طرفداری / ابوالفضل زارع؛ نزدیک به 14 سال از روزهای خوش آتزوری در سرزمین ژرمن ها می گذرد؛ روز هایی که شاگردان مارچلو لیپی، چشم تمام فوتبال دوستان را به خود و بازی های چشم نوازشان خیره کرده بودند.
کنار مشاهیری چون گتوزو، پیرلو، توتی،بوفون و... حضور جوانی 23 ساله در ترکیب های ابتدایی پیرمرد ایتالیایی که در عین جوانی بسیار با صلابت و با انگیزه نشان می داد، نقطه عطف ایتالیای جذاب 2006 بود.
او کسی نبود جز دنیله د روسی؛ جوانی که از رم می آمد و بازی های چشم نوازش در آ اس رم و البته درخشش او در مسابقات زیر 21 سال اروپا و المپیک تابستانی 2004 که به ترتیب رتبه های اول و سوم را برای جوانان ایتالیایی به همراه داشتند، لیپی را مجاب کرده بود تا او را در جمع بزرگان به آلمان ببرد و حاصلش این بود که اکنون هیچ کس نمی تواند تاثیرگذاری و نقش مهم او در کسب جام آن مسابقات را انکار کند.
گرچه بعد از ارائه ی چند نمایش جذاب، ضربه ی آرنج او به صورت مک براید آمریکایی، او را 4 بازی از همراهی ایتالیا محروم کرد اما بازگشتش همزمان شد با رسیدن ایتالیا به فینال تورنمنت و تقبل نواختن سومین پنالتی آنها و تسلیم کردن بارتز به بهترین شکل ممکن!
داستان د روسی به اوج خود رسیده بود و ادامه هنرنمایی هایش در جمع گرگ ها، او را به یکی از ستون های ایتالیا تبدیل کرده بود؛ با این تفاوت که دیگر 4 نمی پوشید و به دنیا آمدن دخترش در 16 ژوئن و علاقه شدید او به روی کین، این افتخار را به شماره 16 داد تا سالها بر روی پیراهن یکی از با صلابت ترین هافبک های تاریخ فوتبال نقش ببندد.
د روسی در بین هوادارن رم به (کاپیتان آینده) شهرت داشت و کاریزما و وفاداری او به گرگ ها با وجود پیشنهادات متعدد از باشگاه های مختلف، خیال هوادارن رم را از بابت آینده ی بازوبندی که سالها بر دست فرانچسکو توتی بسته شده بود، راحت می کرد.
پس از ناکامی ایتالیا در رسیدن به جام جهانی 2018 و تساوی بی حاصل شاگردان ونتورا در برابر سوئد، د روسی پس از 14 سال و انجام 117 بازی ملی و به ثمر رساندن 21 گل، وداع تلخی با پیراهن آبی تیم ملی داشت و با ثبت قاب ماندگار زیر که اعتراضی بود بر تصمیم ونتورا که قصد به بازی فرستادن او آن هم در شرایطی که تیم به گل نیاز داشت و اینسینیه هنوز روی نیمکت نشسته بود را داشت، از بازی های ملی خداحافظی کرد.
پس از خداحافظی توتی، د روسی به مرد اول رمی ها تبدیل شد و با ظاهر با ابهتش و مسئولیت جدیدی که به او داده شده بود، زرد و قرمزهای تحت هدایت دی فرانچسکو را رهبری می کرد.
در فصل 18-2017، او نقش مهمی در ثبت یکی از ماندگارترین قاب های تاریخ رم داشت. در لیگ قهرمانان اروپا، رم که با حذف چلسی و شاختار به بارسلونا رسیده بود، دیدار رفت را 4-1 به شاگردان والورده واگذار کرد اما در یکی از تاریخی ترین روز های ورزشگاه المپیکو، موفق شد 3-0 این تیم را در بازی برگشت شکست دهد و با کامبکی دیدنی، پس از سالها خود را در مرحله یک چهارم نهایی این تورنمنت ببیند. کاپیتان د روسی با زیبایی پاس گل اول را به ژکو داد و خود پنالتی رم را گل کرد تا روی دو گل از سه گل این مسابقه نقش داشته باشد.
سرانجام در پایان فصل 19-2018، او در میان تشویق بی امان حاضرین در ورزشگاه المپیکو، پس از 438 مسابقه و 42 گل، از رم خداحافظی کرد و به دو دهه حضور و کسب افتخار برای این تیم پایان داد تا رمی ها به فاصله دوسال، بزرگترین گلادیاتور های خود را از دست بدهند. د روسی که از اتمام دوران بازیگری خود مطمئن نبود، علیرغم پیشنهاداتی که از تیم های ترازاول اروپا داشت، بوکاجونیورز را برای ادامه بازیگری انتخاب کرد اما به یک سال نرسیده، خداحافظی خود از دنیای فوتبال را اعلام نمود و برای همیشه کفش هایش را آویخت تا بی صبرانه منتظر او در قامت یک مربی در کنار زمین باشیم.
در عرصه ی باشگاهی، د روسی با اینکه 8 بار به یک قدمی اسکودتو رسید اما هیچ گاه نتوانست فاتح آن شود و قهرمانی های باشگاهی او به 2 قهرمانی در جام حذفی و 1 قهرمانی در سوپر جام ایتالیا خلاصه می شوند.
در عرصه ی ملی علاوه بر قهرمانی در جام جهانی 2006، نایب قهرمانی یورو 2012 و مقام سوم جام کنفدراسیونهای 2013 نیز در کارنامه ای او دیده می شوند.
از عناوین فردی د روسی می توان به موارد زیر اشاره کرد:
بازیکن جوان سال سری آ: ۲۰۰۶
بازیکن ایتالیایی سال سری آ: ۲۰۰۹
نامزد حضور در تیم منتخب سال فیفا: ۲۰۰۹
ورزشکار ایتالیایی سال: ۲۰۱۰
حضور در تیم منتخب جام ملت های اروپا: ۲۰۱۲
حال او امروز در شرایطی 37 ساله شد که گفته می شود هدایت فیورنتینای فصل بعد را برعهده می گیرد و باید منتظر ماند و دید که اوضاع برای او چگونه پیش خواهد رفت.