
