طرفداری- دله آلی هافبک انگلیسی تاتنهام در مصاحبه ای مفصل از همه چیز حرف زده است؛ از نخستین گل در رده بزرگسالان، از سرسختی مدافعان و دروازه بانان لیگ برتر، از نقش خود در ترکیب تاتنهام و البته از مقایسه خود با بزرگان فوتبال انگلیس.
اسکای گزارش می دهد: 16 سال و 216 روز سن داشت که برای نخستین بار در ترکیب اصلی میلتون قرار گرفت و در همان بازی از فاصله 30 یاردی و با شوتی سرکش با پای راست، دروازه کمبریج سیتی را در جام حذفی گشود. خودش در آن باره می گوید:
خیلی از هم تیمی هایم از این که من توان این را داشتم که شوتم را تا آنجا برسانم، تعجب کردند. من از میلتون آمده بودم، کسی که آن ها را تماشا می کرد، توپ جمع کن باشگاه بود، از آکادمی به تیم اصلی آمد و سپس آن گل را زد؛ این باورنکردنی بود. روز بعد در مدرسه، حس یک آدم مشهور را داشتم. برخی از بچه ها طرفدار میلتون بودند و از من خواستند تا به آن ها امضا بدهم. این ها حواس مرا از ریاضیات به سوی خود جلب کرد!
در فصل جاری لیگ برتر 16 گل برای تیمش زده ولی می گوید که برای رسیدن به دروازه حریف کار آسانی نداشته است.
به ویژه در لیگ برتر مدافعان خیلی هوشیارند بنابراین باید آن ها را با حرکات خود فریب دهید تا فکر کنند شما قرار است کار دیگری را انجام دهید. برای نمونه کریستین (اریکسن) توپ را کمی جلو می اندازد و من با نگاه به پشت سرم، می بینم که دفاعی آنجاست که فکر می کند من کنارش ایستاده ام. چنین حرکاتی به صورت طبیعی رخ می دهند ولی کمی باید به آن فکر کرد.
اما می رسیم به قسمت اصلی: ضربه آخر. چگونه از پس دروازه بانان بر می آیی؟
هر دروازه بانی با دیگری فرق می کند پس باید دروازه بان مورد نظر را ارزیابی کنید اما ما در تیم مان یک مربی دروازه بانان (تونی خیمنز) داریم که باورنکردنی است و همیشه مسیر توپ را درست تشخیص می دهد. اگر دروازه بانی از دروازه اش خارج شود و به فکر ضربه زمینی باشد، می توان توپ را از بالای سرش عبور داد؛ به هر حال نحوه گل زدن به هر دروازه بانی، متفاوت است.
با این حجم از گلزنی، گاهی باور این که او مهاجم نیست یا حتی یک وینگر، سخت است. خودش اما تاکید دارد که یک هافبک است.
من بی شک یک هافبک هستم. وقتی به جلوی زمین و جایی که مختص به هری کین است می روم، احساس راحتی نمی کنم. من با دیدن بازی های استیون جرارد که در پست شماره هشت بازی می کرد، بزرگ شدم؛ به خاطر همین دوست دارم آنجا بازی کنم ولی وقتی رقابت تا این حد فشرده است، باید جایی بازی کرد که مربی می خواهد. گله ای ندارم و از بازی کردن در این پست خوشحالم. بازی کردن مان با سه مدافع، آزادی بیشتری به من داد و فرصت های گلزنی بیشتری را نصیب من کرد. گاهی باید به پشت H (هری کین!) بدوم و برای او فضا سازی کنم تا شوتزنی کند و از این دست کارها. اما همان گونه که گفتم، من کاملا یک هافبک هستم.
از فصل نخست حضورش در تاتنهام، در 40 گل تیمش نقش داشته است و این یعنی رکوردی بهتر از استیون جرارد، فرانک لمپارد و پل اسکولز در همین مدت. او مقایسه شدن با این افراد را مایه مباهات می داند اما خود را هنوز در حد آن ها نمی داند.
این که نام من کنار آن ها برده شود، خوشایند است ولی من حتی برای فکر کردن به این که اندازه آن ها خوب هستم، هنوز راه درازی را در پیش دارم. همه این اشخاص برای باشگاه و کشورشان خدمت های فراوانی کردند و به عقیده من آن ها بازیکنان باورنکردنی ای هستند. آنان از دید من اسطوره اند؛ کسانی که من دنبال شان می کنم بنابراین این حرف ها برایم چندان قابل اعتنا نیستند.
