طرفداری- ادن هازارد در مصاحبه جدید خود از خانواده‌اش، نیمار، جام جهانی ۲۰۱۸، زلاتان ابراهیموویچ، ژوزه مورینیو و البته انتقال به رئال مادرید صحبت کرد.
به گزارش HLN، بعد از ظهر سه شنبه گذشته، مصاحبه‌ای اختصاصی با ادن هازارد انجام شد. بینی‌اش مسدود شده بود و به نظر می‌رسید سرما خورده باشد. از او پرسیده شد آیا می‌تواند تمرین کند؟
بله، البته. مگر این که فکر کنید ماندن در داخل سالن بهتر است...
در توبیزه هستیم؛ تمام هستی‌ات اینجاست، این طور نیست؟ اگر با خودرو حرکت کنیم، یک ربع تا محل زادگاهت فاصله داریم.
(می خندد) برایم جالب است که پدر و مادرم هنوز در خانه پدری زندگی می‌کنند. هنگامی که به خاطر تیم ملی در بلژیک هستم و یک مرخصی به ما داده می‌شود، به سمت منزل می‌روم تا مانند هر پسر دیگری همراه با مادرم غذا بخورم.
چه شروعی در فصل جدید همراه با چلسی داشتی! زیر نظر سرمربی جدید یعنی مائوریتزیو ساری، روزهای خوبی را سپری می‌کنی...
حس خوبی نسبت به سبک بازی او دارم که مبتنی بر مالکیت است. خواسته ساری این است که طی یک یا دو ضرب از عقب زمین به جلو برسیم و در بیست متر پایانی زمین به ما اجازه می‌دهد خلاقیت فردی خود را استفاده کنیم.
چه حسی در مورد خودت داری؟ به نظرت در بهترین فرم دوران حرفه‌ای خود به سر می‌بری؟
راضی هستم. می‌گویند اوج تجارب یک بازیکن به فاصله سال‌های ۲۷ تا ۲۹ سالگی‌است. می‌توانم این گفته را تایید کنم. کاملا آرام و خوشحال هستم. از نظر جسمانی حس بهتری نسبت به هر زمان دیگری دارم و با تجارب ده سال فوتبال بازی کردن، بازی می‌کنم.
در بازی مقابل برزیل در جام جهانی هم خارق العاده بودی...
باید بهترین مسابقه دوران حرفه‌ای من، بدون گلزنی یا ارسال پاس گل بوده باشد. اعتماد به نفس آن بازی را از گذشته به دست آورده بودم؛ بازگشت جلوی ژاپن که من هم در آن نقش داشتم، بازی مقابل تونس...خیلی زود این حس را پیدا کردم که: «این جام جهانی من خواهد بود».
ناگهان شنیدیم که می‌گویند: «هازارد تبدیل به یک برنده شده است». با نگاهی به فهرست مربیانت در طول سالیان در چلسی، می‌بینیم همه آن‌ها مربیان برنده‌ای بوده‌اند: بنیتس، مورینیو، کونته...
هیچگاه با هدف اولیه «می‌خواهم برنده باشم» فوتبال بازی نکردم. هنوز هدف اولیه من به عنوان یک فوتبالیست این است که بازی جذابی به نمایش بگذارم. اما حق با شماست، همیشه مکالمه‌ام با مورینیو را به یاد می‌آورم: «ادن باید فلان کار را بکنی، ادن باید بسار کار را بکنی». همه چیز برای او در برنده شدن خلاصه می‌شد. بله، او مشوق من بود.
از حست در تیم مورینیو بگو.
فصل آخر بازی کردن زیر نظر مورینیو دیگر لذتبخش نبود. قهرمان نشدیم و به تمریناتی بر اساس یک روتین پرداختیم که اصلا جذابیتی نداشت. به پایان رسیدن آن همکاری به سود همه جوانب بود. اما اگر از من بپرسید که دوست داری با کدام مربی دوباره همکاری کنی، خواهم گفت «مورینیو».
