این سوال من از شما نیست، سوال عقل خودم از خودمه که هی تکرار میشه
به عنوان کسی که سالها فوتبال دیده و خب هر هفته بازیهای جذاب اروپا رو دیده اینو دارم میگم
چند وقتیه این حرف رو عقلم از خودم می پرسه، حتی حین حساس ترین بازیها،. که چرا درحالیکه فوتبال دیدن و بردن تیم محبوبم هیچ تاثیری روی من نداره و واسه شخص خودم هیچ سودی نداره فوتبال میبینم ( با این فرض که دیدنش همیشه با بردن تیم محبوب همراه نیست و میتونه منجر به ناراحتی بشه دیگه بدتر)
اصطلاحا فوتبال دیدن و اهمیت دادن بیش از حد بهش و هر کاری که سودی واست نداشته باشه ولی ازت انرژی بگیره و باعث ناراحتی بشه خیلی کار احمقانه ای بنظر میاد این فقط مربوط به کسایی که فوتبال سطحی لیگ ایرانو میبینن نیست.
نمیدومم این موضوع باعث میشه فوتبال دیدن رو بزارم کنار یا نه، ولی قرار گرفتن در جریان سختی زندگی و بحث های فلسفی روز به روز انگیزه مو برای فوتبال دنبال کردن کمتر کرده چون من یه ادم عقل گرا هستم و عقل هی بهم میگه این فوتبال دیدن چیزی به تو نمیرسونه و این حس باعث میشه هی از دیدنش کمتر کنم
قبلا همه بازیها رو میدیدم، اخیرا فقط بازیهای رئالو میدیدم و شاید بارسا ولی الان فقط مراحل حذفی لیگ قهرمانان رو میبینم و هی کمتر داره میشه و نتیجه گرفتن و نگرفتن تیم مورد علاقمم واقعا داره اهمیتش واسم کمتر میشه
اگه بگیم فوتبال دیدن برای فراموشی کوتاه مدت مشکلات زندگی خوبه در حالی استدلال درستی هست که فوتبال، وقت اضافه برای خود زندگی ازمون نگیره که اصولا کسایی که زیاد دنبال میکنن فکر و. ذکر شون بیش از حد مشغول پیگیری ایش میشه
ولی سوال جالبیه، چرا با اینکه فوتبال هیچی بهمون نمیرسونه میبینیمش آیا یه جور اعتیاده؟
