اختصاصی طرفداری - مراکش طی ماه های اخیر همواره به لحاظ نتیجه گیری عملکرد موفقی داشته که این قضیه موجب می شود شاگردان رنارد به لحاظ مسائل ذهنی و اعتماد به نفس، در بهترین حالتِ خود به استقبالِ جام جهانی آیند.
بررسی ها مشخص می کند مراکش توانایی بالایی برای ارائه Build up Play ندارد. برای پیاده سازی این سبک از بازی هجومی نیاز است بازیکنانی با توان تکنیکی بالا در میدان حضور داشته باشند و ارسال پاس های کوتاه توأم با تحرک کافی برای ایجاد فضا، از دیگر نیازهای این سبک است. به تعبیری اگر تیمی سازمان دفاعی منسجمی داشته باشد و پرتعداد در فاز دفاعی حاضر شود و کناره های زمین را نیز به خوبی پوشش دهد، مراکش ایده و توانایی ویژه ای برای باز کردن دفاعِ حریف نخواهد داشت.
در سوی مقابل تیم تحت هدایت کی روش نیز تا حدود زیادی از این حیث مشابه با مراکش است و در این میان باید دید مربیان دو تیم "چه نقشی" را برمی گزینند.
مراکشی ها زمانی که شکل دفاعی به خود می گیرند، اعمالِ فشار اولیه مناسبی دارند و به دنبال آن با انتقال های با کیفیت، توانایی باز کردن هر دروازه ای را خواهند داشت. این تیم به زمان زیادی برای تغییر شکل از دفاع به حمله نیاز ندارد و از سوی دیگر با توجه به توانِ جسمانی بالا، پرسینگ مناسبی نیز دارد.
در چنین شرایطی "حفظ توپ" از سوی هر دو تیم می تواند به مانند یک شمشیر دو لبه باشد و ریسک بالایی را می طلبد. حفظ توپ از سوی ایران و به دنبال انجامِ اشتباهاتِ احتمالی، مساوی است با سبکِ فوتبالِ مورد علاقه مراکش، یعنی تغییر شکل های ویران کننده. در سوی مقابل مراکش نیز تا حدود زیادی این خطر را حس می کند؛ بنابراین مربیان دو تیم کار سختی برای تصمیم گیری در این خصوص خواهند داشت.
در هر صورت باید دید سرانجام کدام مربی میل بیشتری برای حفظ مالکیت توپ دارد؛ موردی که می تواند نقش تعیین کننده ای در جریان بازی داشته باشد و باید گفت تصمیماتِ مربیان برای اتخاذِ استراتژی صحیح در این دیدار حساس، به مانند یک شطرنجِ تمام عیار است.