واقعا؟
اگر نتایج مطلوب نباشند، شروع به انتقاد از بازیکنانش میکند؛ شما این را می‌دانید. اما سپس توانستم از این مسائل عبور کنم چون این بخشی از شخصیت او است. اگر بخواهید، مورینیو بهترین مربی‌ای است که می‌توانید تصورش را بکنید. آنگاه با شما دوست می‌شود و می‌توانید هرکاری که دلتان می‌خواهد انجام بدهید (می‌خندد). اگر یک روز مرخصی بخواهید، دو روز مرخصی به شما خواهد داد. اگر اوضاع خوب پیش برود، مورینیو فوتبال را مثل من می‌بیند: ساده. حتی تصوری که از او به عنوان یک مربی به شدت دفاعی وجود داشت، چندان بد نبود. او با افراد ماجراجویی همچون (پپ) گواردیولا خیلی فاصله دارد اما در سالی که قهرمان شدیم، گل‌های زیادی زدیم و بازی‌های خوبی انجام دادیم. به نظرم در حرفه خود حسرت چیزهای بسیاری را نمی‌خورم اما این که چرا دیگر با مورینیو در چلسی کار نکردم، چرا. تیمی داشتیم که می‌توانست جوایز بسیاری کسب کند.
آن فصل سوم حضورت در چلسی بود. لیونل مسی و کریستیانو رونالدو در طول سالیان شاهد آمدن و رفتن مربیان بسیاری بودند اما باز به مدت بیش از یک دهه، بالاتر از هر بازیکن دیگری بودند. با این حال اگر دو بازی گلزنی نکنند، انتقادات شروع می‌شود.
امروزه مردم کاری جز انتقاد کردن انجام نمی‌دهند. نیمار برای این که در تمام طول جام جهانی مورد انتقاد قرار نگیرد، چه باید می‌کرد؟
دقیقا! می‌خواهم در همین مورد با تو حرف بزنم. گفته می‌شد نیمار زیبایی بازی را می‌کُشد. نظرت چیست؟
کاملا بی‌مورد است. نیمار دو ماه قبل از جام جهانی همان مصدومیتی را داست که در ژوئن ۲۰۱۷ برای من پدید آمد. یک شکستگی بین مچ و ساق پا. او یک ماه و نیم از میادین دور بود. می‌توانم به شما اطمینان بدهم که در چنین شرایطی، بدن آماده نیست تا دوباره به سرعت نمایش‌های قبلی را اجرا کند. با این وجود تمامی مسئولیت‌ها در روسیه روی دوش او قرار داشت. باید ستاره تورنمنت می‌شد، برزیل را قهرمان می‌کرد، دریبل می‌زد، با رسانه‌ها کنار می‌آمد... به علاوه من نیمار را می‌شناسم: او می‌خواهد چیز خاصی به مخاطب خود نشان بدهد. در این صورت آیا نمی‌شد فردی را که حتی جام جهانی بدی هم نداشت، مورد انتقاد قرار نداد؟
هنوز هم سر حرفت هستی که می‌خواهی مخاطبت را سرگرم کنی؟
(می‌خندد) بله. از پنج سالگی فوتبال بازی می‌کنم و خیلی زود فهمیدم که: «ادن، همیشه نمی‌توان برنده بود». پس یاد گرفتم که فشاری روی خودم وارد نکنم. به حرف خودم بر می‌گردم: برای لذت خودم و رقم زدن لحظاتی خوش برای دیگران، فوتبال بازی می‌کنم. روزی که دیگر نتوانم چنین کاری کنم (لذت ببرم) سریعا کنار خواهم کشید.
یعنی هرگز این حس را نداشتی که نمی‌توانی مخاطبت را سرگرم کنی؟
(سرش را تکان می‌دهد) در دوازده سالی که حرفه‌ای فوتبال بازی می‌کنم، یک سال بد داشتم: شش ماه آخر تحت هدایت مورینیو. البته بخشی از آن هم تقصیر خودم بود. پس از قهرمانی در لیگ، تعطیلات اضافه‌ای از مورینیو طلب کردیم. در ابتدای فصل کاملا از فرم به دور بودم. تابستان امسال، این درس را به خاطر آوردم و به همین خاطر چهار هفته پس از جام جهانی به تمرینات چلسی برگشتم.
ده دقیقه قبل از به پایان رسیدن بازی نیمه نهایی مقابل فرانسه، پیامکی برای یکی از همکاران فرستادم: «اوضاع خوب نیست» و او پاسخ داد: «نه هنوز. ادن در راه است...» اما ادن از راه نرسید.
