طرفداری | پیروزی 1-0 آرسنال مقابل چلسی، فقط یک دربی لندن نبود؛ نبردی بود بین دو مربی که هر دو زمانی دستیار پپ گواردیولا بودند، اما حالا در جایگاه رقیب رو به روی هم ایستادند. میکل آرتتا و انزو مارسکا، شاگردان درس‌پس‌داده‌ی استادشان، مسیر خود را در لیگ برتر پیدا کرده‌اند، آن هم در فصلی که خلاف گذشته، منچسترسیتی دیگر شکست‌ناپذیر به نظر نمی‌رسد.
اما نکته مهم‌تر اینجاست؛ اگرچه هر دو شاگرد گواردیولا در بین چهار تیم برتر جدول قرار دارند، اما هیچکدام واقعاً تیمی آماده برای به چالش کشیدن قهرمانی نیستند. آرسنال نسبت به فصل قبل افت کرده و چلسی هنوز در حال ساختن هویت جدیدش است. در همین حال، منچسترسیتی از حد انتظار پایین‌تر ظاهر شده است و لیگ برتر دیگر مانند سال‌های گذشته تحت سلطه استاد نیست.
شاگردان استاد، هنوز در حد او نیستند
گواردیولا یک مربی نیست؛ یک مکتب است. مربیانی مثل آرتتا و مارسکا، که زیر نظر او کار کرده‌اند، فلسفه‌اش را کاملاً درک کرده‌اند؛ کنترل از طریق مالکیت توپ، موقعیت‌یابی دقیق و پرس شدید. اما آموختن این اصول یک چیز است و اجرای آن‌ها در سطح گواردیولا چیز دیگر.
آرتتا از سال ۲۰۱۹ در تلاش بوده تا آرسنال را به سطح منچسترسیتی برساند. اما برخلاف فصل گذشته که آرسنال تا هفته‌های پایانی مدعی قهرمانی بود، امسال تیمش در همان سطح ظاهر نشده است. ساختار تیمی همچنان محکم است، اما برتری تاکتیکی و اعتماد به نفسی که آن‌ها را به تهدیدی جدی برای سیتی تبدیل کرده بود، کمتر به چشم می‌آید.
مارسکا تازه در ابتدای مسیر است. چلسی‌اش شبیه به تیم‌های گواردیولا بازی می‌کند؛ سعی در بازی‌سازی از عقب، پاس‌های ترکیبی و کنترل جریان بازی. اما هنوز خیلی خام است. با این حال، همین که توانسته این تیم پرنوسان را در بین چهار تیم برتر حفظ کند، نشانه‌ای از آینده‌ای روشن است.
در همین حال، سیتی برای اولین بار در دوران گواردیولا، تیم منسجمی نیست. آن‌ها آسیب‌پذیرتر از همیشه به نظر می‌رسند و گواردیولا هنوز راه‌حلی قطعی برای بازگشت به اوج پیدا نکرده است.
آرتتا برنده، اما با نشانه‌های ضعف
در این دربی، شاهد یک نمایش کامل از مدرسه گواردیولا بودیم. آرسنال مالک توپ بود، بازی را کنترل می‌کرد، و در تمام دقایق ابتدایی چلسی را تحت فشار قرار داد. با این وجود، انگار آرتتا فصل بردهای سه-هیچ و در جریان بازیِ جزوه‌های گواردیولا را گم کرده و بعد از گل برتری به عقب برمی‌گردد. گل پیروزی آن‌ها روی یک ضربه ایستگاهی بود، نه یک حرکت ترکیبی درخشان یا یک ضدحمله برق‌آسا. آرسنال هنوز منظم است، اما دیگر همان تیمی نیست که فصل گذشته منچسترسیتی را تا آخرین مسابقه به چالش کشید. این تیم همچنان خوب است، اما شبیه یک تیم در حال پیشرفت به نظر نمی‌رسد.
در سوی دیگر، چلسی سعی کرد با برنامه مارسکا بازی را به سود خود تغییر دهد، اما فاقد هماهنگی لازم بود. تیم او در حال یادگیری است و هنوز فاصله زیادی با اجرای کامل فلسفه‌اش دارد.
منچسترسیتی؛ استاد، در خطر
اما بزرگ‌ترین نکته این فصل، نه پیشرفت آرتتا یا مارسکا، بلکه افت گواردیولا است. سال‌ها، منچسترسیتی چنان قدرتی از خود نشان داده بود که رقابت بر سر قهرمانی تقریباً بی‌معنی به نظر می‌رسید. اما حالا، تیم گواردیولا در حال مبارزه با افت عملکرد، خستگی و تغییرات تاکتیکی است.
و اینجا یک سوال اساسی مطرح می‌شود؛ اگر سیتی ضعیف‌تر شده، پس چرا آرسنال از این فرصت استفاده نکرده است؟ اگر تیم آرتتا سال گذشته آماده برداشتن تاج از سر استادش بود، چرا امسال همان جاه‌طلبی را نشان نمی‌دهد؟
در همین حال، چلسی هم در جمع تیم‌های برتر قرار دارد، اما هنوز تیمی نیست که واقعاً تهدیدی برای قهرمانی محسوب شود. در مجموع، گواردیولا افت کرده، اما شاگردانش هنوز به اندازه کافی قوی نشده‌اند تا جای او را بگیرند.
تغییری در قدرت، اما نه آنقدر که استاد نگران شود
این دربی تصویری از آینده لیگ برتر بود؛ دو مربی که از مکتب گواردیولا آمده‌اند اما هنوز در تلاشند تا تیم‌هایشان را به سطحی برسانند که بتوانند بر فوتبال انگلیس مسلط شوند.
آرتتا و مارسکا هر دو در بین چهار تیم برتر هستند، اما آرسنال امسال همان تیم ترسناک فصل قبل نیست و چلسی هنوز در دوران گذار است. در همین حال، گواردیولا برای اولین بار در دوران حضورش در انگلیس به دردسر افتاده است.
اما آیا این به معنای آغاز یک دوران جدید است؟ هنوز نه. گواردیولا سال‌هاست که استانداردهای لیگ برتر را شکل داده و منچسترسیتی را به سطحی رسانده که هیچکدام از شاگردانش هنوز نتوانسته‌اند کاملاً به آن دست پیدا کنند. شاید روزی شاگردانش از او عبور کنند، اما هنوز به آن نقطه نرسیده‌ایم. جنگ آغاز شده، اما امپراتوری سقوط نکرده است؛ حداقل هنوز نه.