(آهی کشید) می‌دانستم باید حرکتی انفرادی صورت بگیرد. اما آن‌ها خیلی خوب بودند... به تازگی با دیدیه دروگبا صحبت کردم. او به من گفت: «پس از گذشت نیم ساعت از بازی می‌دانستم که بلژیک بازنده خواهد بود». پرسیدم چرا؟ «چون آن بلژیکی نبود که مقابل برزیل بازی کرد». درست می‌گوید، من در نیم ساعت ابتدایی آن بازی تمام توانم را گذاشتم و خسته نشدم، اما انرژی لازم برای انجام دادن کاری که جلوی برزیل توان آن را داشتم، در خود نمی‌دیدم. به نظرم سایر بچه‌ها هم حس مشابهی داشتند. رویارویی با برزیل و سپس فرانسه در چنین بازه کوتاهی خیلی دشوار است. متاسفم، دیگر نمی‌توانستم کاری بکنم.
نباید بازی سوم مرحله گروهی مقابل انگلیس را با پیروزی پشت سر می‌گذاشتیم؟
البته که همین طور است. اگر در آن بازی برنده می‌شدیم، هرگز تجربه بازی با برزیل را پیدا نمی‌کردیم.
می‌دانی زیبایی فوتبال یعنی چه؟ این که زلاتان ابراهیموویچ در ۳۷ سالگی، هنوز هم هر هفته کل آمریکا را بر هم می‌ریزد.
رباط صلیبی او دو سال پیش پاره شد، هی! اگر در ۳۵ سالگی رباط صلیبی من پاره شود، می‌گویم: خداحافظ. زلاتان همچون زیدان یا مودریچ شخصیتی نیست که به او لقب جادوگر را بدهم ولی احترام بسیار بالایی برای او قائلم.
با چه بازیکنان دیگری در واتس اپ در تماس هستی؟
مو صلاح. در چلسی کنار او بازی کردم و با هم دوست شدیم. با ام باپه هم در تماس هستم. واران را هم می‌شناسم چون در لنس با تورگان (برادرش) هم تیمی بود.
تفریح ستاره جهانی، ادن هازارد چیست؟
من ستاره نیستم. من فردی عادی هستم که همراه خانواده‌اش به نوشیدن قهوه می‌رود؛ کسی به ملاقات عمویش بر سر مزرعه می‌رود. از آن آدم‌های پر زرق و برق نیستم. خیلی ساده زندگی می‌کنم؛ درست به همان نحوی که بزرگ شدم: «متواضع بمان و به مردم احترام بگذار».
همیشه شاد هستی؟
همیشه
با خودت جر و بحث نمی‌کنی؟
امکان ندارد.
نسبت به فرزندانت سختگیر هستی؟
نسبت به همسر خودم سختگیری خیلی بیشتری می‌کنم. او اغلب می‌گوید: «وااااای»! اما جرأت تنبیه کردن بچه‌ها بدون اعمال خشونت را دارم!
می‌توانی بدون فوتبال دوام بیاوری؟
اوه، آسان است. حتی هنوز نمی‌دانم بعد از خداحافظی از دنیای بازی، باز در فوتبال بمانم یا نه؛ مگر این که بخواهم مربی رده پایه شوم. این جهانی جعلی است؛ پر از بازیکنان، مربیان و خبرنگاران... بگذارید من در سایه باشم.
همه مطالبی که در مورد خودت نوشته می‌شود را می‌خوانی؟
(سری تکان می‌دهد) مادرم این کار را میکند (می‌خندد) و اگر چیز بدی در مورد پسرش نوشته شود، عصبانی می‌شود. اما مادرم خیلی به من افتخار میکند. اگر بازی خیلی خوبی انجام بدهم، پیام تبریکی برای من می‌فرستد. مادران همین طور هستند.
و همسرت؛ او چه حسی از زندگی کردن با بهترین فوتبالیست حال حاضر دنیا دارد؟
پفففف! اگر گلی بزنم، آن را نگاه میکند و در غیر این صورت رابطه سردی با فوتبال دارد.
آیا به نظر او باید به رئال مادرید بروی؟
ناتاشا برای آن هم اهمیتی قائل نیست؛ هر جا که من بروم، او هم می‌آید.
به نظرم کم کم می‌توانی حرف زدن از رئال مادرید را تمام کنی. اگر آن باشگاه را تا این اندازه دوست داری، خب به آنجا برو!
(می‌خندد) بسیار خب، دیگر حرفی نمی‌زنم. بگذارید این طور بگویم: اگر روزی برای رئال مادرید بازی کنم، خیلی خوشحال خواهم شد و اگر هرگز برای رئال مادرید بازی نکنم، یعنی چنین اجازه‌ای نداشته‌ام. آنگاه از حضور در چلسی خوشحال خواهم بود.
هازارد در مورد مودریچ هم حرف زد که آن بخش از صحبت‌های او را می‌توانید از اینجا بخوانید.
